ماجرای میوه

حتی در شهرهای تولید کننده میوه که فاصله باغ تا مغازه از 5 کیلومتر هم تجاوز نمی کند! چهارمین تولیدکننده مرکبات جهان حتی مجبور است برای تنظیم بازار داخلی خود اقدام به واردات میوه از کشورهای غیرتولیدکننده کند. جالب اینجاست که در فصل بر داشت ، آنقدر میوه بر درختان است که باغدار توانایی برداشت آن را ندارد و بخش عمده ای از محصول آنقدر بر درخت می ماند تا بپوسد و آنگاه چند ماه بعد آنقدر میوه کمیاب می شود که دولت مجبور می شود با صرف بیت المال میوه را با قیمتی بسیار گرانتر از خارج وارد کند. اکنون دولتمردان و مردم علت تمام این تناقضات را در وجود «مافیای میوه» می بینند. مافیایی که ریشه های تنومند خود را از باغ تا مغازه گسترده است و در همه جا نفوذی بی چون و چرا دارد. هنگام رویش محصول بر درخت که باغدار نیازمند شدید پول برای گذران زندگی عادی است و تمام سرمایه اش را صرف کاشت و داشت باغش کرده ، نمایندگان مافیا با سوئاستفاده از نیاز مالی باغدار و به اجبار محصولش را به 30درصد قیمت و چه بسا پایین تر ، پیش خرید می کنند. هنگام برداشت نیز میوه را به جای عرضه به بازار به سردخانه ها می فرستند تا کمبود مصنوعی پدید آورند و آنگاه به دهها برابر قیمت واقعی میوه را در بازار می فروشند و به قیمت له شدن تولیدکننده و خالی شدن جیب مصرف کننده ، سودهای کلان به جیب می زنند. این دور باطل سالهاست که ادامه دارد و کسی همت یا قدرت مقابله با آن را ندارد یا شاید مافیا آنقدر قدرتمند است که افراد ترجیح می دهند با آن دست و پنجه نرم نکنند! تمام ماجرای میوه در مافیای میوه خلاصه می شود و تا زمانی که زمینه فعالیت مافیا با ایجاد شبکه های سالم و موازی عرضه و ذخیره سازی کمرنگ نشود و کمکهای مالی ارزانقیمت در فصول بی پولی و خواب سرمایه ، به کشاورز و باغدار اعطاء نگردد ، این ماجرا ادامه خواهد داشت . دولتمردان و برنامه ریزان کشاورزی ایران نیک می دانند که نظارت و بازرسی و ابزار قهری که بیشترین استفاده را دارد ، جز زیرزمینی کردن مافیای میوه ثمری ندارد و چون باغدار از نظر مالی و ابزاری به مافیا وابسته است ، چه بسا مقابله قهری با آن ضربه های جدیدی به پیکر نحیف باغدار وارد می کند لذا در نخستین قدم باید نیاز مالی فوری باغدار به مافیا را با ارائه کمکهای ویژه قطع کرد تا فرآیند خرید و ذخیره سازی میوه از دست مافیا خارج شود و سپس به آهستگی با پرداخت تسهیلات ارزان قیمت به باغداران ، زمینه سرمایه گذاری آنان در بخش ساخت و توسعه انبار ، سردخانه ، شبکه های حمل و نقل و فروش مستقیم و نهایتا تجهیزات فرآوری و تبدیلی را فراهم کرد تا همان ابزارهایی که در دست مافیای میوه قرار دارد به سایر بخشها منتقل شود. این فرآیند اگر چه سخت و زمانبر است اما اگر بدانیم جراحی بدون درد و خونریزی ممکن نیست و سرطان مافیا را نمی توان با آسپیرین بازرسی درمان کرد ، به اهمیت خدمتی که از این رهگذر به تولیدکننده و مصرف کننده میوه می شود ، پی خواهیم برد و کار را آغاز می کنیم. سیدعلی دوستی موسوی