تابستان والدین یا کودکان

قبل از آن که کودک اجتماع را درک کند، آن را از طریق والدین خود می‌شناسد، با آن ارتباط می‌گیرد و تعریفی جامع از آن در ذهن خود می‌پروراند. پس می‌توان نتیجه گرفت هر قدر والدین به دنیای کودکان غنا ببخشند و تلاش کنند که کودک با استقلال و هویت منسجم وارد اجتماع شود، او را به سلاحی تجهیز کرده‌اند که تا همیشه سربلند از کارزار زندگی بیرون خواهد آمد. این کودک حتی می‌تواند اجتماع را نیز تحت تاثیر قرار دهد و آن را بسازد وگرنه کودکی که بی‌برگ و بار به اجتماع سپرده می‌شود، با هر‌نسیمی خزان زده خواهد شد.

نا گفته پیداست اهمیت والدین بیشتر از اجتماع است، اما در جوامع پیشرفته امروز، این اجتماع است که بخش اعظم نقش والدین را به عهده گرفته است.

در کشور ما که دوره گذار خود را می‌گذراند، متاسفانه هر‌دوسوی ماجرا با ایراداتی همراه است؛ والدین در بسیاری موارد، سردرگم نقشی هستند که خود باید باشند و با همین سردرگمی گاهی تلاش می‌کنند خود و رویاهای از دست رفته خود را در کودکانشان پیدا کنند. برای همین‌ گاهی فکر می‌کنند باید برای کودکان تصمیم گرفت تا اشتباهی که آنها کرده و راه را گم کرده‌اند، کودکانشان نکنند.

اجتماع هم نگاه خود را دارد؛ گاهی بیش از آنچه باید، تلاش می‌کند وظیفه والدین را در تربیت کودک به عهده گیرد بدون آن که ساز و کار مناسب در آن وجود داشته باشد و مهیای پرورش انسان کامل باشد.

کشور ما امروزه چنین فضایی را پشت سر می‌گذارد؛ باز وضع کلانشهرهایی چون تهران خوب است، چه از یک‌سو سطح آگاهی والدین بالاتر رفته و سعی دارند استقلال کودک با هویتی منسجم برای مواجهه با اجتماع پرورش یابد و از سوی دیگر امکانات مناسب (چه به لحاظ نیروی متخصص و چه فضای آموزشی و پرورشی) تا حدودی مهیاست، اما کمی دورتر از کلانشهرها و در حاشیه آنها ‌ یا شهرهای کوچک وضع همان است که گفته شد. حتی گاهی هم والدین و هم کودکان قربانی محیط خود و در دریایی از تمناها و آرزوهای خود غرق می‌شوند.‌ اکنون تابستان کم‌کم فرا می‌رسد و گوشه‌ای از آزمون پرورش انسان در جریان است. تنها یک چیز موضوع را حل خواهد کرد؛ همان بینش و آگاهی که گرد روزمرگی آن را می‌پوشاند.

عظیم رجب‌پور‌/‌ جام‌جم