مطالبات هنرمندان از‌ دولت تدبیر و امید

به گزارش جام‌جم، به کار گرفتن مدیرانی از جنس فرهنگ، توجه بیشتر به فرهنگ و هنر و تخصیص بودجه مناسب، اعمال نظارت به جای ممیزی آثار، پرهیز از اعمال سلیقه‌های شخصی در عرصه‌های مختلف فرهنگی و دوری از برخوردهای تبعیض‌آمیز در حمایت از هنرمندان مهم‌ترین خواسته‌های اهالی فرهنگ و هنر از دولت یازدهم است.

تخصیص بودجه عادلانه بین اهالی سینما

پرویز شیخ‌طادی کارگردان سینما بر تخصیص بودجه عادلانه تاکید دارد و می‌گوید: توقع کلی ما از دولت یازدهم انتخاب یک وزیر کاملا آگاه و مسلط به استراتژی فرهنگی است. دولت جدید باید فارغ از بحث گروه‌گرایی و جناح‌بندی، نیروهای مختلف سینما را با هم متحد کند. یکی از مشکلات عمده ما تخصیص نیافتن بودجه عادلانه بین اهالی سینماست. توقع ما از دولت بعدی این است که رقم سالانه بودجه سینما مشخص باشد.

سید غلامرضا موسوی، تهیه‌کننده سینما، بزرگ‌ترین مشکلات سینما در دولت دهم را بی‌برنامگی، نبود مدیریت و گرایش قبیله‌ای می‌داند. تهیه‌کننده فیلم «من مادر هستم» می‌گوید: افرادی که در این دولت و در حوزه فرهنگ و هنر عهده‌دار مسئولیتی می‌شوند، طبیعتا باید برنامه‌های کوتاه‌مدت و میان‌مدت داشته باشند. برنامه کوتاه‌مدت برای این است که سینمای بخش خصوصی را که الان بشدت آسیب‌دیده است و کمتر فعالیت دارد دوباره راه‌اندازی کند. اتخاذ یک برنامه میان مدت هم می‌تواند سینمای ایران را به جایگاه خوب، ولی از دست رفته گذشته‌اش برساند.

مهدی کرم‌پور، کارگردان سینما هم درباره مهم‌ترین مشکلات هنر هفتم در دولت دهم معتقد است: بزرگ‌ترین مشکل دولت دهم در حوزه فرهنگ این بود که شایسته‌سالاری جای خود را به تفکرات جناحی و باندی داد. متاسفانه ما تجلی این موضوع را در اکران و جشنواره فیلم فجر به وضوح مشاهده کردیم. دولت دهم نتوانست تعامل مناسبی را با اهالی سینما برقرار کند و همین امر باعث شد هر کسی که از راه رسید به‌شکل غیرتخصصی به سینما حمله کند.

کارگردان «پل چوبی» می‌گوید: دوست دارم دولت یازدهم در کنار مسائل اقتصادی و سیاست خارجی، دغدغه فرهنگی هم داشته باشد و سینمای پرافتخار ایران را پاس بدارد.

علی شاه‌حاتمی کارگردان سینما نیز معتقد است نقد و بررسی گذشته هیچ مشکلی را حل نمی‌کند. مهم این است که گروه جدید به فکر اعتلای سینمای ایران باشند و حرمت هنرمند را نگه دارند. دولت یازدهم باید سلام جدیدی به مردم و هنرمندان کند.

جهانبخش سلطانی، بازیگر تئاتر، تلویزیون و سینما نیز درخصوص مشکلات دولت دهم در عرصه سینما می‌گوید: ما یک خانه سینما داشتیم که تعطیل شد و جای خود را به سازمان سینمایی داد. کسانی که مسبب این تغییر و تحول شدند باید پاسخگوی بیکاری سینماگران باشند.

بازیگر «دل بی‌قرار» ادامه می‌دهد: ریاست محترم جمهور، دکتر حسن روحانی در سخنرانی اخیر خود نشان داد که آدمی اهل قلم، درد و معناست. کلام و رفتار ایشان نشان از طراوت، همدلی و هم اندیشی دارد. تمام هنرمندان درد و فریاد مشترک دارند، چون درد همه آنها درد مردم است بنابراین دوست دارم که اجازه دهند هنرمندان کار کنند تا بتوانند بیشتر در خدمت رشد و تعالی جامعه باشند و برای درد مردم نسخه‌ای تصویری بپیچند.

حبیب اسماعیلی، تهیه‌کننده و پخش‌کننده نیز می‌گوید: مهم ترین مشکل فعلی پخش و توزیع در زمان اکران، هزینه‌های سرسام‌آور تبلیغات اعم از بیلبوردها و آگهی روزنامه هاست. متاسفانه در این دوره از توزیع هیچ حمایتی نشد و فقط صداوسیما و واحد بازرگانی کمک‌هایی در این زمینه انجام دادند.

این پخش‌کننده می‌افزاید: دولت باید از تولید، پخش و توزیع فیلم حمایت کند و نسبت به احداث پردیس‌های سینمایی اقدام کند تا شاهد ریزش مخاطب نباشیم.

ایجاد مرکزی برای ترجمه آثار ایرانی

جمال میرصادقی، نویسنده و مدرس کارگاه‌های داستان‌نویسی نیز به خبرنگار ما می‌گوید: مهم‌ترین مساله ما ممیزی کتاب است. در همه جای دنیا نظارت وجود دارد، نه‌ممیزی. فرق نظارت و ممیزی این است که مثلا در کشورهای دیگر اگر کتابی علیه بشریت و در تائید آپارتاید و آدمخواری و فاشیسیم بود، بر آن نظارت می‌شود. به عنوان مثال فردی از نویسنده کتاب شکایت می‌کند و دولت، پدر نویسنده را درمی آورد.

صابر امامی نویسنده، شاعر و منتقد نیز می‌گوید: مهم ترین خواسته ام این است که تحریم‌ها شکسته شود. درعرصه فرهنگ نیز بسیاری از مسائل به اقتصاد وابسته است. اگر تحریم‌ها برداشته شود، کاغذ و هزینه‌های چاپ ارزان می‌شود و مردم راحت‌تر می‌توانند کتاب بخرند. امروز کتاب بسیاری از نویسندگان به دلیل گرانی‌های ناشی از تحریم خاک می‌خورد.

علی باباچاهی شاعر نیز در این‌باره می‌گوید: من خواسته‌هایم را در قالب تقاضا مطرح نمی‌کنم، بلکه مسائل را حق‌طلبانه بیان می‌کنم. حداقل توقع این است که یک جهش محسوس و فراگیر در حوزه رفتار‌های اجتماعی و فرهنگی را شاهد باشیم. به عنوان مثال یکی از انتظارات ما تعدد مراکز فرهنگی است تا در آن هنرمندان بتوانند با طرز فکرهای مختلف در کنار هم حضور داشته باشند و با مخاطبانشان صحبت کنند.

او ایجاد مرکزی برای ترجمه آثار ایرانی را از دیگر خواسته‌هایش عنوان می‌کند و می‌گوید: مترجمان باید به‌لحاظ مالی تأمین شوند تا بتوانند آثار ادبیات ایران که را دست‌کمی از ادبیات پاره‌ای از نقاط جهان ندارد، ترجمه کنند و این ترجمه‌ها به صورت مهندسی شده در جهان عرضه شود.

خرید آثار همه هنرمندان

حسن بلخاری، پژوهشگر هنر از دولت آینده می‌خواهد به ظرفیت‌های عظیم فرهنگی کشور توجه کند. او می‌گوید: بزرگ‌ترین انتظار من این است که دولت آینده از افرادی، هم در عرصه نظری و هم در عرصه عمل استفاده کند که مؤمن به ظرفیت‌های عظیم فرهنگی کشور باشند و خود، تکنیک و قدرت ارائه این ظرفیت را به زبان هنر و زیبایی‌شناسی داشته باشند.

کامبیز درم بخش، کاریکاتوریست نیز معتقد است: مهم‌ترین خواسته من این است که مواد اولیه و فضایی برای خلق آثار هنری در اختیار هنرمندان قرار گیرد. در فرانسه به‌همه هنرمندان آتلیه می‌دهند تا کار کنند. اینجا بسیاری از هنرمندان ناچارند در آشپزخانه یا حمام خانه خود فعالیت کنند. پس ضرورت دارد از هنرمندان در این زمینه حمایت شود.

این کاریکاتوریست می‌افزاید: خواسته دیگر من این است که دولت از هنرمندان کار بخرد. بارها اعلام شده که آثار هنرمندان خریداری می‌شود، اما این اتفاق فقط برای تعداد مشخصی از هنرمندان رخ داده که چندان هم به پول فروش آثارشان نیازی ندارند.

تعامل میراث فرهنگی با بخش دانشگاهی

مهدی رهبر، باستان‌شناس نیز معتقد است: در سال‌های گذشته سیاسی کاری و انتخاب سیاسی مدیران به جای انتخاب تخصصی آنها باعث لطمات بسیاری به بخش میراث فرهنگی کشور شده است. حال این انتظار از دولت یازدهم وجود دارد که فردی فرهنگی را به عنوان رئیس سازمان میراث فرهنگی انتخاب کند که با بخش دانشگاهی تعامل خوبی برقرار کند و دغدغه حفظ و مرمت آثارفرهنگی را داشته باشد.

وی انتقال سازمان میراث فرهنگی به شیراز و دورکاری اجباری کارمندان سازمان میراث فرهنگی را یکی از تصمیمات اشتباه مدیران سازمان اعلام می‌کند و می‌گوید: این تصمیم غیرکارشناسی باعث شد سازمان میراث فرهنگی از نظر نیروی کارشناسی بسیار ضعیف شود زیرا تعداد زیادی از کارشناسان بازنشسته شدند، بسیاری به حالت تعلیق درآمدند و برخی هم خود را از کار بیکار کردند تا به شیراز نروند.

وی می‌افزاید: هر چند دوباره سازمان میراث را به تهران بازگرداندند، اما در این نقل و انتقالات هزینه گزافی را دادیم برای آن که اسناد و مدارکی که طی سال‌های گذشته از کاوش‌ها و نقشه‌ها جمع‌آوری شده بود، آسیب دید.

رهبر می‌گوید: متاسفانه ادغام بخش گردشگری و میراث فرهنگی هم تصمیم اشتباهی بود. برای آن که توجه مدیران سازمان بیشتر متوجه بخش گردشگری است. علتش هم این است که این بخش درآمدساز است و همه به این فکر هستند که کجا هتل و سفره‌خانه بزنند. این موضوع باعث‌شده که بخش میراث که نیاز به پژوهش، کاوش و حفاظت دارد، مغفول بماند.

علیرضا قاسمی از فعالان صنایع دستی نیز می‌گوید: امید می‌رود که رئیس‌جمهور منتخب به صنایع دستی و نقشی که این بخش می‌تواند در ایجاد اشتغال و ارزآوری برای کشور داشته باشد، توجه کند، زیرا اکنون 4 درصد جمعیت کشور در بخش صنایع دستی مشغول به کارند و با توجه به تنوع و گستردگی صنایع دستی در کشور در صورت حمایت‌های لازم، این بخش می‌تواند سهم بالایی را از صادرات غیرنفتی به خود اختصاص دهد؛ بخشی که بیش از 90 درصد مواد اولیه تولید آن در کشور وجود دارد.** پرهیز از نگاه غیرکارشناسانه

امین‌الله رشیدی، آهنگساز پیشکسوت کشور نیز درباره مطالباتش می‌گوید: در انتظار این هستم که شرایط بهتری برای اهالی فرهنگ و هنر فراهم شود. من هم مانند هر هنرمند دیگری دوست دارم شرایطی را برای ارائه آثارم به شکلی مطلوب داشته باشم. بارها هم به مسئولان گفته‌ام بیش از حد زیر ذره‌بین نگه‌داشتن هنرمندان و نگاه غیرکارشناسانه به آثار آنها موجب مرگ خلاقیت در حوزه موسیقی شده است.

اجتناب از ممیزی‌های سلیقه‌ای

ایرج راد ،​بازیگر و مدیرعامل خانه تئاتر مشکلات مربوط به این عرصه را ریشه‌دار می‌داند و می‌گوید: مشکل اصلی ما این است که به تئاتر توجه نشده و نمی‌شود. از نظر سخت‌افزاری مشکلات اساسی چون کمبود سالن برای تمرین داریم. درباره بودجه اسفبار تئاتر هم که سال‌هاست حرف زده‌ایم و هنوز به جایی نرسیده‌ایم.

به اعتقاد وی، ممیزی‌های سلیقه‌ای و اعمال نظرهای فردی طی چند سال اخیر بیش از هر زمانی به تئاتر ما لطمه‌زده است.

مشکل اساسی این است که در برخورد با تئاتر قانون دقیقی وجود ندارد که براساس آن عمل شود. به طور مثال قرارداد تیپ یکی از مواردی بود که شش سال پیش در خانه تئاتر تصویب شد.

این قرارداد با این‌ که اکنون برای آثار تئاتری وجود دارد، اما هر کسی که روی کار می‌آید، آن را براساس برنامه‌های خود تغییر می‌دهد. می‌گویند قرارداد تیپ را قبول دارند، اما بسیاری از موارد را تغییر می‌دهند و 80 درصد قرارداد را به گیشه موکول می‌کنند و موقع شروع تمرین هم قرارداد را نمی‌بندند.

پرداخت‌ها هم که قرار بوده هنگام شروع تمرین انجام شود تا دو سال بعد از پایان زمان اجرا طول می‌کشد.