بهار یا خزان در انتظار شبه جزیره!

اگرچه هنوز زمان مشخصی از سوی نخست وزیر این کشور برای برگزاری این انتخابات تعیین نشده و همین مساله ابهاماتی زیادی ایجاد کرده، اما زمان برگزاری آن قطعا نمی تواند پس از ماه مارس یا آوریل (اسفند و فروردین) سال جاری میلادی باشد لذا با توجه به پروسه طولانی برگزاری انتخابات و نیز حق احزاب و کاندیداها برای تبلیغات و کارزار انتخاباتی، به زودی شاهد انحلال پارلمان از سوی پادشاه این کشور و اعلام زمان برگزاری انتخابات از سوی نخست وزیر خواهیم بود.

این یادداشت نگاهی دارد به رقابت های انتخاباتی و مهمترین چالش‌ها و فرصت هایی که پیش روی احزاب و ائتلاف های حاضر در رقابت های انتخاباتی وجود دارد.

بافت جمعیتی مالزی و شرایط رای دادن

جمعیت مالزی در زمان حاضر در حدود 28 میلیون نفر تخمین زده می شود که از این میان، 58 درصد مسلمان و از نژاد مالایی، 28 درصد چینی، 10 درصد هندی و مابقی از سایر نژادها می باشند.

براساس قوانین انتخابات مالزی، تمامی واجدین شرابط رای باید قبل از برگزاری انتخابات به دفاتر کمیسیون انتخابات در سراسر کشور مراجعه و برای حضور در پای صندوق های رای ثبت نام نمایند.

همچنین قوانین انتخاباتی مالزی به پرسنل نظامی، پلیس، نیروهای امنیتی، مجریان انتخابات و نیز مالزیایی های مقیم خارج و خانواده های انها این اجازه را می دهد تا رای های خود را  قبل از برگزاری انتخابات و از طریق پست به دفاتر کمیسیون انتخابات ارسال نمایند.

تاکنون در مجموع 13 میلیون و 100 هزار نفر برای حضور در پای صندوق های رای ثبت نام کرده و انتظار می رود 164 هزار نفر دیگر نیز به زودی برای حضور در پای صندوق های رای ثبت نام کنند البته این میزان سوای 273 هزار و 819 پرسنل نظامی، نیروهای پلیس و امنیتی و نیز ناظران انتخاباتی کشور مالزی است که براساس قانون انتخابات رای خود را زودتر و از طریق پُست ارسال خواهند کرد (خبرگزاری رسمی مالزی، برناما، 11 فوریه 2013).

انتخابات و رقابت برای کرسی های پارلمان فدرال و پارلمان ایالت ها

انتخابات پارلمانی در مالزی هر پنج سال و در دو سطح فدرال و سطح ایالت ها برگزار می شود. در سطح فدرال،  پارلمان این کشور 222 کرسی دارد و هر  حزب و یا ائتلافی که بخواهد به تنهایی دولت فدرال را تشکیل دهد، باید دستکم 112 کرسی (نصف به علاوه یک) در پارلمان فدرال بدست آورد.

به طور همزمان، در سطح ایالت ها نیز احزاب و ائتلاف های سیاسی برای کسب اکثریت کرسی ها در پارلمان های ایالتی نیز تلاش می کنند. پارلمان های ایالتی مالزی نیز در مجموع از 505 کرسی تشکیل شده است.

برگزاری انتخابات و شرایط کاندیداها

براساس قانون اساسی فدرال مالزی، کمیسیون انتخابات این کشور متولی و مجری برگزاری انتخابات می باشد.

این کمیسیون تاکنون به تنهایی برگزاری انتخابات های گذشته در این کشور را بر عهده داشته و به رغم فشارهای داخلی و خارجی با پذیرش ناظران خارجی برای نظارت  بر روند انتخابات مخالفت می کرده است.

با این وجود در انتخابات پیش رو موافقت کرده که 16 سازمان غیر دولتی (ان.جی.او) داخلی بر این انتخابات نظارت داشته باشند. کمیسیون انتخابات همچنین هزینه برگزاری انتخابات آتی را 400 میلیون رینگیت (480 میلیارد تومان) تخمین زده است.

در ارتباط با کاندیداها نیز کمیسیون انتخابات شرایط کاندیداها را به شرح ذیل اعلام کرده است: هر شهرند مالزیایی بالای 21 سال که متهم به فساد مالی/اخلاقی نباشد و در پنج سال گذشته نیز هیچ گونه محکومیتی در هیچ یک از دادگاه ها نداشته باشد می تواند برای کاندیداتوری اقدام کند.

همچنین هر کاندیدا باید مبلغی را برای «کاندیداتوری» و نیز مبلغی را برای «شرکت در برنامه های تبلیغاتی» پرداخت کند که این مبلغ برای کرسی های پارلمان فدرال به ترتیب 10 هزار رینگیت (12 میلیون تومان) و پنج هزار رینگیت (شش میلیون تومان) و برای کرسی های پارلمان های محلی نیز به تریتب 5 هزار رینگیت (شش میلیون تومان) و سه هزار رینگیت (سه میلیون 600 هزار تومان) تعیین شده است.

کاندیداها همچنین باید در مورد برنامه های تبلیغاتی و نیز نوع کمپین های انتخاباتی از جمله نحوه، زمان و مکان نصب پوسترهای انتخاباتی به طور کامل با دستگاه های اداری محلی و  فدرال همکاری کنند (کمیسیون انتخابات مالزی، 11 فوریه 2013).

مهمترین احزاب و ائتلاف های شرکت کننده در انتخابات

در کشور مالزی به طور سنتی رقابت اصلی بین دو ائتلاف اصلی یعنی ائتلاف باربسان نشنال (ائتلاف حاکم/BN) و نیز ائتلاف اپوزیسیون (موسوم به ائتلاف پاکتان رعیت/ یا برسیه/PR)  بوده و کاندیداهای مستقل نقش تعیین کننده ای در رقابت ها و نیز تشکیل دولت نداشته اند.

الف: ائتلاف باریسان نشنال (ائتلاف حاکم/Barisan National)

ائتلاف باریسان نشنال متشکل از سه حزب عمده سازمان مالایی تباران متحد (UMNO)، اتحادیه چینی تباران مالزی (MCA) و کنگره هندوتباران مالزی (MIC) و 10 حزب کوچکتر دیگر می باشد که در سال 1973 تشکیل شد. این ائتلاف از حدود 55 سال پیش (از زمان استقلال) قدرت را در کشور مالزی در دست داشته است.

در بین ائتلاف باریسان نشنال، حزب مالایی آمنو (سازمان مالایی تباران متحد) قدرتمندترین حزب و بازیگر اصلی در صحنه سیاست مالزی در سطح فدرال به حساب می آید. براساس سنت رایج در مالزی، ریاست حزب آمنو، که همواره از نژاد مالایی و مسلمان بوده و هر سال در نشست سالانه این حزب انتخاب می شود، به طور خودکار سمت نخست وزیری و ریاست ائتلاف باریسان نشنال را نیز بر عهده می گرفته است.

 رهبری ائتلاف باریسان نشنال هم اکنون بر عهده نجیب تون رزاق، نخست وزیر کنونی مالزی، می باشد. وی فرزند تون عبدالرزاق، دومین نخست وزیر فقید مالزی است و در سال 2008 پس از استعفای عبدالله احمد بداوی به سمت نخست وزیری رسید.

در زمان حاضر ائتلاف باریسان نشنال 135 نماینده در پارلمان فدرال دارد. این ائتلاف همچنین دولت محلی  9 ایالت این کشور را نیز در اختیار خود دارد.

ائتلاف اپوزیسیون (پاکتان رعیت/برسیه/PR)

ائتلاف اپوزیسیون (یا پاکتان رعیت/برسیه/PR) بر محوریت مخالفت با باریسان نشنال (وضع حاکم یا وضع موجود) استوار بوده  و  خود از سه 1- حزب اسلامگرای پاس، 2-حزب عدلات مردمی موسوم پی.کی.ار (P.K.R) و 3- حزب آزادی عمل موسوم به داپ (DAP) تشکیل شده است.

رهبری ائتلاف اپوزیسیون در زمان حاضر بر عهده انور ابراهیم، سیاستمدار کارکشته مالایی  است که سال گذشته از زندان آزاد شده است. این ائتلاف در زمان حاضر 77 نماینده در پارلمان مالزی دارد. این ائتلاف همچنین دولت محلی چهار ایالت «کلانتان»، «کداح»، «پیننگ» و «سلانگور» این کشور را نیز در اختیار دارد.

فرصت ها و چالش های ائتلاف باریسان نشنال در انتخابات

مهمترین فرصت ها و چالش های ائتلاف باریسان نشنال در استانه انتخابات پیش رو را می توان به شرح ذیل برشمرد:  

تجربه و سابقه کشورداری: ائتلاف باریسان نشنال سابقه بیش از پنج دهه زمامداری و اداره این کشور را دارد. این ائتلاف توانسته به طور نسبتا موفقیت آمیزی کشور را از گرداب های مختلف همچون جنگ های داخلی، گذار به توسعه، عبور از بحران های شدید مالی و رقابت با کشورهای منطقه عبور داده و در وضعین نسبتا مطلوبی از لحاظ وجهه و اعبتار در سطح منطقه و جهان قرار دهد. دولت باریسان نشنال در حال حاضر مهمترین اهداف  داخلی خود را در چارچوب برنامه توسعه بلندمت این کشور موسوم مالزی 2020 دنبال می کند. همچنین در سطح روابط خارجی نیز، مالزی هم اکنون به عنوان یک کشور میانه رو و صلح طلب در افکار عمومی جهان مطرح بوده و این کشور دارای روابط خوبی با همسایگان، کشورهای اسلامی، اتحادیه اروپا، آمریکا، روسیه، چین و ژاپن است.

اصلاحات سیاسی و اقتصادی اخیر: دولت مالزی اخیرا با آگاهی از نارضایتی های مردمی و بویژه پس از ظهور جنبش های انقلابی در کشورهای عربی خاورمیانه، دست به اقدامات اصلاحی وسیعی در حوزه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی زد. در عرصه سیاسی و امنیتی، نخست وزیر مالزی در یک اقدام بی سابقه مهمترین و در عین حال چالش برانگیزترین قانون امنیتی این کشور موسوم به قانون آی.اس.آی (ASA) را حذف کرد. علاوه بر این دولت مالزی همچنین قانون ممنوعیت فعالیت سیاسی دانشجویان را لغو و آنها را مجاز به عضویت در احزاب سیاسی و نیز شرکت در انتخابات پارلمانی به عنوان کاندیدا نمود.

به موازات آن در عرصه رسانه ها نیز محدودیت هایی همچون ضرورت تمدید مجوز رسانه های چاپی به صورت سالانه را لغو و آزادی بیشتری به رسانه ها و مطبوعات این کشور داد. علاوه بر آن شخص نخست وزیر نیز در تاریخ 16 آگوست سال گذشته، پس از کمپین «خاموشی اینترت» مخالفان، دستور بازنگری در تمامی قوانین محدود کننده ازادی بیان در این کشور را صادر کرد.

این درحالی است که در حوزه اقتصادی نیز دولت برنامه موسوم به «دوره انتقال» را با جدیت پیش گرفت که براساس آن افزایش رفاه مردم و افزایش درآمد آنها محور اصلی آن محسوب می شوند.

در این خصوص باید دانست که دولت در برنامه «انتقالی» خود بیشتر خانواده های فقیر و کم درآمد را هدف قرار داده که تبلور آن را می توان در بودجه سال 2013 دید که در آن برای اولین بار در تاریخ مالزی، دولت در برنامه ای با عنوان بی.آر.وان.ام (BR1M – Bantuan Rakyat 1 Malaysia)، مبلغ سه میلیارد رینگیت (سه هزار و 600 میلیارد تومان) کمک نقدی به خانواده های کم درآمد اختصاص داد.

در این بودجه همچنین اعطای کمک 15 هزار رینگیتی به بیش از 112 هزار خانواده کشاورز تحت پوشش سازمان فلدا (سازمان ملی توسعه زمین های فدرال مالزی) پیش بینی شده است.

داشتن شبکه های رسانه ای رسمی: تقریبا عمده رسانه های قدرتمند و پرنفوذ مالزی در اختیار ائتلاف حاکم است. از جمله تمامی شبکه های رادیویی و تلویزیونی، شبکه ماهواره ای آسترو، خبرگزاری رسمی برناما، عمده روزنامه های مالایی زبان، چینی زبان و تامیل، چندین روزنامه عمده انگلیسی زبان از جمله استار، نیوزاستریتزتایمز، بزینس تایمز، مالای دیلی و ..... می توان اشاره کرد.

برخورداری از رهبران فکری قوی: ائتلاف باریسان نشنال پس از چندین دهه زمامداری این کشور به خوبی در این کشور جا افتاده و بسیاری از رهبران سابق مالزی، و در راس آنها ماهاتیر محمد، همچنان محکم و استوار از ائتلاف باریسان نشنال حمایت می کنند. ماهاتیر محمد به خاطر رهبری طولانی مدت ش در این کشور همچنان از محبوبیت نسبتا بالایی برخوردار است و وبلاگ وی ماهیانه میزبان میلیون ها بازدید کننده است. علاوه بر ماهاتیر محمد، عبدالله احمد بداوی، نخست وزیر قبلی و نیز شخص نجیب تون رزاق از شخصیت های برجسته سیاسی و فکری این کشور محسوب می شود و نگاهی به امار بازدیدکنندگان رسانه های اجتماعی آنها همچون فیس بوک، تویتر، بلاگ و ... نشان دهنده میزان محبوبیت آنها در بین افکار عمومی است.

با اینحال، این اتئلاف همچنین با چالش های عمده ای نیز روبروست که مهمترین آنها به شرح ذیل می باشد:

اختلافات داخلی: اختلافات داخلی رهبران ائتلاف باریسان نشنال، و در راس آن جنگ قدرت، یکی از مهمترین چالش های این ائتلاف در انتخابات پیش رو است. این اختلافات را می توان در دو سطح  پیگیری کرد: الف: در سطح بالا و بین رهبران ارشد بر سر انتخابت نخست وزیر و معاون وی. ب: در سطوح پایین و بر سر انتخابت نامزدها و کاندیداهای حزبی که بتوانند آرای بیشتری در سطوح میانی و بدنه اجتماع کسب کنند. در این خصوص جالب است که رئیس این ائتلاف، نخست وزیر فعلی، مسئول انتخاب لیست نهایی نامزدها و به تبع آن نتیجه انتخابات! می باشد.

فساد مالی و اخلاقی: در نظر افکار عمومی مالزی، پرونده ائتلاف باریسان نشنال سرشار است از پرونده های فساد مالی و اخلاقی است که در یک مورد آن می توان به فساد مالی 250 میلیون رینگیتی وزیر مستعفی زنان و خانواده این کشور اشاره کرد. در زمان حاضر حدس و گمان های زیادی در ارتباط با پرونده های مالی بسیاری از رهبران این ائتلاف مطرح است.

شبح ماهاتیریسم: ماهاتیر محمد با وجود خدمات گسترده ای که به مالزی داشته و محبوبیت بالایی که دارد، وی و سیاست های وی در ذهن بسیاری از مالزیایی ها متعلق به گذشته است، بویژه آنکه سبک مدیریتی وی همواره همراه با نوعی کنترل-دموکراسی، ریاضت و مدیریت از بالا بوده است.

نسل جدید مالزی خیلی موافق این سبک از مدیریت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در قرن 21 نیست لذا از آنجایی که باریسان نشنال و نیز رهبران فعلی این ائتلاف به نوعی مرهون و دنباله رو ماهاتیر محمد هستند، این دغدغه وجود دارد که رای به باریسان نشنال در واقع رای به امتداد سیاست های ماهتیر محمد یا آنچه که «ماهاتیریسم» نامیده می شود، خواهد بود.

تحولات کشورهای عربی و بروز نشانه های تمایل به تغییر در افکار عمومی مالزی: بویژه  طبقه دانشجو، نخبه و روشنفکر مالزی از بیش از پنجاه سال حکومت یک ائتلاف در این کشور خسته و بارها ندای «تغییر» سر داده اند. میل به تغییر بویژه از اوایل سال 2011 و همزمان با آغاز حنبش های انقلابی در کشورهای خاورمیانه تقویت شد. از جمله نشانه های تمایل افکار عمومی به تغییر را می توان در برپایی تظاهرات ضد دولتی یکصد هزار نفری موسوم به برسیه سوم در تاریخ 28 آوریل سال گذشته میلادی و نیز اوایل سال جاری میلادی در کوالالامپور دانست که علی رغم نداشتن مجوز برپایی و هشدار دولت مبنی بر اعمال قانون امنیت ملی در برخورد با تظاهرکنندگان برگزار شد اما شاید مهمترین چالش ائتلاف باریسان نشنال در انتخابات پیش رو را در فعالیت های ائتلاف اپوزیسیون دید که در ادامه در مقوله ای جداگانه به آن پرداخته شده است.

چالش ها و فرصت های ائتلاف اپوزیسیون

فقدان تجربه در زمامداری کشور: ائتلاف اپوزیسیون با وجود تبلیغات گسترده ای و حمایت هایی که می شود، حتی یکبار هم تجربه کشورداری در سطح فدرال را ندارد. این ائتلاف در تاریخ بیش از پنج دهه که از استقلال مالزی می گذرد، در بهترین حالت توانسته در سطوح ایالتی (حداکثر پنج ایالت) دولت محلی تشکیل دهد. همین مساله باعث بروز نگرانی هایی در ارتباط با کارایی سیاست های ملی و نیز خارجی این ائتلاف در صورت پیروزی در انتخابات نیز شده است.

اختلافات داخلی: ائتلاف اپوزیسیون مالزی نیز همانند ائتلاف باریسان نشنال از اختلافات شدید داخلی رنج می برد. با وجود اینکه این ائتلاف داعیه تشکیل دولت در سایه و حتی برنامه بودجه در سایه برای سال 2013 را دارد، اما هنوز نتوانسته است در مورد چگونگی تشکیل دولت و نیز تقسیم قدرت بین احزاب داخل در این ائتلاف به جمع بندی برسد. بحث در مورد نخست وزیر و معاون نخست وزیر و اینکه آیا یک غیرمالایی و غیرمسلمان هم می تواند نخست وزیر شود، از جمله مهمترین سئوالاتی است که هنوز به آن پاسخی  از سوی رهبران اپوزیسیون داده نشده است.

فساد مالی و اخلاقی رهبران اپوزیسیون: برخی از رهبران اپوزیسیون، بویژه انور ابراهیم نیز با اتهاماتی همچون فساد مالزی و اخلاقی مواجه هستند. انور ابراهیم خود دارای چندین پرونده فساد اخلاقی بوده و هست که در برخی از موارد منجر به محکومیت زندان وی نیز شده است. ضمن آنکه این پرونده ها با انواع و اقسام اتهامات سیاسی همچون وابستگی به محافل غربی، به خصوص آمریکا و اسرائیل و... نیز عجین شده است.

ترس افکار عمومی از افراط گرایی اپوزیسیون: با توجه به غلبه حزب اسلامگرای پاس در ائتلاف اپوزیسیون، ترس از حاکمیت اسلام افراطی باعث نگرانی افکار عمومی مالزی شده است. بویژه آنکه حزب اسلامگرای پاس در ایالت های تحت کنترل خود قوانین شریعت اسلامی را به شدت اعمال کرده و حتی از اجرای "حدود اسلامی" در سراسر مالزی در صورت پیرزوی در انتخابات خبر می دهد.  این مساله، یعنی اجرای "حدود اسلامی" باعث نگرانی شدید غیرمسلمانان بویژه چینی تباران بودایی، هندوتباران هندو و مسیحیان این کشور شده است.

در مقابل برخی از مهمترین فرصت های ائتلاف اپوزیسیون در انتخابات پیش رو به شرح ذیل می باشد:
منسجم تر از همیشه همراه با رهبری کاریزماتیک: اپوزیسیون مالزی به رهبری انور ابراهیم در زمان حاضر در اوج قدرت و هماهنگی بی سابقه ای قرار دارد. در انتخابات سال 2008 که انور ابراهیم به تازگی از  زندان آزاد شده بود و احزاب اپوزیسیون نیز به طور مجزاء فعالیت داشتند، هم خود انور توانست به عنوان نماینده به پارلمان راه یابد و هم احزاب همسو با وی توانستند تعداد کرسی های پارلمانی خود را از به 82 کرسی افزایش داده و علاوه بر آن دو ایالت دیگر را نیز از دست ائتلاف حاکم خارج کنند. انور ابراهیم، سیاستمدار کارکشته، نزدیک به دو سال است که از زندان آزاد شده و توانسته سه حزب مخالف دولت را تحت لوای "ائتلاف پاکتان رعیت" گردهم آورد و تاکنون نیز چندین بار قدرت این ائتلاف را (از جمله با برگزاری تظاهرات یکصد هزار نفری موسوم به برسیه 3 در کوالالامپور که تاکنون بی سابقه بوده) به رخ محافل داخلی و بین المللی بکشد.

جنبش های انقلابی خاورمیانه و اثرات آن در مالزی: اگر هرچند با مسامحه منشاء جنبش های انقلابی خاورمیانه را اخوان المسلمین بدانیم، انور ابراهیم خود نیز اخوانی است و ارتباط نزدیکی با رهبران آن دارد. انور ابراهیم بنیانگذار جنبش جوانان مسلمان مالزی موسوم به "آبیم" است که اولین بار در سال 1969 تحت تاثیر رهبران اخوان المسلمین مصر همچون حسن البناء، سید قطب و به منظور احیاء اسلام در مالزی شکل گرفت. وی دوست صمیمی و همکلاس رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه است.

همچنین القرضاوی، رهبر اخوان المسلمین مصر نیز  در آخرین سفر خود به مالزی در سال 2009، در مسجد جامع شاه اعلم، ایالات سلانگور مالزی، به طور بی سابقه ای فتوایی در حمایت از بی گناهی انور ابراهیم که در آن زمان در زندان بسر می برد، صادر کرد. در سایه چنین ارتباطاتی، انور ابراهیم توانسته با زیرکی تمام پیامدهای جنبش های انقلابی کشورهای خاورمیانه در مالزی را به نام خود مصادره و خود را به عنوان یک رهبر بالقوه برای طرفداران "تغییر" در مالزی جا بزند. ضمن آنکه نباید از نظر دور داشت که وی به طور سنتی در بین افکار عمومی و رسمی اندونزی، مهمترین رقیب منطقه ای مالزی، و نیز دولتمردان آمریکایی محبوبیت دارد.

جمع بندی و نتیجه گیری:

با توجه به موارد مطرح شده در بالا، پیش بینی نتیجه قریب به اطمینان از انتخابات آتی مالزی بسیار دشوار است. هرچند حاصل جمع بندی های حاضر این است که بازهم ائتلاف باریسان نشنال، ولو با اکثریت بسیار شکننده تر، برنده انتخابات خواهد بود، اما آنچه که یقین به نظر می رسد، این است که این انتخابات دشوارترین انتخابات مالزی خواهد بود و قطعا به دنبال اعلام نتایج، برنده آن به دلایل زیر روزهای بسیار سختی را پیش رو خواهد داشت.

ائتلاف باریسان نشنال به هیچ عنوان آمادگی ترک قدرت را ندارد: ائتلاف باریسان نشنال بیش از پنج دهه قدرت را در این کشور در دست داشته و با توجه به تمام برنامه ریزی ها و طرح های این کشور برای رسیدن به اهداف چشم انداز مالزی 2020، پنج سال آینده فصل درو کردن تمام این دستاوردها خواهد بود. لذا واگذاری قدرت به راحتی برای این ائتلاف امکان پذیر نیست.

از سوی دیگر ائتلاف حاکم به خوبی از پیامدهای شکست آگاه است. ائتلاف باریسان نشنال به خوبی می داند در صورت شکست در این انتخابات، علاوه بر از دست دادن تمامی دستاوردهای پنجاه ساله خود باید منتظر برخورد متقابل ائتلاف اپوزیسیون با سران خود به بهانه هایی همچون همچون فساد مالی و اخلاقی، سوء استفاده از قدرت، و... باشند لذا در معادلات آنها هرگونه شکست در انتخابات پیش رو معادل خودکشی محسوب می شود.  

در سوی  مقابل نیز؛  ائتلاف اپوزیسیون نیز سرنوشت خود را با این انتخابات گره زده است: انور ابراهیم که رهبری اپوزیسیون را بر عهده دارد، بارها اعلام داشته در صورت شکست در انتخابات پیش رو برای همیشه از سیاست کنار خواهد رفت.

همچنین گفته می شود که وی هشدار داده در صورتی که نتایج مطلوب! در انتخابات پیش رو حاصل نشود، میدان التحریر (اشاره به انقلاب مصر) در کوالالامپور ایجاد خواهد کرد و بسیاری از رهبران فعلی مالزی از جمله ماهاتیر محمد و رئیس کمیسیون انتخابات نیز این تهدید را جدی تلقی کرده اند.

با توجه به اینکه انور ابراهیم سیاستمدار بسیار زیرکی است، جزء اینکه نسبت به نتایج انتخابات مطمئن بوده و یا برنامه ای سامان یافته برای فردای روز اعلام نتایج داشته باشد، وی نمی توانسته دست به چنین انتحاری زده باشد.

بنابراین باید صبر کرد و دید که آیا مخالفان ثبات حاکم را به بهار تبدیل خواهند کرد یا برعکس ثبات، بهار آنها را به خزان!

عباس قنبری