بار دیگر محرم (1)

امام حسین (ع) مظهر کرامت انسانی و عزت ایمانی است. مکتب امام حسین (ع) همان مکتب جاودانی اهل بیت
علیهم السلام است؛ مکتبی که آدمی را به گونه‌ای پرورش می‌دهد که اعتلای معنوی و روحی بیابد، خود را از پستی دور نگه دارد و برای خویش حرمت و شرافت قائل گردد. انسان پرورش یافته در این مکتب هرگز به خواری و زبونی تن نمی‌دهد، زیرا از ارزش مقام انسانی خویش آگاه است.

واقعه کربلا این حقیقت جاودانی را برای همه انسان‌ها آشکار ساخت که در مصاف حق و باطل، حق سربلند و سرفراز است و باطل از بین رفتنی و نگونسار.

حوادثی که در روز عاشورای سال 61 هجری در کربلا اتفاق افتاد هر یک عالی‌ترین درس عزت را به انسان‌ها آموخت. برای شناخت ریشه‌های نهضت عاشورا آگاهی از چگونگی حکومت معاویه ضروری است.

حقیقت آن است هنگامی که ابوسفیان و فرزندش معاویه پس از فتح مکه و پیروزی مسلمانان از روی ناچار اسلام آوردند و «طلقا» خوانده شدند هیچ کس گمان نمی‌کرد که حدود 30 سال بعد معاویه بتواند با کمک خلیفه دوم و ترفند‌های سیاسی به قدرت برسد و سرنوشت مسلمانان را در دست گیرد.

معاویه پس از رسیدن به قدرت پایه‌گذار حکومتی شد که هیچ‌گونه شباهتی با حکومت پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) نداشت. حکومتی بود که حقوق انسان‌ها برایش کوچک ترین ارزشی نداشت.

کارگزاران معاویه مانند همه کارگزاران حکومت‌های خودکامه از غارت ثروت‌های مردم باک نداشتند و از همین رو اختلاف طبقاتی هر روز وسعت بیشتری می‌یافت. بعد از شهادت امیر مومنان علی‌بن ابیطالب (ع)‌ و صلح حضرت امام حسن (ع)‌، معاویه تمام مفاد عهدنامه صلح را زیرپا نهاد و به فرمان وی زندگی بر شیعیان بسیار دشوار شد. به دستور معاویه حاکمان هر شهر به طور علنی نسبت به ساحت مقدس امیر مومنان، زبان به ناسزا می‌گشودند.

در دوران حکومت معاویه، قلم دوستان اهل بیت علیهم‌السلام شکست و زبان محبان بریده گشت و در کنار آن جعل احادیث دروغین برای فریب عوام به وسیله راویان درباری رایج شد و در همین دوران سیاه بود که یار وفادار علی (ع)‌ حجر بن عدی که حاضر نبود امر به معروف و نهی از منکر را به فراموشی بسپارد به شهادت رسید. آیات جانبخش قرآن کریم هرگونه اطاعت از ظالمان را نهی می‌کرد تا آنجا که فرمود: ‌ و لاتطیعوا امرالمسرفین الذین یفسدون فی‌الارض و لایصلحون (شعرا، آیات 151 و 152)‌ یعنی فرمان اسرافکاران را اطاعت نکنید. آنان کسانی هستند که در روی زمین فساد می‌کنند.

یکی دیگر از اعمال تبهکارانه معاویه، آماده کردن زمینه برای ولیعهدی یزید بود. وی گذشته از آن که از شاعران درباری خواست که درباره هوش و نجابت [!!] یزید اشعاری بسرایند در سفری به مدینه در یک سخنرانی به تعریف و تمجید از یزید پرداخت و او را شایسته مقام خلافت دانست و پس از آن طی پیغامی از امام حسین (ع) خواست که نظرش را بپذیرد. پاسخ رهبر فرزانگان، حسین بن‌علی(ع) در پاسخ معاویه بسیار کوبنده بود. امام در پاسخ به معاویه از فساد و انحرافات یزید و شخصیت نازل او سخن گفت و سرانجام فرمود: «به خدا سوگند، ای معاویه تو در اندیشه آن هستی که [با ولیعهدی یزید] موجب گسترش هر چه بیشتر ظلم و ستم شوی. پس بدان که در روز قیامت پرده‌ها از اعمال یزید فرو می‌افتد.» معاویه بدون توجه به پاسخ مستدل امام حسین(ع) پس از مدتی نامه‌ای به امام حسین (ع) نوشت و از او خواست که به ولیعهدی یزید اعتراض نکند. امام حسین (ع) در یک نامه تاریخی دیگر به بیان شخصیت منحرف و فاسد یزید پرداخت.

نامه امام بسیار مستدل بود و بخوبی ثابت کرده بود که انسانی هوسران همچون یزید نمی‌تواند سرنوشت مردم مسلمان را به عهده بگیرد.