چوب لای چرخ مردم

در برخی بزنگاه‌های زندگی که دستمان از زمین و زمان کوتاه می‌ماند، در برخی از روز‌ها و شب‌ها و ماه‌ها نام خدا و یاد خدا بیشتر همراهمان می‌شود و این روزها هنوز زمان زیادی از همان روزهای خاص که به آن ماه مبارک رمضان می‌گوییم، نگذشته است.

نه برای ما و نه برای او که مثل خیلی‌های دیگر در ماه رمضان سفره‌های افطارش پهن بود و ملت دعاگویش بودند که خدا قبول کند،خدا قبول کند.

او ـ احتمالا سر کیف از خدا قبول کند‌های مهمانانش- دیروز به بانک رفت. به قول خودش از همان حوالی می‌گذشت که با خودش گفت سری به بانکی‌ها بزند و احوالی بپرسد و در کنارش با دست خود چکی را به اجرا بگذارد.

کارمند بانک از او خواست کمی صبر کند، از او خواست که مهلت بدهد، از او خواست که راه بیاید، اما او حرف خودش را می‌زد که: نخیر جانم. شما وظیفه خودت رو انجام بده. اگر می‌خواستم مهربان بازی در بیارم که اوضاعم این نبود، اگر می‌خواستم به هر کس و ناکسی محبت کنم که کلاهم پس معرکه بود، نخیر جانم، شما وظیفه خودت‌رو انجام بده. من صاحب و اختیاردار اموال خودم هستم، شرعا و قانونا هم مجاز به این کارم، خدا هم راضیه، خودش فرموده که حق گرفتنیه.

کارمند بانک وظیفه‌اش را انجام داد.

او گفت: حالا شد.

بعد خداحافظی جانانه‌ای کرد و رفت و البته به کارمند بانک گفت: راستی اعیاد گذشته مبارک باشه. التماس دعا.

کارمند بانک چایی‌اش را خورد و گفت: از قدیم گفته‌اند که چوب لای چرخ مردم گذاشتن خوب نیست. دست دیگران رو باید گرفت و از زمین بلند کرد.

گفت: بیچاره صاحب چک فقط 20 روز مهلت خواسته بود.

و بعد جمله‌ای گفت که معرکه بود.

خطابش به او بود که حالا از بانک رفته بود:

بعضی‌ها خدا خدا گفتنشون فقط لق لق زبونه و این‌قدر مطمئن هستند که همه کاراشون درسته و ایرادی ندارن که باید بهشون گفت: نعوذبالله خدا رو به شما سپردیم. ببینیم چه می‌کنید.

صولت فروتن -‌ جام‌جم