تیم ملی داخل سالن، خوب، نه عالی

این جملات را مدیر تیم‌های ملی دوومیدانی ایران در گفت‌وگو با جام‌جم درخصوص عملکرد تیم کشورمان در مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیا بر زبان آورد؛ مسابقاتی که به نوعی آخرین شانس برای دوندگان برای کسب ورودی مسابقات جهانی داخل سالن در لهستان بود. پیش‌بینی‌ها براین بود که با در پیش بودن مسابقات جهانی، کیفیت رقابت‌ها فوق‌العاده باشد، اما در عمل این‌گونه نبود. رقابت‌ها در سطحی نسبتا خوب برگزار شد، اما نه ایده‌آل. چین، میزبان ششمین دوره که این رقابت‌ها را در شهر «هانگ‌جو» برگزار کرد، در عمل آن‌قدر رقابت‌ها را جدی نگرفت و حتی در خاک خود نتوانست قهرمانی را کسب کند.

قدرت چینی‌ها در بسیاری از مواد، بخصوص در بخش زنان بر کسی پوشیده نیست و بی‌تردید اگر آنها رقابت‌ها را جدی می‌گرفتند، در رده نخست می‌ایستادند، اما این قطر بود که در نهایت با کسب پنج مدال طلا و سه نقره جام قهرمانی ششمین دوره مسابقات داخل سالن آسیا را از آن خود کرد. چینی‌ها با کسب چهار مدال طلا، هفت نقره و 9 برنز در رده دوم قرار گرفتند. قزاق‌ها نیز با کسب سه مدال طلا، سه نقره و دو برنز سوم شدند.

بعد از این تیم‌ها، ازبکستان، کویت و ژاپن در رده‌های چهارم تا ششم ایستادند و سرانجام تیم ایران با کسب دو مدال طلا، یک نقره و دو برنز در مکان هفتم قرار گرفت. طلایی‌های ایران مهدی زمانی و مریم طوسی بودند که در 400 متر مردان و زنان دو مدال طلای ایران را کسب کردند. محمد ارزنده در پرش طول نقره گرفت و دو مدال برنز تیم ایران نیز در ماده 60 متر مردان و زنان از سوی رضا قاسمی و مریم طوسی به‌دست آمد.

تیم ملی زیر ذره‌بین

تیم ملی ایران در حالی به مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا اعزام شد که در رقابت‌های قهرمانی فضای باز آسیا که در پونه هند برگزار شده بود، با وجود اعزام 20 ورزشکار سه مدال نقره کسب کرده بود و انتقادهای زیادی را به‌دنبال داشت، اما این بار تیم ملی با ترکیبی متفاوت به مسابقات داخل سالن قهرمانی آسیا اعزام شد، طوری که لیلی رجبی که به‌طور حتم می‌توانست یک مدال طلا کسب کند و تیم ملی را به سکوی سوم این دوره از رقابت‌ها برساند، همراه این تیم به چین نرفت. حسن تفتیان هم در زمره ورزشکارانی بود که به این مسابقات اعزام نشد.

این‌که تیم ملی نتوانست سه مدال طلا، یک نقره و یک برنز دوره قبلی این رقابت‌ها را که اتفاقا در چین برگزار شده بود تکرار کند، شاید به این دلیل بوده که مسئولان فدراسیون، تیم کاملی را به این مسابقات اعزام نکردند و این نکته‌ای است که نباید آن را از یاد برد و به تیم ملی خرده گرفت. از سوی دیگر ورزشکاران در فصل آماده‌سازی زمستانی به سر می‌برند و حضور در این رقابت‌ها به نوعی محکی برای آنها بود تا شرایط خود را بسنجند. با این حال در برخی مواد حضور برخی چهره‌های سرشناس باعث شد تا رقابتی جدی را بین ورزشکاران حاضر شاهد باشیم.

ماده 60 متر مردان که دو نماینده قطری روی سکوی اول و دوم ایستادند از این جمله بود؛ در 60 متر زنان مریم طوسی در حالی به مدال برنز دست یافت که از قبل عنوان کرده بود تمرکزش روی این ماده بوده و در صورتی که این ماده پیش از ماده 400 متر برگزار شود، در 400 متر شرکت خواهد کرد که در نهایت مدال طلای این ماده بسیار دشوار را از آن خود کرد. بدون توجه به رکوردی که این ورزشکار به ثبت رساند، باید گفت کسب مدال طلا در این ماده جای تشکر دارد. در این بین مدال طلای زمانی در ماده 400 متر مردان واقعا غیرمنتظره بود، زیرا کسی از قبل روی او حساب آنچنانی باز نکرده بود. برخلاف حسین کیهانی که انتظار می‌رفت روی سکو قرار گیرد با ایستادن در مکان چهارم به کار خود پایان داد. در ماده دهگانه سپهرزاد و توماج حضور داشتند که انتظارات از آنها کمی بیشتر بود. برخی‌ها بر این باورند که سپهرزاد بهتر است در برنامه تمرینی خود تغییراتی را ایجاد کند و به جای این‌که فشار زیادی در تمرینات به خود وارد کند، برنامه‌هایش را حرفه‌ای‌تر پیش ببرد.

تیمور غیاثی: نتایج امیدوار‌کننده بود

مدیر تیم‌های ملی دوومیدانی در گفت‌وگو با جام‌جم البته به دفاع از نتایج کسب شده در این دوره از مسابقات می‌پردازد و بر این باور است که تیم کشورمان در این دوره از رقابت‌ها امیدوار‌کننده ظاهر شده است. تیمور غیاثی در این‌باره می‌گوید: «با توجه به مشکلات اقتصادی و گرفتاری‌هایی که برای کمیته ملی المپیک وجود داشت ما با 11 ورزشکار به این مسابقات رفتیم که پنج مدال کسب کردیم. به نظرم این نتایج کاملا امیدوارکننده بوده است.

ما در این رقابت‌ها تا حدی بدشانسی هم داشتیم به‌عنوان مثال اگر مچ پای سپهرزاد در مسابقات پرتاب نیزه ماده دهگانه آسیب نمی‌دید یا سپیده توکلی هم بدشانسی نمی‌آورد، اوضاع کاملا بهتر بود، با این حال توانستیم مدال‌های خوبی را کسب کنیم.» وی در بخش دیگری از اظهاراتش بیان می‌کند: ما یک روز قبل از مسابقه رسیدیم و اگر شرایط مالی بهتری داشتیم، به‌طور حتم چند روز زودتر می‌رفتیم تا بازیکنان با شرایط آب و هوایی و تغییر ساعت تطبیق پیدا کنند؛ برای همین در روز نخست مسابقات مشکلاتی داشتیم. البته چون در آستانه مسابقات جهانی قرار داشتیم، ورزشکاران خوبی به این تورنمنت آمده بودند تا بتوانند سهمیه ورودی جهانی را کسب کنند. من نمی‌گویم نتایج تیم ملی عالی بود. شاید می‌توانستیم بهتر کار کنیم، ولی چون در فصل آماده‌سازی زمستانی قرار داریم و با توجه به در نظر گرفتن همه شرایط باید بگویم که نتایج برای ما امیدوارکننده بود.

نظر یک کارشناس

تجربه قبلی مسابقات نشان می‌دهد هنوز رقابت‌های داخل سالن برای آسیایی‌ها جا نیفتاده که به نظرم مقصر اصلی کنفدراسیون دوومیدانی آسیاست، زیرا برنامه مشخصی برای ارتقای سطح مسابقات ندارد. در کنفدراسیون لابی قوی از سوی موریس نیکلاس، دبیرکل آن وجود دارد که سنگاپوری بوده و مقر کنفدراسیون هم در این کشور واقع شده است.

همه برنامه‌های این کنفدراسیون هم یک دفترچه 5 در 5 است که در جیب وی قرار دارد. البته انتظار می‌رفت با انتخاب شیخ حمد قطری به‌عنوان رئیس کنفدراسیون آسیا شرایط بهتر شود، ولی همان سبک و سیاق گذشته را شاهد هستیم. در این دوره از مسابقات داخل سالن آسیا هم چینی‌ها به طور سنتی میزبانی را به‌عهده گرفتند و نتایج نشان داد کشورهای صاحب‌سبک با قدرت در این مسابقات حاضر نمی‌شوند و انگیزه زیادی برای ورزشکاران سرشناس وجود ندارد. البته در اروپا شرایط کاملا متفاوت است، زیرا در کشورهای این منطقه کاملا مسابقات داخل سالن جاافتاده است. هر سال قبل از شروع مسابقات فضای باز، شاهد برگزاری رقابت‌های داخل سالن در کارلسروهه، گوتنبرگ، پاریس، بیرمنگام و... هستیم که این رقابت‌ها کاملا جاافتاده و بهترین‌های دنیا هم در این تورنمنت‌ها و هم در مسابقات جهانی داخل سالن که هر دو سال یک‌بار برگزار می‌شود حضور پیدا می‌کنند، در حالی که در آسیا این‌گونه نیست.

درباره تیم ایران تا حدی می‌توان عنوان کرد که در این دوره از مسابقات تیم ملی ایران با ترکیبی متفاوت به این رقابت‌ها اعزام شد. البته در بخش زنان غیر از لیلی رجبی بقیه سرمایه‌های واقعی دوومیدانی را با خود به چین بردیم. در بخش آقایان هم سپهرزاد، قاسمی و ارزنده جزو باتجربه‌های تیم ملی بودند، اما دیگر ورزشکاران از تجربه بین‌المللی کمتری برخوردار بودند.

به عقیده من نتایج تیم ملی در قیاس با دوره‌های قبل که همه ورزشکاران را با خود به مسابقات داخل سالن اعزام می‌کردیم، بهتر بوده است. البته امیدوارم نبردن همه سرمایه‌های تیم ملی به این رقابت‌ها از روی اجبار نبوده باشد که در این صورت خوب نیست.

درخصوص نتایج تیم ملی اگر کیفیت را درنظر بگیریم، به نظرم ارزنده بهتر از دیگران ظاهر شد. او رکورد خوبی را زد و درست است که صالح حداد در این ماده مدال طلا را کسب کرد، ولی ارزنده اگر به خودش بیاید و بپذیرد که یک جای کار می‌لنگد، شاید بتواند برای مدال طلا با دیگر ورزشکاران برتر آسیا بجنگد.

مهدی زمانی در این دوره از مسابقات مدال طلا را در 400 متر کسب کرد، درست مثل مریم طوسی. فارغ از هرگونه مساله‌ای باید گفت به‌عنوان یک مسابقه بین‌المللی کسب مدال طلای آنها جای تشویق دارد، ولی واقعیت این است که ما در بهترین شرایط و با بهترین دونده خودمان، سجاد هاشمی در این ماده نتوانستیم مدال کسب کنیم. در واقع کسب مدال طلای این دوره مثل مسابقات آسیایی 2007 است که از قهرمانان صاحب‌نام کسی حضور نداشت.

نباید ارزش کار این دوندگان را پایین بیاوریم، چون زحمت خود را کشیدند، ولی واقعیت‌ها را هم باید بیان کرد. خانم طوسی در مسابقات قهرمانی آسیا چهارم شده بود و همه می‌دانند که سطح بازی‌های آسیایی خیلی از قهرمانی آسیا بالاتر است. بنابراین شرایط این رقابت‌ها با واقعیت‌های موجود آسیا کاملا فرق داشت. درخصوص حسین کیهانی هم باید عنوان کنم، نتیجه او عالی نبود، اما می‌توان گفت خوب بود. او نشان داد که از نظر سرعت به مرحله خوبی رسیده است و باید به شکلی هدفمند ماده تخصصی خودش را که 3000 متر است، ادامه دهد تا به رکورد سجادی بتواند حمله کند.

علی رضایی / جام‌جم