معمای حل نشده

تجاوز در پارک

روز هفتم آگوست سال 1996 زنی با شماره 911 (مرکز فوریت‌های پلیسی آمریکا) تماس گرفت. صدایش می‌لرزید و نمی‌توانست بخوبی صحبت کند.او فقط توانست بگوید: من در ریور پارک هستم. مردی به من تعرض کرده است.

دقایقی بعد ماموران پلیس ساوث بند واقع در ایندیانا خود را به محل حادثه رساندند و تحقیقات‌شان را آغاز کردند. زن جوان مدعی شد چهره مرد متجاوز را ندیده است: او از پشت به من حمله کرد خیلی خشن بود و مرتب تهدیدم می‌کرد بعد هم بسرعت پا به فرار گذاشت.

گروهبان سیندی ایست‌من که مسئولیت رسیدگی به این پرونده را برعهده داشت به محض شنیدن حرف‌های این زن به یاد آورد که پیش از این سه زن دیگر نیز در همین منطقه مورد تعرض آزارگری ناشناس قرار گرفته‌اند و او احتمالا با مجرمی سریالی روبه‌روست. مطبوعات از روز بعد از انتشار گزارش‌های متعدد درباره این جرایم تحقیق را آغاز کردند و پلیس برای دستگیری هرچه زودتر تجاوزگر ریورپارک تحت فشار قرار گرفت. مجموعه اطلاعاتی که چهار قربانی از متهم ارائه دادند و توصیفاتی که از او کردند، کارآگاه ایست‌من را به ریچارد الکساندر ظنین کرد اما وقتی این مرد 30 ساله دستگیر شد و تحت بازجویی قرار گرفت، گفت بی‌گناه است و از این وقایع هیچ اطلاعی ندارد.

تحقیقات ویژه

محکوم کردن ریچارد بسادگی امکان‌پذیر نبود و مدرک قاطعی بر ضد وی وجود نداشت. از سویی دیگر پلیس باید هرچه زودتر به این جنجال‌ها پایان می‌داد و خودش را از مخمصه می‌رهاند به همین سبب تمامی تحقیقات روی تنها مظنون پرونده متمرکز شد و از وی آزمایش دی‌.ان.ای به عمل آمد. نتیجه این آزمایش ثابت کرد ریچارد حداقل در یک مورد از تجاوزها بی‌گناه است اما متخصصان پزشکی قانونی در سه مورد دیگر سکوت کردند و گفتند نمی‌توانند با قاطعیت اظهارنظر کنند.

کارآگاه ایست‌من اگرچه خودش ریچارد را بازداشت کرد، بتدریج نظرش نسبت به این مظنون تغییر کرد. او می‌گوید: به این نتیجه رسیدم ریچارد بی‌گناه است. او بعد از چند جلسه بازجویی از مظنون و جمع‌آوری سرنخ‌ها و مدارک دیگر به این نتیجه رسید اما دادستان و دیگر افرادی که در پرونده نقش داشتند مصر بودند ریچارد را به عنوان گناهکار به دادگاه معرفی کنند. آنها بالاخره حرف خود را پیش بردند و توانستند مدتی خود را از تیررس خبرنگاران دور نگه دارند. ریچارد اولین بار ژوئن سال 1997 پای میز محاکمه رفت. او در دادگاه بار دیگر ادعاهای قبلی‌اش را تکرار کرد: من بی‌گناه هستم شاید مرا با مرد دیگری اشتباه گرفته‌اند. در زندگی‌ام هرگز به زنی حمله نکرده‌ام.

قاضی پرونده بعد از اتمام جلسه تحقیقات را ناکافی دانست. به همین سبب قرار شد ریچارد در جلسه دیگری باز هم از خود دفاع و دادستان نیز مدارکش را ارائه کرد. این جلسه مارس سال 1998 برگزار و باز هم همان حرف‌ها تکرار شد و این بار اعضای هیات منصفه اعلام کردند برای اظهارنظر آمادگی دارند. آنها ریچارد را در یک مورد از تجاوزها بی‌گناه شناختند چراکه متهم مدارکی داشت که نشان می‌داد زمان وقوع حادثه در ریور پارک نبوده. یک فقره از اتهامات او نیز قبلا در حین تحقیقات مقدماتی با توجه به نتیجه آزمایش دی.ان.ای منتفی شده بود اما هیات منصفه وی را در تجاوز به دو زن دیگر گناهکار شناخت و قاضی دادگاه این مرد را به 70 سال زندان محکوم کرد.

این حکم جنجال‌های زیادی به راه انداخت. گروهی همچنان بر جنایتکار بودن ریچارد اصرار داشتند و عده‌ای دیگر او را قربانی سیستم نادرست تحقیقات می‌دانستند. آنچه احتمال بی‌گناهی ریچارد را افزایش می‌داد وقایعی بود که بعد از دستگیری وی رخ داده بود. بعد از آن‌که ریچارد بازداشت شد، سه زن دیگر به پلیس شکایت کردند که در همان منطقه مورد آزار قرار گرفته‌اند. کارآگاه ایست‌من می‌گوید: همان سه فقره تجاوزی که بعد از دستگیری ریچارد انجام شد نشانه‌ای بود که بی‌گناهی او را ثابت می‌کرد. با وجود این ریچارد نتوانست کاری از پیش ببرد و در زندان ماند.

5 سال بعد

مایکل مورفی، مجرمی سابقه‌دار بود که اتهاماتی مانند آزار جنسی کودکان و سرقت را در کارنامه‌اش داشت. ماموران پلیس ساوث‌بند پنج‌سال بعد از این‌که ریچارد به اتهام آزار زنان بازداشت شد، مایکل را به اتهام دزدی دستگیر کردند. مجرم حرفه‌ای در بازجویی‌ها از رازی بزرگ پرده برداشت و به تعرض به زنی اقرار کرد که ریچارد به خاطر آن محکوم شده بود. اعترافات مایکل کاملا با واقعیت همخوانی داشت و دیگر تردیدی باقی نماند که ریچارد لااقل در یکی از دو فقره جرمی که به خاطر آن در زندان روزهای سختی را می‌گذراند، بی‌گناه است.

اعترافات مایکل سبب شد پرونده ریچارد از بایگانی بیرون کشیده و تحقیقات در مورد آن دوباره از سر گرفته شود. این بار وکلای مدافع مرد محکوم مدرک قاطع‌تری در دست داشتند و می‌توانستند بی‌گناهی موکل‌شان را در آخرین مورد تعرض نیز ثابت کنند.

قاضی جدید پرونده وقتی دید از پنج اتهامی که به ریچارد نسبت داده‌اند چهار مورد آن حقیقت نداشته دستور داد یک بار دیگر آزمایش دی‌ان‌ای انجام شود.

این کار مدتی به طول انجامید ولی این دفعه ریچارد بود که بازی را برد زیرا متخصصان اعلام کردند نمونه دی‌ان‌ای محکوم با نمونه کشف شده در محل جرم همخوانی ندارد.به این ترتیب مرد جوان از همه اتهاماتش تبرئه و 12 دسامبر سال 2001، یعنی درست هفت روز بعد از اعلام نتیجه قطعی آزمایش‌ها از زندان آزاد شد.

او پنج​سال را بی‌دلیل در زندان بود. او می‌گوید: آن سال‌ها بهترین سال‌های زندگی‌ام بود که هدر رفت. می‌توانستم خیلی کارها بکنم اما من را بی‌گناه به زندان انداختند و فرصت‌ها را از من گرفتند. این واقعا غیرقابل بخشش است. اگر مایکل مورفی دستگیر نشده بود من هنوز هم در زندان بودم و باید آنقدر آنجا می‌ماندم تا بمیرم.

بازگشت به زندان

تجربه‌های دشوار ریچارد همچنان با او بود و این مرد را آزار می‌داد. به همین دلیل هم نمی‌توانست رفتاری متعادل و عادی داشته باشد. او سال 2005 به امید رسیدن به زندگی بهتر و آرام، با دختری جوان آشنا و به وی علاقه‌مند شد حتی آن دو درباره ازدواج هم صحبت‌هایی با هم کردند اما پیش از این‌که در این خصوص به نتیجه برسند واقعه‌ای رخ داد که روابط‌شان را از حالت دوستانه به خصمانه مبدل کرد.

ریچارد و دختر جوان سر موضوعی پیش پا افتاده با هم بگومگو کردند و در جریان این مشاجره مرد جوان که بشدت خشمگین شده و از کوره دررفته بود، لوله‌ای فلزی برداشت و با آن به دختر مورد علاقه‌اش حمله و وی را زخمی کرد.

دختر جوان بعد از درمان نتوانست ریچارد را ببخشد و تصمیم گرفت از او شکایت کند. رسیدگی به اتهام تازه ریچارد دو سال به طول انجامید و سرانجام وی سال 2007 به تحمل 8 سال حبس محکوم شد و به زندان بازگشت. این بار با اتهامی که خودش هم قبول دارد البته گفته است به هیچ وجه قصد نداشت به شاکی ضربه بزند و در زمان حادثه کنترل خود را از دست داده بود.

پرونده تجاوزگر ریورپارک هنوز از یادها نرفته است بویژه آن‌که متهم تعرض به شش نفر از این زنان هنوز شناسایی نشده است البته بعد از اثبات بی‌گناهی ریچارد پنج مظنون در این خصوص شناسایی شدند اما هرگز مدارک کافی برای محاکمه و محکوم کردن آنها به دست نیامد.

سارا لقایی

منابع: رویترز، آسوشیتدپرس و ویکی‌پدیا