نسخه والیبالی برای هندبال و بسکتبال

در واقع می‌توان از برخی واژه‌ها که متاسفانه این روز‌ها کاربرد پیدا کرده است این‌گونه نتیجه گرفت پشت برخی توسعه‌های پایدار امید واهی پنهان است.

فدراسیون‌های ورزشی از سال‌های قبل تا امسال و از امسال تا چهار سال و هشت سال آینده فرصت داشته و دارند فکری به حال توسعه پایدار کنند و این امر میسر نمی‌شود مگر آن‌که در ابتدا شاخص‌های توسعه از سوی آنها درست تعریف شود. با آگاهی‌های روزافزون مردم از علم و هنر مدیریت ورزشی، قاعدتا دیگر برای کسی قابل توجیه نیست پیش از رویداد‌های بزرگ شعارهای پررنگ و لعاب پشتوانه‌سازی و آینده‌نگری را به جای گرفتن مدال‌های خوشرنگ بشنوند.

بازی‌های آسیایی اینچئون و هیجان این بازی‌ها که جامعه ایران را به مدت دو هفته فراگرفته بود، معنایش این است که مردم با آگاهی درست از موقعیت تیم‌های ورزشی، مطالبات قابل پیش‌بینی و در دسترس دارند و عوامفریبی از سوی برخی مسئولان ورزش را در ناکامی نتایج دلخواه برنمی‌تابند. در حقیقت، دست فدراسیون‌هایی که پیش از بازی‌ها قول مدال خوشرنگ دادند، اما نتوانستند مطابق انتظار ظاهر شوند و فدراسیون‌هایی که تقصیر کم‌کاری‌های خود را به گردن داوران انداختند، برای مردم کاملا رو شده است بنابراین به جای بهانه‌های واهی یا دادن وعده به آینده خوب با شعار توسعه پایدار، باید برنامه‌ریزی درست داشت و در حوزه‌های عملیاتی وارد شد؛ درست مانند فدراسیون والیبال که اینک به عنوان الگوی مدیریتی فدراسیون‌ها بویژه فدراسیون‌های رشته‌های گروهی مطرح است.

فدراسیون والیبال از سال‌ها پیش با کارهای پایه‌ای آغاز کرد، اما شاخص توسعه این فدراسیون فقط در امور تیم‌های ملی نبود، بلکه با نگاهی برنامه‌محور، شاخص‌های درست اقتصادی و اجرایی را نیز همزمان آغاز کرد. سر و سامان دادن به رویدادهای داخلی بویژه لیگ برتر، توجه به ثبات تیم‌های باشگاهی با توجه به بحران اقتصادی و نداشتن تعریف دقیقی از نظام باشگاهداری در ایران همین‌طور مشکلاتی که سر راه بخش خصوصی قرار دارد، مانع از گسترش والیبال در ایران نشد و فدراسیون به کمک مجموعه تیم‌ها و مربیان خود مسائل را بدرستی مدیریت کرد. در بخش تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری نیز فدراسیون با مدیریت محمدرضا داورزنی در مدت چهار سال بعد از بازی‌های آسیایی گوانگجو به‌گونه‌ای عمل کرد که بهترین نتایج نصیب والیبال ایران شد. ارتقای والیبال ایران در مسابقه‌های جهانی و لیگ جهانی و قهرمانی بی‌چون و چرا در بازی‌های آسیایی اینچئون نشان می‌دهد فدراسیون والیبال در رسیدن به ساختار فنی مسیر درستی را پیموده است. با این حال، فدراسیون والیبال برای دوری جستن از پیشرفت گلخانه‌ای به رده‌های سنی هویت مستقل بخشید؛ آنجا که نوجوانانش بدون ست باخته قهرمانی در آسیا را جشن گرفتند.

مدیریت همه بخش‌ها با توجه به اولویت‌های تصمیم‌گیری همین‌طور اعتماد به دیگران در مجموعه مدیریتی سبب شد ارکان دیگر والیبال تحت‌الشعاع رقابت‌های ملی‌پوشان قرار نگیرد و به‌طور جداگانه فعالیت‌های همسو را پیگیری کنند. در این بین برگزاری لیگ برتر باشگاه‌های ایران از آن جمله است. فدراسیون والیبال برخلاف هندبال یا بسکتبال با حضور 14 تیم رقابت‌های خود را بلافاصله بعد از اینچئون قرعه‌کشی کرد و اینک باشگاه‌ها تکلیف‌شان را با رقابت در رویداد داخلی روشن کرده‌اند، نه مثل بسکتبال که هفت تیم دارد و به زحمت دنبال ده تیمی کردن بازی‌هاست، آن هم با قوانینی که هر سال برای تیم‌های لیگ باشگاهی تغییر می‌کند.

خــودکفا شدن والیـبال از لحاظ مالی با جذب اصولی اسپانسر هم از گام‌های اساسی در راه توسعه پایدار است که فدراسیون والیبال آن را بخوبی طی کرد. داورزنی مدعی است 75 درصد بودجه‌اش را از منابع غیردولتی تامین کرده است تا برنامه‌های مدنظر این فدراسیون بخوبی اجرایی شود و همه چیز براساس اصول پیشرفت کند. این همان چیزی است که مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک بارها بر آن تاکید داشتند؛ حرف آنها همیشه این بود که فدراسیون‌ها باید خودشان درآمدزایی کنند و خودکفا باشند. فدراسیون‌هایی که منتظر جیب مبارک دولت هستند، در صورت نداشتن برنامه اصولی در درآمدزایی طی پنج سال آینده که گفته می‌شود دولت کمک‌های مالی خود را به فدراسیون‌ها قطع می‌کند، از ‌اکنون باید به فکر باشند.

در کنار همه این اتفاقات خوب در والیبال، اخبار دیگر این ورزش را که مرور کنید چشم‌تان می‌افتد به خبر درخواست میزبانی فدراسیون والیبال برای برگزاری رقابت‌های جهانی 2018. میزبانی‌ها کمک می‌کند توسعه زیرساختی ورزش تغییر کند.

اگر کشورهایی مانند چین، کره‌جنوبی و ژاپن بیشترین تعداد میزبانی رقابت‌های آسیایی و جهانی را به‌عهده می‌گیرند، یک جنبه‌اش بحث ورزش است در حالی که آنها پیشرفت در حوزه‌های دیگر اجتماعی را به موازات پذیرفتن میزبانی دنبال می‌کنند. تکمیل یا ساخت امکانات ورزشی یکی از دلایلی است که کشورها با قبول میزبانی سعی می‌کنند زیرساخت‌های ورزش خود را توسعه دهند.

به عنوان مثال اگر فدراسیون فوتبال ایران میزبانی جام ملت‌های آسیا را عهده‌دار شود، این کار کمک می‌کند شرایط ورزشگاه‌های ایران در شهرهای میزبان بازی‌ها تا اندازه زیادی روبه بهبود برود و در نهایت به سود ورزش ایران تمام شود.

فدراسیون والیبال بعد از موفقیت در ابعاد مختلف با پیشنهاد میزبانی رقابت‌های جهانی، گام دیگری در راه توسعه پایدار برداشته است. کارهای علمی و ظرفیت‌های موجود در والیبال ایران این اعتماد را به‌وجود می‌آورد که والیبال ایران با ادامه روند کنونی می‌تواند میزبان رقابت‌های جهانی باشد چون پیش از این در ساختاربندی والیبال موفق بوده و گام‌های درستی برداشته است.

برخلاف فدراسیون‌های دیگر رشته‌های گروهی، فدراسیون والیبال در این سال‌ها بیشترین بهره را از تالار 12 هزار نفری آزادی برده است هر چند استفاده از این تالار برای بازی‌های داخلی ریسک‌پذیری بالایی دارد، اما فدراسیون والیبال نه‌فقط برای لیگ جهانی بلکه با بازی‌های لیگ داخلی خود این تالار را پر از تماشاگر کرد. ساخت خانه والیبال در داخل تهران بزرگ نیز از دستاوردهای مهم فدراسیون در زمینه ساخت و سازهاست.بنابراین بخش عمده‌ای از تعریف توسعه پایدار در همین کارکردهای موثر والیبال ایران نهفته است. توسعه پایدار شعار نیست و عبارتی برای گمراه کردن افکار عمومی در ورزش به شمار نمی‌رود، زیرا باید از کنار هم چیدن معنادار فعالیت‌ها نتیجه درست و اصولی گرفت و بتوان از حاصل فعالیت‌های همه سطوح لذت برد. توسعه پایدار باید نیازهای زمان حال را بدون این‌که توانایی نسل‌های آینده را به خطر بیندازد، تامین کند. بنابراین فدراسیون والیبال الگوی خوبی برای فدراسیون‌های ورزش‌های گروهی بویژه هندبال و بسکتبال است که این روزها با مشکلات زیادی روبه‌رو هستند. برای توسعه پایدار این ورزش‌ها باید از امروز به فکر بود زیرا با مشاهده احوالات این ورزش‌ها در اینچئون یا مسائلی که در بعد داخلی آنها حاکم است، فردا برای تصمیم‌گیری در راه توسعه پایدار این دو فدراسیون دیر است.

محمد رضاپور / گروه ورزش