سرمایه‌ای به نام دانش‌آموزان باسواد

هر چند که در همه این موارد نمونه‌های وطنی قابل ذکر وجود دارد، اما گاهی لازم است که فارغ از مقایسه و بیان این تفاوت‌ها به فکر بهبود وضع خودمان باشیم.

اما در برخی حوزه‌ها بهبود شرایط نیازمند تلاش از سوی دولت و حاکمیت است. حوزه آموزش و پرورش از جمله مهم‌ترین این حوزه‌هاست، چرا که وظیفه دولت در این حوزه از لحاظ نگاه و تصمیم‌گیری بشدت سنگین و تاثیرگذار است. درواقع هر چقدر که خانواده‌ها نسبت به آموزش و سوادآموزی فرزندانشان حساس باشند، اما نحوه ارائه این آموزش‌ها، قواعد و نظام آموزشی که از سوی دولت و به عبارتی وزارتخانه آموزش و پرورش تعیین می‌شود، حساس‌تر و مهم‌تر است. نظام آموزشی ما در دو دهه اخیر یعنی از دهه 70 تاکنون، دست‌کم دو بار چرخش بزرگی داشته است؛ یک بار در آن سال‌ها و با ظهور نظام جدید آموزشی که پدیدآورنده دوره پیش‌دانشگاهی شد و در سال‌های اخیر، نظام 3ـ3ـ3ـ3 که هنوز در ابتدای راه است، اما قرار شده به شکل جدی جایگزین شیوه قبلی شود.

در این میان، نوع نگاه مسئولان آموزش و پرورش در نحوه اجرای درست این نظام نقش مهمی دارد؛ نگاهی که باید فرای آموزش صرف باشد.

علی‌اصغر فانی به عنوان وزیر و راس مدیریت نظام آموزشی دیروز سخنانی گفته است که می‌تواند نشانه‌های خوبی از بهبود وضع نظام آموزشی کشور باشد. او گفته است، باید زمانی که دانش‌آموزان از مدرسه فارغ‌التحصیل می‌شوند، در کنار دیپلم خود دو دیپلم زبان انگلیسی و کامپیوتر را نیز از مدرسه اخذ کنند.

فانی که ظاهرا از اهمیت دانستن زبان دوم برای دانش‌آموزان ایرانی خبر دارد، از بررسی ورود زبان انگلیسی به مدارس ابتدایی و ارتقابخشی و مهارت‌آموزی زبان و برنامه‌های آموزش و پرورش در این حوزه هم حرف‌هایی زده است.

با این تفاسیر، اگر نگاه این مسئول به سطح اجرا برسد، شاید به آن روز برسیم که دیگر ماجرای مهارت‌های دانش‌آموزان کشورهای پیشرفته برایمان عجیب نباشد؛ خصوصا که نسل پرتوان‌تر در واقع بیشتر از هر چیزی، سرمایه یک کشور محسوب می‌شود.

مستوره برادران نصیری - دبیر گروه جامعه