دانستنی‌های مراقبت از بیماران روانی

بیمار باید انتظارات واقع بینانه ای از خود و بیماری اش داشته باشد. دیدگاه آرمانی درباره سلامتی که از واقعیت دور باشد، بعد از مدتی بیمار را به افسردگی شدید دچار خواهد کرد. بیمار باید با در نظر گرفتن محدودیت های خود مانند ناتوانی یا معلولیت های جسمی در انجام بعضی کارها، از خودش توقع داشته باشد. داشتن آرزوهای بزرگ و دور از دسترس و هدف های غیر واقع بینانه، جدیت بیمار در مراحل درمان را کاهش می دهد.

بیمار باید برای برقراری ارتباط اجتماعی موثر با اطرافیانش برنامه ریزی کند. او تا جایی که می تواند بهتر است از انجام مسئولیت های اجتماعی کناره گیری نکند. با افراد خانواده و دوستانش مانند گذشته ارتباط داشته باشد. پیشنهاد می شود که درباره نگرانی و ترس هایی که از بیماری اش دارد با افراد مورد اعتماد صحبت و درددل کند، چون این صحبت ها کمک زیادی برای بهبودی به او خواهد کرد.

فرد بیمار باید تلاش کند تا فعالیت های فردی و اجتماعی را مانند روزهای قبل از بیماری اش از سر بگیرد. او باید تلاش کند که همه کارهای شخصی اش که از لحاظ جسمی توانایی انجامش را دارد، خودش انجام دهد. بیمار نباید با دنیای اجتماعی اش قطع ارتباط کند و فعالیت هایش را کنار بگذارد.

انجام فعالیت های هنری می تواند کمک زیادی به بیماران کند. نقاشی، خطاطی یا هر هنری که بیمار در آن استعداد داشته باشد، می تواند روحیه او را تغییر دهد و به سلامتی اش کمک کند.

بیمار باید با توکل بر خدا و امید به سلامتی، اعتماد به دانش پزشک و کمک اطرافیانش، امیدش به بهبودی را افزایش دهد. در بعضی موارد دیده شده که پزشکی از بهبود بیماری، قطع امید کرده است ولی بیمار با توکل بر خدا، ایمان به شفا و از دست ندادن روحیه اش، بهبود کامل یافته است. امید داشتن بیمار به بهبودی، اثربخشی مراحل درمان را زیادتر می کند.

بیمار باید با دیدگاه و تفکر مثبت نسبت به خودش، دنیا و دیگران فکر کند. او باید در زمان حال زندگی کند. اندیشه به گذشته، بیمار را افسرده و فکر کردن به آینده هم بیمار را مضطرب خواهد کرد.|خراسان|مسلم رومیانی - مشاور