5 شگفت‌انگیز

کاستاریکا: آنها بی‌شک، شگفت‌انگیزترین تیم جام بودند. تا به‌حال، تیمی را به‌یاد ندارم که با چنین شگفتی تا مرحله یک هشتم نهایی بازی‌ها صعود کرده باشد. شاید بسیاری گمان می‌کردند که این تیم با بهره بردن از پنج دفاع و آرایش محافظه‌کارانه تیم در این خط و البته هافبک‌های دفاعی تخریبگر و پرتلاش، برای متوقف کردن یکی از بهترین حریفانش در گروه چهارم به میدان برود، ولی در عمل چنین چیزی دیده نشد. آنها در دیدار نخست خود برابر اروگوئه خیلی زود عقب افتادند اما کم کم با گرفتن نبض مسابقه در میانه میدان و حرکات پیستون‌های راست و چپ تیم بخصوص کریستیان گامبوا که سمت راست تیم را در سیطره خود درآورده بود، موفق شدند شکست یک بر صفر مقابل اروگوئه را با برتری 3 بر یک به پایان برسانند. در دیدار مقابل ایتالیا با این‌که به‌عنوان صدرنشین وارد میدان شده بودند، می‌توانستند برای گرفتن نتیجه لازم، با دفاع اتوبوسی مقابل شاگردان پراندلی قرار بگیرند. در عوض با اتخاذ یک سیستم دفاعی که استقرارش در زمین، جلوتر از حد انتظار بود، با این‌که می‌دانستند که سرعت ماریو بالوتلی تا چه حد می‌تواند برایشان دردسر ساز باشد، ولی توجهی به این قضیه نکردند. در ادامه، با حرکات پیستون‌های کناری، موفق شدند نتیجه لازم را کسب کنند. خونیور دیاس با ارسال دقیقش از سمت چپ موفق شد برایان روئیز را در موقعیتی مناسب قرار دهد تا او با گلزنی، گام محکمی برای صعود تیم به مرحله بعدی بازی‌ها بردارد.

کلمبیا: سیستم پایه‌ای این تیم، 2ـ4ـ4 بود. کلمبیا به کمک این سیستم موفق شد در بازی‌های انتخابی جام جهانی درخشش جالبی داشته باشد. این سیستم زمانی به‌کار می‌آمد که رادامل فالکائو در کنار یک مهاجم پاسور و ازخود گذشته قرار بگیرد تا آن مهاجم با عقب آمدن، دیگر بازیکنان تیم را در جریان کارهای هجومی قرار دهد. در غیبت فالکائو، آن مهاجمی که به‌عنوان یک مهره پاسور و از خودگذشته شناخته می‌شد، به‌عنوان تک مهاجم در سیستم 1ـ3ـ2ـ4 قرار گرفت. تئو گوتیرز در ترکیب این تیم به‌عنوان تک مهاجم حضور داشت که چندان عملکرد با ثباتی از خود نشان نداد. این موجب شد تا در این سیستم جدید، دو هافبک تهاجمی تیم یعنی خامس رودریگز و خوان کوادرادو که تاکنون ستاره‌های جام بوده‌اند، به‌عنوان مهم‌ترین بازیکنان پکرمن در مرحله هجومی قلمداد شوند. در این سیستم، خامس رودریگز البته عملکرد شگفت انگیزی داشت. او که نقش یک بازی‌ساز شماره 10 را بخوبی اجرا می‌کرد، به‌جای حضور ثابت در سمت چپ، برای مالکیت توپ عقب می‌آمد تا در حین فرار از دست مدافع یارگیرش در سمت چپ، توپ را در جایی که کوادرادو حضور دارد پخش کند. او در برابر ساحل عاج گل نخست تیمش را با ضربه سر از روی ضربه کرنر به ثمر رساند و پایه‌گذار گلی بود که خوان کینترو در آن مسابقه به ثمر رساند. در سیستم 1ـ3ـ2ـ4 او بی تردید بهترین بازیکن جام تاکنون بوده است.

هلند: شاید نباید خیلی از رویکرد هلند در این تورنمنت شگفت زده باشیم. در سیستم این تیم دو مفهوم وجود داشت: یکی تغییر مداوم تیم در طول بازی‌ها از دفاع سه نفره به چهار نفره برای اختصاص دادن یک مدافع که آزادانه در خط دفاعی به وظایفش عمل کند و دیگری پرس شدید در خط میانی. هر دو رویکرد، از ویژگی‌های کلاسیک مجموعه لوییز فان خال بود. عملکرد تیم در هر دو مفهوم عالی بود. به همین دلیل او در بازی مقابل شیلی، از درک کوئیت به‌عنوان پیستون چپ بهره برد تا دیلی بلیند در مرکز خط دفاعی قرار بگیرد. در دیدار مقابل استرالیا نیز او به این نتیجه رسید که بازیکنانش چندان در دفاع سه نفره راحت نیستند. به همین دلیل با چهار مدافع بازی را آغاز کرد. پرس کردن مدافعان این تیم نیز بی‌امان بود. در پیروزی فوق‌العاده این تیم مقابل اسپانیا دیدیم که دو مدافع جلوزن یعنی برونو مارتینز ایندی و استفان دی فرای چگونه برای یارگیری با داوید سیلوا و آندرس اینیستا تا میانه‌های زمین حرکت می‌کردند. در برد این مقابل شیلی نیز، شاهد یارگیری فشرده و عالی تیم در خط میانی بودیم جایی که نایجل دی یانگ، جورجینیو وینالدام و وسلی اسنایدر به بازیکنان حریف چندان اجازه مالکیت توپ را نمی‌دادند.

یونان: نمایش این تیم در دو دیدار نخست، معمولی بود. در بازی مقابل کلمبیا خیلی راحت تسلیم حریف شد و در برابر ژاپن با این‌که ده نفره بود ولی توانست یک امتیاز از حریف آسیایی‌اش بگیرد؛ تیمی که بیشترین حربه‌اش بهره بردن از ضربات ایستگاهی است. با وجود این آنها در دیدار آخرشان مقابل ساحل عاج، متحول شده بودند و تا میانه زمین را برای تملک توپ پرس می‌کردند. همین سبب شد هافبک‌های ساحل عاج با پاس‌های جسورانه و خطرناک، توپ‌های زیادی را در میانه میدان از دست بدهند. در این بازی، جورجوس ساماراس فوق‌العاده عمل کرد. او از بال چپ به نوک خط حمله منتقل شد و در این پست با بازی‌سازی، هافبک‌های کند تیمش را در جریان بازی قرار می‌داد. علاوه بر این، یونان به کمک دو مدافع کناری خود یعنی توروسیدیس و هولباس، حملات هدفمندی را روی دروازه ساحل عاج طراحی کرد. باید امیدوار باشیم که این تیم با همین شیوه نیز مقابل کاستاریکا در مرحله بعدی قرار بگیرد. هرچند احتیاط نیز مدنظر آنها خواهد بود.

الجزایر: این تیم یکی از مجموعه‌هایی بود که کسی روی آنها هیچ حسابی باز نمی‌کرد. اما به کمک هافبک‌های با استعداد و جوانشان عملکرد عالی داشت. شاید فقط ایران بود که از دید تحلیلگران پتانسیل پایین‌تری از آنها در این جام داشت، اما وحید هلیل هودزیچ از این تیم یک مجموعه خطرناک ساخت. این تیم مقابل بلژیک نمایش خوبی داشت. شاید گرفتن حداقل امتیاز از بلژیک برای سرمربی الجزایر دستاورد خوبی بود. به همین دلیل اتخاذ سیستم دفاعی فشرده و عقب بازی کردن مدافعان آنها در دستور کارشان قرار گرفته بود. اما اتفاقات عجیبی در این بازی افتاد. این تیم با پنالتی سوفیان فغولی از حریف پیش افتاد و فقط عملکرد خوب این تیم آماده اروپایی سبب شد تا مروان فلاینی به کمک دیوک اوریجی به گل تساوی دست یابد. سرانجام دریس مرتنس گل برتری بلژیک را به ثمر رساند و الجزایر شکست خورد. اما در بازی بعدی این تیم مقابل کره جنوبی، نشان دادند آن تاکتیک پایه آنها نبود. این تیم با یک فوتبال رو به جلو و با پاس‌های سریع نبض بازی را در اختیار گرفت و با یکی از بهترین نمایش‌ها کره‌جنوبی را با چهار گل شکست داد. آنها حقیقتا پدیده این جام بودند. صعود آنها از این گروه کمترین جایزه آنها بود.

مایکس کاکس ‌/‌ مترجم: سهیل نوری‌پناه