«عقاب آسیا» سوار بر قطار مربیگری

عابدزاده هم درون دروازه استقلال ایستاد و هم حفاظت از دروازه پرسپولیس را به عهده گرفت. با این که رنگ پیراهنش را عوض کرد؛ اما همیشه محبوب دل‌های هواداران قرمز و آبی بود.

خاطرات سنگربانی احمدرضا عابدزاده به این راحتی‌ها از صفحه ذهن هیچ‌کس پاک نمی‌شود؛ خاطراتی که امضای «عقاب آسیا» پایش خورده و تا سال‌های سال با هیچ دروازه‌بان دیگری تکرار نمی‌شود. چقدر خندیدیم روزی که او دو پای بازیکن کره‌ای تیم پوهانگ را گرفت و کشان کشان به بیرون از زمین هدایتش کرد. سنگربانی‌اش در بازی‌های حساس ایران چقدر آرامش بخش بود. در بازی وحشت‌آور ملبورن که لشکر استرالیا از زمین و هوا به دروازه ما شلیک می‌کرد، عابدزاده توپ را با یک دست می‌گرفت و در کمال خونسردی لبخند می‌زد. او در تمام نود دقیقه داشت با خیال راحت آدامسش را می‌جوید؛ آن‌قدر راحت که فکر می‌کردی روی صندلی سینما لم داده و دارد فیلمی کمدی نگاه می‌کند. «عقاب آسیا» در چهل و هشت سالگی مربی دروازه بان‌های تیم فوتبال راه‌آهن شده و در کنار حمید استیلی (سرمربی) روی نیمکت مربیگری تیمش می‌نشیند. عابدزاده فست فودی هم در سطح شهر تهران دارد که گاه خودش پشت دخل می‌نشیند و با مشتریان تسویه حساب می‌کند. دروازه‌بان سابق تیم ملی ایران در آن مصاحبه از آرزوهایش گفت و این که اگر عمل جراحی پایش با موفقیت انجام می‌شد تا چهل و پنج یا پنجاه سالگی درون دروازه می‌ایستاد. او ده سال زودتر از زمانی که خودش دوست داشت با فوتبال خداحافظی کرد. بیست و سوم دی ماه ۱۳۸۴ مردم خداحافظی فوتبالیستی را دیدند که نگذاشت آب خوش از گلوی حریفان تیم ملی ایران پایین برود. الیور کان دروازه‌بان افسانه‌ای فوتبال آلمان و باشگاه بایرن مونیخ آخرین فردی بود که در بازی خداحافظی «عقاب آسیا» را در آغوش گرفت. (ضمیمه چمدان)