احساساتی که دیده نشد

این‌بار برخلاف همیشه دیگر آن شائبه مطرح نبود که از بالا گفته‌اند بازی باید مساوی شود. تماشاگران تلاش نصفه و نیمه بازیکنان را دیدند که با دست و پایی بسته برای زدن گل تلاش می‌کردند. دست و پای آنها را مربیان با تفکرات محتاطانه خود از چند روز قبل از شهرآورد بسته بودند.

در این میان شاید گناه یحیی گل‌محمدی از همتای با سابقه‌اش امیر قلعه‌نویی کمتر باشد. یحیی اولین شهرآورد خود را تجربه می‌کرد و طبیعی بود از گرفتن یک مساوی راضی باشد، اما این‌که امیر قلعه‌نویی برای مساوی تیمش را ارنج کند، نکته ناامیدکننده این شهرآورد بود.

استقلالی‌های زیادی جمعه به ورزشگاه آزادی رفتند تا به عشق پیروزی تیمشان در شهرآورد، دست کم یک هفته را خوشحال زندگی کنند.

اصلا یکی از دلایلی که ورزشگاه آزادی پس از سال‌ها برای شهرآورد مملو از جمعیت شده بود، همین نکته بود که دو تیم در بازی‌های قبلی شان هجومی ظاهر شده بودند.

جمعه همچون دهه شصت و هفتاد تماشاگران زیادی 90دقیقه ایستاده بازی را تماشا کردند و خیلی‌ها هم به این خاطر که ظرفیت ورزشگاه پر بود به خانه برگشتند تا حداقل یک نیمه بازی را از تلویزیون ببینند.

این همه عشق و علاقه برای این نیست که امیر قلعه‌نویی در پایان شهرآورد بگوید به یکی از اهدافمان که گل نخوردن و نباختن بود رسیدیم.

سرمربی سرد و گرم چشیده استقلالی‌ها که می‌دانست باخت در شهرآورد تبعات زیادی برای تیمش خواهد داشت از همان ابتدا، بازی را بست تا به آنچه می‌خواهد، دست یابد.

پرسپولیس هم هرچند تیم برتر میدان بود، اما برای بردن به آب و آتش نزد، چون برای آنها هم نباختن بهتر از بردن بود. نتیجه چنین تفکراتی همان می‌شود که تماشاگر ناراضی به خانه برود.

شاید برای امیر قلعه نویی این‌که بگویند او مرد شکست‌ناپذیر شهرآوردهاست، از رضایت ده‌ها هزار تماشاگر و میلیون‌ها بیننده تلویزیونی مهم‌تر باشد، اما بدون شک فوتبال ما از این تفکرات محتاطانه طرفی نخواهد بست. جمعه احساسات میلیون‌ها نفر نادیده گرفته شد.

رضا پورعالی - گروه ورزش