عبدی: فوتبال همه زندگی​ات نباشد، می​مانی

حسین عبدی کاپیتان پیشین پرسپولیس که در حال سپری کردن چهل و هفت سالگی است، یکی از نمادهای وفاداری به پیراهن باشگاه پرسپولیس قلمداد می‌شود، هافبک تدافعی سرخ‌ها که 13 سال تمام در پرسپولیس بود با این تیم به فوتبال آمد و در این تیم کفش‌هایش را آویخت، خودش درباره چگونگی پرسپولیسی شدنش این‌گونه توضیح می‌دهد: 13، 14 سالم بود که توسط آقایان حسن حداد و پازوکی دو مربی زحمتکش به پرسپولیس معرفی شدم. من در آن زمان به لحاظ سنی در رده سنی نوجوانان بازی می‌کردم، البته همزمان در جوانان نیز بازی می‌کردم و بعدها مورد تائید علی پروین سرمربی پرسپولیس قرار گرفتم و در تمرین بزرگسالان پرسپولیس حضور یافتم. وقتی 18 سالم بود، از ناحیه کمر با شکستگی مواجه شده و یک سالی به طور کامل از فوتبال دور بودم، اما دوباره خودم را جمع و جور کرده و به پرسپولیس برگشتم و پا به پای دیگر بازیکنان تلاشم را از سر گرفتم. شاید باورتان نشود، اما در آن مقطع یک آرزو داشتم این‌که یک دقیقه فرصت بازی با پیراهن پرسپولیس را به دست بیاورم، اتفاقا همین‌گونه هم شد اولین باری که برای پرسپولیس به میدان رفتم یک دقیقه بود، بعد از آن چند تا بازی بعد 20 دقیقه و در نهایت یک بازی فیکس شدم، این فیکس شدن تا 12، 13 سال ادامه داشت.

فوتبال را دوست داشتم نه شهرت و پول را

پشت 13 سال وفاداری به پیراهن پرسپولیس چه انگیزه‌ای نهفته بود؟ عبدی در پاسخ به این پرسش جام‌جم می‌گوید: من فوتبال را برای فوتبال دوست داشتم و فکر می‌کنم همه همدوره‌ای‌هایمان فوتبال را نه برای شهرت و پول که به خاطر خود فوتبال دوست داشتند و این انگیزه بزرگی بود. به واقع بعد از این‌که به پرسپولیس آمدم و فلسفه پرسپولیس که احترام بود و آن همه شور و هیجان مردم را ‌دیدم و عرق گذشتگان به این پیراهن، به ما ارث رسیده بود، باعث شد انگیزه‌هایی چون جلب رضایت مردم و کسب افتخار برای مملکت برایمان تعریف شود. این بود که در آن سال‌ها با وجود پیشنهادهای زیادی که داشتم به خاطر پرسپولیس آن پیشنهادها را رد کردم، چون خوشحال کردن مردم و کسب افتخار، انگیزه‌هایی هستند که با هیچ چیز تعویض نمی‌شوند.

کاپیتان پیشین پرسپولیس البته به‌طور واقع‌بینانه این‌گونه صحبت‌هایش را تکمیل می‌کند: فکر می‌کنم اگر فرد برنامه‌ریزی داشته و یک بعدی نبوده و به عبارتی همه زندگی‌اش فوتبال نباشد، خیلی راحت چنین نگرشی پیدا می‌کند. شاید من از معدود کسانی بودم که پول زندگیم را از راه فوتبال به دست نیاوردم. من از بچگی‌ کار می‌کردم در حالی که بعضی دوستان فقط فوتبال بازی می‌کردند. بد نیست بدانید زمانی که فوتبالیست بودم ساعت 7 صبح می‌رفتم کلاس زبان تا 5‌/‌8، بعد از آن می‌رفتم کارخانه برادر خدابیامرزم تا ساعت یک کار می‌کردم و بعدازظهرها نیز به صورت یک روز درمیان می‌رفتم تمرین پرسپولیس یا دانشگاه و حتی بعد از این‌که تمرینات روزانه شد و تداخل پیدا می‌کرد، جوری برنامه‌ریزی کردم که از هیچ‌کدام عقب نیفتم.

عبدی خاطرنشان می‌کند: به هر حال سعی کردم روی پای خودم باشم و تا آنجا که می‌شد گلیم خودم را از آب کشیده و علائقم را حفظ کردم. بنابراین اصلا پیشمان نیستم که به پیراهن پرسپولیس وفادار ماندم و این مهم رویکرد خوبی است که امروز برای آیندگان تعریف می‌کنم که می‌شود چند بعدی بود و با برنامه بود و فوتبال همه زندگی‌ات نباشد، شاید این موضوع اولش کمی سخت به نظر بیاید، اما در انتها موفق خواهی شد.

چرایی نبود انگیزه‌ و تعصب

پای صحبت پیشکسوتان استقلال و پرسپولیس که می‌نشینی، معتقدید که تعصب به پیراهن دیگر محلی از اعراب ندارد، نظر شما در این رابطه چیست؟ حسین عبدی در این‌باره می‌گوید: امروز دیگر انگیزه‌ها تغییر کرده و نقش پول و شهرت پررنگ‌تر شده و باعث بی‌ثباتی بازیکن و مدیریت باشگاه شده است. از طرفی مدیران وقتی عوض می‌شوند، با اعمال سلیقه غیرمنطقی کار خود را شروع می‌کنند. البته عدم اجرای تعهدات باشگاه‌ها به بازیکنان یکی دیگر از عواملی است که بازیکنان ترجیح می‌دهند تیم‌های خود را عوض کنند. در نتیجه بازیکنان با اصالت تیم‌ها از منظر ماندگاری آنها در تیم‌ها کم و کمتر می‌شود. ضمن این‌که در شرایط امروزی اگر نتوانید زندگی خصوصی‌تان را با فوتبال حرفه‌ای هماهنگ کنید به مشکل خواهید خورد. در مجموع همه شرایط به گونه‌ای شده که این مهم یعنی از بین رفتن بازیکنان وفادار و بزرگ به پیراهن تیم‌های بزرگ فوتبال‌مان را به سمت ضعیف‌تر شدن سوق داده است.

باشگاه بدون اسطوره بزرگ نمی‌شود

کاپیتان پیشین پرسپولیس با اشاره به نقش دوجانبه بازیکنان بزرگ و باشگاه‌های بزرگ می‌افزاید: داشتن بازیکنان باثبات برای باشگاه‌ها یک ضرورت است، چون با این کار باشگاه برای خودش فلسفه می‌سازد و می‌گوید: ما اسطوره‌هایی داریم که تمام عمر قهرمانی شان در این باشگاه گذشت، آنها به باشگاه احترام گذاشتند و باشگاه هم به آنها احترام می‌گذارد. در صورتی که اگر این کار را نکنیم اصالت یک تیم بزرگ را از آن گرفتیم، یک تیم بزرگ باید بازیکنان بزرگی داشته باشد که سال‌ها در آن تیم بازی کرده‌اند و این تداوم حضور آنها شأن و منزلت به باشگاه القا می‌کند.

عبدی در ادامه به باشگاه پرسپولیس اشاره می‌کند و می‌گوید: فلسفه باشگاه پرسپولیس روی ماندگاری و احترام به بزرگ‌تر و افتخار برای کشور است. اگر ما بازیکنان بزرگ را از آن بگیریم چیزی از آن باقی نمی‌ماند و فرقی با یک تیم معمولی ندارد. داشتن این بازیکنان یعنی تاریخ و تاریخ داشتن یعنی وجود یک فلسفه بزرگ. همان‌طور که می‌گوییم ما تمدن و فرهنگ بزرگی داریم چون تاریخ بزرگی داریم، باشگاه‌ها هم وقتی بزرگ هستند که تاریخ بزرگی داشته باشند.

دریغ از یک موزه برای بزرگان سرخابی

حسین عبدی هم مثل صادق ورمزیار دل خوشی از رفتار باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال در قبال پیشکسوتان خود ندارد، او در این‌باره می‌گوید: خوشحالم که توانسته‌ام در افتخارات باشگاه و تا سرحد توانم نقشم را ایفا کنم و باشگاه نیز وجهه اجتماعی و داشته‌های اجتماعی من را رقم زده است، این خدمات متقابل من و باشگاه بوده است، اما من که امروز دیگر بازیکن باشگاه نیستم انتظاراتی از باشگاه دارم، چیزی که در همه دنیا می‌بینیم، این است که پیشکسوتان هر باشگاهی چیزی جز احترام نمی‌خواهند، یعنی اگر احترام و شأن آنها حفظ شود آنها چیز دیگری نمی‌خواهند، اما همین باشگاه پرسپولیس را ببینید دریغ از وجود عکس یک اسطوره در این باشگاه. شاید عکس تیمی را زده باشند، اما خبری از وجود موزه‌ای نیست که حداقل عکس‌هایی از بازیکنان گذشته تا امروز پرسپولیس را در آن نصب کنند. وقتی چنین احترامی نمی‌بینید، پیشکسوتان ناراحت می‌شوند. وقتی می‌بینیم سردمدار یک باشگاه بزرگ به صورت انتصابی منصوب می‌شود و عملکردش طوری است که به همه توهین می‌شود همه ناراحت می‌شوند، خلاصه کلام این‌که باید در این فوتبال تخصص جا بیفتد، اینها باعث بهتر شدن باشگاه‌ها می‌شود.

کاپیتان پیشین پرسپولیس یادآور می‌شود: امیدوارم بتوانیم از هر کسی در جایگاه واقعی خودش بهره ببریم و روابط را کنار گذاشته و ضوابط را جایگزین کنیم، آن وقت است که دیدگاه درستی به فوتبال خواهیم داشت.