من بزرگ شده‌ام

دیگر می‌توانم دست‌هایم را به آسمان برسانم و برای امروزم که گذار از کودکی به بزرگسالی است، ستاره بچینم.

من بزرگ شده‌ام. حالا می‌توانم «چهار عمل اصلی» زندگی‌ام را به تنهایی انجام دهم. شادی‌هایم را جمع کنم و حاصلش را ببخشم به شما که امروز گردهم آمده‌اید تا بزرگ‌شدنمان را جشن بگیریم و لبخند بزنیم.

من بزرگ شده‌ام. امروز گردهم آمده‌ایم تا از دل‌هامان « مجموعه مرجعی» بسازیم که برخلاف تمام قوانین ریاضی «زیرمجموعه تهی» نداشته باشد.

گردهم آمده‌ایم تا« مساحت» دل‌هامان را «حساب» کنیم و از نگاه‌های نورس​مان « نیمسازی» بسازیم که شادی‌هایمان را به عدالت تقسیم کند بین خودمان و خودتان.

گردهم آمده‌ایم تا «دایره‌ای» بسازیم که بی‌نهایت« زاویه» داشته باشد تا بتوانیم در خلوت خودمان به «تکالیف» داشته و نداشته‌مان عمل کنیم.

از شما که: «در ارتفاع نگاه شما گمم امروز» می‌خواهم «مرا به خویش بخوانید و آفتاب کنید» چرا که: «شما عزیز، شما قدر مطلقید، خوبید» از این رو «برای دیدن من اندکی شتاب کنید.»

شما هم بد نیست بدانید من دیگر بزرگ شده‌ام. بالغ شده‌ام، مکلف شده‌ام، به همین دلیل «اگر دروغ بگویم مرا بیازارید» و «هزار زاویه را بر سرم خراب کنید.»

می‌بینید، من بزرگ شده‌ام و بلدم کفش‌هایم را پا به پا نپوشم، بلدم «شعاع» زخم‌هایم را در عذابی که در نبودن شما می‌کشم، «ضرب» کنم. بلدم دلم را با شما به« تقسیم» بنشینم و از روی« تصمیم کبرای» خودم پنج مرتبه با خط میخی بنویسم.

«من» آنقدر بزرگ شده‌ام که «با نیمساز ابرویتان نیم‌ می‌شوم» با دل شما برادرم و گاهگاهی بر خودم «تقسیم» می‌شوم تا شایسته شما باشم.

ما امروز می‌خواهیم بالغ شدن​مان را جشن بگیریم. پس بیایید از نگاه هم « نیمسازی» بسازیم، بیایید همدیگر را براساس« قاعده‌»های مسلم «ریاضی» و «هندسی» با «هم جمع »کنیم، نه این که از هم کم کنیم.

بیایید برای هم تجربه‌ای شیرین باشیم و تا «ارتفاع» اندیشه‌های هم پرواز کنیم و در زندگی، رفاقت را به جای رقابت بیازماییم.

امروز باید از «جذر » نگاه‌مان بذر محبت بگیریم و از «حد» و« مشتق» اندیشه‌هامان به نور مطلق برسیم، تا «زاویه»‌های پنهان و پیدای دل‌هامان سفر نماییم و زلالی‌هایمان را «تقسیم» کنیم.

و با زبان بی‌زبانی به جماعت بخوانیم:

در «دایره» قسمت ما« نقطه» تسلیمیم

حکم آنچه تو فرمایی، لطف آنچه تو بنمایی

علی بارانی