تنهایی زنانه

به همین سادگی / سید رضا میرکریمی (1386)

خانه طاهره تمیز و مرتب است. لباس‌های شسته، فریزری که پر است از کدبانوگری‌ها و همه چیز سانت به سانت هم در آن گذاشته شده. خانه‌ای که همه چیز سر جای خودش است و اگر شوهر نقشه کش و دو تا بچه شیطون نبودند هیچ‌وقت نظم این خانه به‌هم نمی‌ریخت. طاهره کدبانویی است که شعر می‌نویسد. مادر دو بچه‌ای است که کلاس شعر می‌رود و از خوردن بلور‌های برف توی صورتش لذت می‌برد. طاهره کدبانویی است که حواسش به مرد میانسالی که در همسایگی‌شان خانه دارد، است. تنهایی و انزوای مرد را زیر نظر دارد و اتفاقی در سوپر فوت کوزه‌گری پختن ماکارونی را یادش می‌دهد. چون مرد تنهاست و طاهره تنهایی را می‌فهمد. مرد در تنهایی خودش تنها است و طاهره در خانه شلوغش تنها است. با یک شوهر مهندس که هنوز لهجه دارد و دارد کم‌کم کت و شلوارپوش می‌شود، دختری که تازه دارد یاد می‌گیرد پا توی کفش پاشنه‌دار مادر کند و نمی‌تواند از عهده یک کار کوچک خانه بر بیاید و ادای خواننده‌ها را در می‌آورد، پسری که دوست ندارد همکلاسی‌هایش مادر ساده‌پوشش را ببینند، طاهره با اینها در خانه‌اش تنهاست. در ساختمان‌شان تنهاست. همسایه‌هایی که دوستش دارند و آرامش ظاهری او را به پای عاقل بودنش می‌گذارند. طرف مشورت‌شان و دوست زمان مبادایشان است، اما کسی بغض او را نمی‌بیند. آشفتگی و دو دلی او را کسی نمی‌بیند. طاهره بغض دارد. وقتی دستش به مداد زیر ماشین‌لباسشویی نمی‌رسد تا شعر تنهایی‌اش را بنویسد بغضش می‌ترکد. آن بغض ناتوانی و تنهایی است. طاهره بغض دیده‌نشدن دارد. این‌که شوهرش، دختر و پسرش او را نمی‌بینند. شوهر کارش را می‌بیند و بچه‌ها منشی پدرشان را از مادرشان بیشتر قبول دارند. بغض زنی که از همه‌چیز ناراضی است و فکر می‌کند می‌تواند همه چیز را رها کند و به روزهای خوش مجردی و خانه پدری برگردد. رها‌کردن شوهری که هنوز لهجه دارد، دختری که در آستانه نوجوانی است و می‌شود برایش از خاطرات شیرین گذشته تعریف کرد و پسربچه‌ای که می‌شود با او زیر تخت رفت و در تاریکی به سربازها شلیک کرد برای طاهره غیرممکن است. طاهره نمی‌تواند برود، می‌ماند و به مدرسه و اردوی فردای بچه‌ها و عروسی دختر همسایه‌اش فکر می‌کند. به شوهری فکر می‌کند که غوغای درونی طاهره را نمی‌بیند، اما دوستش دارد. فکر می‌کند و زیر برف می‌ماند.