آخرین رده بندی کشتی آزاد فیلا

یزدانی و حسین خانی در صدر

فقر سبک وزن

کد خبر: ۶۶۸۰۰۱

مسابقات کشتی آزاد قهرمانی آسیا با بیست و دومین تاجگذاری کشتی ایران در قاره کهن به پایان رسید و همه رسانه‌‌ها زبان به تمجید و تکریم کار بزرگ آزادکاران پرداخته اند. کمیت ٦ مدال طلا جز این هم نمی طلبد اما این بدان معنی نیست که بعد از پایان این شادی و مسرت نیم نگاهی هم به کیفیت کار آزاد کاران بیاندازیم و ببینیم چرا در دو وزن دیگر دست خالی بودیم و درد اصلی کشتی ایران در کجاست؟ از سوی دیگر شب گذشته شاگردان محمد بنا هم با نتایجی قابل بررسی و البته ترکیبی به مراتب جوان تر به کار خود در مسابقات قهرمانی آسیا پایان دادند.

مرور کوتاه بر نتایج کشتی فرنگی و بررسی کار شاگردان رسول خادم بار دیگر هشداری تلخ و جدی را گوشزد کرده و زنگ خطر را به صدا در می آورد و آن خلا فاحش در وزن اول هر دو رشته آزاد و فرنگی است. برای کشتی ایران این زنگ خطر نه امروز که قریب به ١٠ سال است که در هر دو رشته آزاد و فرنگی به صدا در آمده و هر جا که حمید سوریان و حسن رحیمی بوده اند ما موفق به کسب مدال و افتخار شده ایم و هر جا که این دو کشتی گیر طراز اول غایب بوده اند حتی از رسیدن به یک مدال برنز جهان هم بازمانده ایم.

در کشتی آزاد حسن رحیمی قهرمان جهان است و مدعی بلامنازع وزن اول کشتی ایران که در مسابقات جام جهانی لس آنجلس مقابل ویکتور لبدوف روس هم شکست خورد. رحیمی فاصله زیادی با رقبای داخلی خود دارد و با اینکه رسول خادم تلاش فراوانی کرده تا چند مدعی جدی در وزن اول در کنار او قرار دهد اما هنوز این اتفاق نیفتاده و درغیاب رحیمی هیچ نماینده شایسته دیگری از کشتی ایران نیست که بتواند با دست پر از مسابقاتی چون قهرمانی آسیا هم یک مدال برنز به ارمغان بیاورد. مهمترین شاهد این ادعا شکست و دست ماندن خالی مهران رضا زاده در مسابقات اخیر قهرمانی آسیا است.

همین فقر سبک وزن در کشتی فرنگی هم فاحش است و اگرچه ستاره ای چون حمید سوریان بارقه‌‌های امید را در دل اهالی کشتی زنده نگه داشته اما باید پذیرفت که در غیاب سوریان نه محمد فقیری مغلوب در مسابقات جهانی و نه محسن حاجی پور شکست خورده در مسابقات آسیایی، نمی‌توانند از کیان وزن اول کشتی ایران دفاع کنند و صد افسوس که حتی یک رقیب جدی هم پشت سر سوریان نداریم. این در حالی است که محسن حاجی پور ماه‌های مدیدی است که در اردو حضور دارد و این سومین حضور آسیایی اش بود که باز هم به کسب مدال طلای قاره هم نینجامید. با این نتایج باید پذیرفت که دوران سرمایه گذاری روی حاجی پور و فقیری به سر آمده و باید با رویکرد یافتن استعدادهای کارآمد برای المپیک ریو ٢٠١٦ به دنبال نوابغی رفت که استعداد بالقوه شان منتظر فرصتی برای بالفعل شدن است.

نکته پایانی و نگران کننده این است که تا به امروز کاری از دست سرمربیان تیم‌‌های ملی آزاد و فرنگی بر نیامده. فعلا همه سرمربیان سالهای اخیر این نقیصه یعنی نداشتن پشتوانه در وزن اول را وظیفه خود نمی‌دانند و بار مسئولیت را به دوش مربیان سازنده می اندازند و سازندگان هم عدم اعتماد مربیان تیم ملی را دلیل اصلی این فقر کشتی گیر سبک وزن می دانند. اما واقعیت اینجاست که هر دو قشر یعنی هم مربیان سازنده و هم مربیان ملی در این میان مسئول اند و چه کسی بهتر از مدیران تیم‌‌های ملی که با اختیار تام وارد عمل شده و به صورت ویژه و تخصصی کارگاه‌های سبک وزن تاسیس کنند. امروز هیچ کسی در فدراسیون کشتی نیست که مربیان سازنده را مجاب کند در ازای پروژه‌‌های تعریف شده، کشتی گیر سبک وزن قبراق کشف نموده و پرورش دهند. با این تفاسیر اگر همین امروز

چاره ای برای این فقر وزن اول یافت نشود دیری نخواهد پائید که هم در کشتی فرنگی و هم در کشتی آزاد، قافیه را به حریفان ببازیم.