قدم زدن روی برکه

شاید شخصیت درونگرا و زیر پوستی سابیا، نبوغ تاکتیکی‌اش را پنهان می‌کند. اگر این‌گونه است، پس بسیار ماهرانه چنین استعدادی را مخفی کرده است.

بعد از برد تیمش مقابل هلند در یک نیمه‌نهایی به طرز جذابی کسل‌کننده(!) او مدام توضیح می‌داد که تیمش بازی را مساوی کرد، اما فقط ضربات پنالتی موجب شد تا تیمش به پیروزی برسد. او همچنین، بعد از این بازی، ما را به یاد روزهایش در ریورپلاته انداخت و آن خاطره جالبش در بازی برابر گرمیو.

اگر آرژانتین در دیدار فینال آلمان را شکست دهد، سابیا برای قدم زدن روی آب تشویق خواهد شد، اما سوال کلیدی این‌که در صورتی که آرژانتین قهرمان جام‌جهانی شود، قهرمانان آنها چه کسانی خواهند بود؟

سابیا، جام‌جهانی را با چیدمانی آغاز کرد که تنها چهل و پنج دقیقه آن چیدمان در برابر بوسنی دوام آورد. لئو مسی ماموریت داشت تا به خط میانی که اصلا در تغذیه مهاجمان خوب عمل نمی‌کرد، کمک کند، آزمایش استفاده کردن از فرناندو گاگو ـ در قالب یک پلی میکر ـ که کند و بدون خلاقیت بود، جواب نداد و مصدومیت‌ها نیز مشکلات را بیشتر کرد. چیدمان این تیم مقابل هلند در پنج منطقه نسبت به چهار هفته قبل، دستخوش تغییرات شد.

بازیکنان آرژانتین به نظر می‌رسد چندان مربی خود را به عنوان یک تاکتیسین قابل احترام نمی‌شناسند: وقتی در بازی این تیم مقابل ایران، سابیا قصد داشت دستورات تاکتیکی را به ازکیل لاوتسی گوشزد کند، مهاجم این تیم، آب بطری‌اش را به شکلی تحقیر‌آمیز به صورت او پراند.

در دو بازی گذشته این تیم مقابل بلژیک و هلند، ما یک آرژانتین متفاوت تماشا کردیم؛ یک تیم فشرده که فضاهای تیم مقابل را از آن خود می‌کند. این کار توسط فوتبالیستی که از لحاظ مغز تاکتیکی بسیار خبره است، رهبری می‌شد؛ خاویر ماسکرانو. او توپ را پخش می‌کرد. به این دلیل که بیشتر مدافعانش از انجام آن عاجز بودند. بر اساس داده‌هایی که در اپتا موجود است او بیست و دو بار تکل‌های صحیح رفته است. آماری او را از این منظر پیشتاز کرده است.

این آرژانتین نوعی تنها به یک گل نیاز داردو این بضاعت آرژانتین تلقی می‌شود. چون مسی در دوبازی گذشته ـ هلند و بلژیک ـ نه در گل زدن موفق بود و نه در بازیسازی. پدر او، بتازگی به روزنامه «فولیا سائوپائولو» گفته بود که پسرش آنقدر خسته است که انگار به ساق‌هایش وزنه صد کیلویی وصل شده است. مسی در عمل هم چنین چیزی را نشان می‌دهد. چندان فعال و با انرژی نیست و در مسیرهایی مشخص حرکت می‌کند. در دو صحنه ـ ایران و سوئیس ـ او با حرکاتش در آخرین دقایق برای آرژانتین پیروزی به ارمغان آورد.

جاناتان ویلسون، تاریخ‌شناس تاکتیک‌های فوتبال در یادداشتی می‌آورد: «پارادوکس مسی این است که او این تیم را به مجموعه‌ای بهتر تبدیل می‌کند، چون که کسی جرات ندارد به او حمله کند.»

دیگر بازیکنان آرژانتین نیز بعضا عملکرد درخشانی داشتندو پابلو زابالتا و ازکیل گارای در خط دفاعی خوب کار کردند. این درحالی است که خاویر ماسکرانو و دیگر هم تیمی‌اش در خط میانی ـ لوکاس بیلیا ـ در دیدار مقابل هلند به طرز شگفت‌انگیزی بی‌امان می‌دویدند. آن دو پانزده کیلومتر دویدند. لاوتسی نیز سرعت این تیم را افزایش می‌دهد، هر چند در آن بازی در یک‌سوم دفاعی هلند موفق نبود. گونسالو ایگوائین نیز کم‌کم، در حین تورنمنت بهتر شد.

اما برخی بازیکنان این تیم بازیکنان معمولی هستند. سرخیو رومه رو با این‌که در ضربات پنالتی منجی آنها بود، اما در جمع کردن توپ‌ها به‌هیچ‌وجه مطمئن نیست. ماکسی رودریگس با وجود این‌که یک حرفه‌ای جان سخت است، ولی از دوران اوجش فاصله دارد. مارکوس روخو با این‌که جوان، سریع و قدرتمند است، اما بیشتر کارهایش چندان عاقلانه نیست. فدریکو فرناندز با این‌که به نیمکت ذخیره‌ها منتقل شده ولی مدافعی نامطمئن و معمولی است. تصور کنید او بعد از بازی فینال، مدال قهرمانی بر گردن بیندازد!

ولی کسانی که شرط‌بندی می‌کنند، رای به قهرمانی آلمان می‌دهند. آلمان، در یک‌چهارم نهایی جام‌جهانی 2010 در حالی آرژانتین را چهار بر صفر در هم کوبید که برای کسب این پیروزی از ترفند موثر استراتژی مسی بهره برد. استراتژی این بود؛ یک بازیکن به مسی بچسبد و او را یارگیری کند در حالی که همان مدافع به دنبال توپ‌های دوم باشد. بایرن‌مونیخ که تیم کنونی آلمان پایه‌اش از آن است بخوبی در خفه کردن مسی در جریان بازی بارسلونا و بایرن موفق بود. توماس مولر نیز در بازی مقابل آرژانتین با حرکت‌هایش، حتما مارتین دمیکلیس مدافع سی و سه ساله این تیم را به چالش خواهد کشاند.

آرژانتین حتی اگر مغلوب آلمان شود، بازنده این جام‌جهانی نخواهد بود. ده‌ها هزار طرفدار این کشور در سائوپائولو در حالی پیروزی خود را برابر هلند جشن می‌گرفتند که با برزیلی‌ها بشدت مشغول کری خواندن بودند. آرژانتینی‌ها در حالیکه با دستان خود عدد هفت را نشان می‌دادند رسوایی شکست دشمن دیرینه‌شان را در مقابل آلمان بر سر برزیلی‌ها می‌کوبیدند.

برای مردم آرژانتین، حتی تا قبل از سوت آغاز دیدار فینال، این تورنمنت مانند یک قهرمانی بود.

سایمون کوپر ‌/‌ نویسنده کتاب «فوتبال علیه دشمن»