بپر، بپر توی قاب‌کوچک

بعد از آن راه آغاز شد؛ راه «طنز» که البته خیلی هم جدی بود. این راه به سینما هم گشوده شد و نوعی از حضور جلوی دوربین را به‌وجود آورد که لابد سال‌های آینده در بررسی‌های کارشناسانه به‌عنوان گونه‌ای تازه از آن یاد خواهند کرد؛ حضوری که پای آن به اجرای تلویزیونی هم گشوده شد. البته بدون شک نقدهایی به روش‌های این هنرمند در اجرا، بازیگری و کارگردانی وارد است، ولی مهم خلاقیت فردی اوست که از ابراز آن ابایی ندارد. او جزو آن دسته آدم‌هایی است که دوست دارند درباره ایده‌های عجیب و حتی نگاه لوکس خودشان به زندگی حرف بزنند و نمی‌ترسند که جامعه آنها را تائید نکند. «رامبد جوان» با آن همه بالا و پایین پریدن‌ها اتفاقا در بازیگری آرامش خیلی خوبی دارد، یعنی می‌تواند میان یک اجرای سراسر شاد و پرتحرک، به قالب یک آدم نگران، افسرده، عصبانی یا به طور کلی جدی برود.

حالا، در سینما با «آذر، شهدخت، پرویز و دیگران» روی پرده است. با بازی در نقش یک هنرمند سر به زیر که اندوه کوچکی هم دارد. در تلویزیون با اجرا در مجموعه‌ای با موضوع «خنداندن» حضور دارد. هرچند پرونده کاری‌اش در چهل و سه سالگی، مثل بازی او در «خانه سبز» پر از حضور و جست‌و‌خیز است، اما می‌گوید در این حرفه، بیش از همه از مرحوم خسرو شکیبایی آموخته است.