آبگوشت غذای لذیذی است

بچه که بودم همیشه فکر می‌کردم چرا باید برای یادگرفتن «ذ» این همه تعریف درباره آبگوشت بشنوم، آن‌وقت‌ها من و خیلی از همکلاسی‌هایم نمی‌دانستیم که ما نسل فقیری هستیم که روزهای بعد از جنگ را می‌گذرانیم و باید یاد بگیریم که قناعت بهترین راه عبور از بحران است.

ما آشپزی هم بلد نبودیم و نمی‌دانستیم که آبگوشت را خیلی راحت می‌شود افزایش حجم داد و بین آدم‌های بیشتری تقسیم کرد. از حق نگذریم هنوز هم آبگوشت برای من و خیلی از همنسلانم غذای لذیذی است؛ آبگوشتی که گرچه برای ما بچه‌های دهه شصت غذایی تکراری بود؛ اما برای مسئولان دستگاه آموزشی آن وقت‌ها ابزاری بود که به ما یاد بدهند، سختی شرایط را بفهمیم، قناعت را یاد بگیریم و غرنزنیم تا روزهای سخت بگذرد.

آبگوشت هنوز هم کم و بیش سر سفره‌های من و همنسلانم هست، اما چیزی که انگار فراموش شده، آموزش فرهنگ قناعت است.

کودکان امروز ما کمتر یاد می‌گیرند که حال والدین خود را بفهمند، کودکان ما تصویر درستی از مفهوم قناعت و ساده‌زیستی ندارند و این نقص بزرگی است که در آینده دامن همه ما را خواهد گرفت؛ نقصی که ما نیز در آن بی‌تقصیر نیستیم.

متاسفانه افزایش نسبی سطح رفاه در کشور و هجوم رسانه‌ها و تبلیغات بازرگانی ما را در مسیر غلط مصرف‌گرایی قرار داده است؛ به‌گونه‌ای که امروز من و بسیاری از همنسلانم دیگر اهمیتی به آموزش قناعت نمی‌دهیم.

حقیقت این است که زندگی آینده فرزندان ما در گرو آموزشی است که امروز ما به همراه سیستم آموزشی کشور و رسانه‌های داخلی و خارجی در اختیار آنها قرار می‌دهیم و حقیقت تاسف‌بارتر این‌که این منابع آموزشی جایی برای آموزش قناعت برای کودکان در نظر نگرفته است، برای همین است که امروز دیگر هیچ نوآموزی با پدیده لذیذ آبگوشت آشنا نیست؛ آبگوشتی که نماد قناعت نسل ماست و امروز جایش را به پیتزا داده‌ است، غذایی که هم گران است و هم نمی‌شود آبش را زیاد کرد و با دیگران تقسیمش کرد.

مهدی جلیلی ‌-‌ جام‌جم