راستی! فاطمیه نزدیک است...

نشد که مثل همیشه کنار هم باشیم... قرار بود که عمری قرار هم باشیم که بی&zwnj;قرار هم و غمگسار هم باشیم اگر زمین و زمان هم به هم بریزد باز من و تو تا به ابد در مدار هم باشیم کنون بیا که بگرییم بر غریبی هم غریبه نیست، بیا سوگوار هم باشیم نگفتی&zwnj;ام ز چه خون گریه می&zwnj;کند دیوار مگر قرار نشد رازدار هم باشیم نگفتی&zwnj;ام ز چه رو، روگرفته&zwnj;ای از من مگر چه شد که چنین شرمسار هم باشیم به دست خسته تو دست بسته&zwnj;ام نرسید نشد که مثل همیشه کنار هم باشیم شکسته است دلم مثل پهلویت آری شکسته&zwnj;ایم که آیینه&zwnj;دار هم باشیم محمد مهدی سیار بی نام و نشان باش که بیگانه زیاد است... بانو که تویی عاشق و دیوانه زیاد است تو کوثری و سمت تو پیمانه زیاد است پیمانه مولاست فقط در خور دریا از غصه چه غم طاقت این شانه زیاد است تسبیح به دستت نگران نیستی اصلا از کار که همواره در این خانه زیاد است افسانه گرفتند شما را و نگفتند بانوی جهان از سر افسانه زیاد است بی نام و نشان رفتی از این شهر غریبه بی نام و نشان باش که بیگانه زیاد است... انسیه سادات هاشمی زیر باران دوشنبه بعدازظهر... زیر باران دوشنبه بعدازظهر اتفاقی مقابلم رخ داد وسط کوچه ناگهان دیدم زن همسایه بر زمین افتاد سیب&zwnj;ها روی خاک غلتیدند چادرش در میان گرد و غبار قبلا این صحنه را... نمی&zwnj;دانم در من انگار می&zwnj;شود تکرار آه سردی کشید، حس کردم کوچه آتش گرفت از این آه و سراسیمه گریه در گریه پسر کوچکش رسید از راه گفت: آرام باش! چیزی نیست به گمانم فقط کمی کمرم... دست من را بگیر، گریه نکن مرد گریه نمی&zwnj;کند پسرم چادرش را تکاند، با سختی یا علی گفت و از زمین پا شد پیش چشمان بی&zwnj;تفاوت ما ناله&zwnj;هایش فقط تماشا شد صبح فردا به مادرم گفتم گوش کن! این صدای روضه کیست طرف کوچه رفتم و دیدم در و دیوار خانه&zwnj;ای مشکی است با خودم فکر می&zwnj;کنم حالا کوچه ما چقدر تاریک است گریه، مادر، دوشنبه، در، کوچه راستی! فاطمیه نزدیک است... سید حمیدرضا برقعی عاشقی روی دیگری دارد قصه عشق آخری دارد عاشقی روی دیگری دارد گاه آن روی عشق پنهان است گاه راه از میان توفان است گاه فرمان دهد زمین بخوری سیلی از دست بدترین بخوری سر هجده بهار پیر شوی بین دیوار و در اسیر شوی یا که در شعله پریشانی مثل پروانه پر بسوزانی عشق گاهی سر جنون دارد داستانی به رنگ خون دارد ریشه عشق اگرچه افلاکی است گاه دربند چادری خاکی است عشق بازوی با ورم دارد عشق بانوی بی&zwnj;حرم دارد گاه چشم تر از تو می&zwnj;خواهد زخم میخ در از تو می&zwnj;خواهد گاه شیرین&zwnj;ترین محدّثه&zwnj;ای گاه زخمی سخت حادثه&zwnj;ای گرچه پاک است قلب مرضیه&zwnj;ات سوزد از دود بازهم ریه&zwnj;ات هم قرار است کوثرش باشی هم فدایی حیدرش باشی عشق گرچه هزار غم دارد ماه پهلو گرفته کم دارد دوست دارد که بی&zwnj;قرار شوی روی دل رحم ذوالفقار شوی قدر باشی و قدرنشناسان بگذرند از کنار تو آسان می&zwnj;کشاند به کوچه راهت را می&zwnj;کشد در خسوف ماهت را گاه دستی کبود می&zwnj;خواهد یاس با بوی دود می&zwnj;خواهد بازی عشق سرشکستن داشت پای جانان به جان نشستن داشت گاه فرمان دهد که پرپر شو جان حیدر! فدای حیدر شو آه زهرا ! بگو علی چه کند؟ مرد جنگ است او، ولی چه کند؟ قاسم صرافان