امیدی برای درمان نابینایی

محققان دانشگاه استنفورد، نسل جدیدی از کاشتنی‌های داخل بدن را ابداع کرده‌اند که به افراد نابینا کمک می‌کند بینایی از دست رفته خویش را بازیابند. این کاشتنی چشمی پشت چشم قرار می‌گیرد و به‌این ترتیب، افرادی که سلول‌های گیرنده نوری شبکیه چشم آنها به‌هر علت آسیب دیده و توانایی‌اش را از دست داده، می‌توانند به کمک آن، اطلاعات تصویری دریافتی درباره اجسام و افراد پیرامون خود را پردازش کنند.

کد خبر: ۵۱۰۳۱۰

این ایمپلنت به عنوان یک شبکیه مصنوعی عمل کرده، اطلاعاتی را از محیط اطراف به دست می‌آورد و آن را به علائم و پیام‌های الکتریکی تبدیل می‌کند که به مغز ارسال می‌شود. پیش از این نیز از سیستم‌های مشابهی برای درمان نابینایی رونمایی شده بود، اما ویژگی یا محدودیت مشترک همه آنها این است که عملکردشان مبتنی بر استفاده از سیم پیچ، کابل یا آنتنی است که باید داخل چشم قرار گیرد تا بتوانید انرژی مورد نیاز و همچنین اطلاعات لازم برای پردازش تصاویر را برای این کاشتنی که داخل چشم قرار می‌گیرد، تامین کنید، اما در این فناوری جدید، ایمپلنت طراحی شده از دیودهای حساس به نور ساخته شده که قابلیت تبدیل امواج نوری به جریان الکتریکی را دارد. در نهایت امواج الکتریکی تولید شده به سلول‌های عصبی شبکیه فرستاده خواهد شد و به این ترتیب، دیگر به ابزار‌های جانبی نیازی نیست. برای این کار در مقایسه با نور معمولی موجود در محیط، به مقدار نور بیشتری نیاز داریم. اگر بخواهیم از نور مرئی استفاده کنیم، نور اضافی دریافتی موجب ناراحتی چشم می‌شود. دراین شرایط، استفاده از امواج نوری در محدوده طول موج نزدیک به امواج قرمز، بهترین گزینه است. ویژگی منحصر به فرد این گروه از امواج این است که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود، اما دیودهایی که داخل چشم قرار می‌گیرد، می‌تواند این امواج را دریافت و جذب کند. استفاده از نسل جدید چشم بیونیکی برای درمان نابینایی در موش‌ها با موفقیت همراه بوده است.

به گفته محققان، از این فناوری برای درمان افرادی که با افزایش سن، دچار بیماری‌های چشمی نظیر بیماری تباهی لکه زرد(AMD) و التهاب شبکیه می‌شوند، می‌توان استفاده کرد. تباهی ماکولا یا لکه زرد، از مهم‌ترین علل نابینایی در سطح دنیاست. در افرادی که به این بیماری‌ها مبتلا هستند، سلول‌های گیرنده نوری در شبکیه تحلیل می‌رود و این در حالی است که سلول‌های عصبی شبکیه که اساس عملکرد چشم بیونیکی است، می‌تواند بدون هیچ مشکلی عملکرد طبیعی خود را حفظ کند. دوربینی که روی دسته عینک نصب شده، از هر چه فرد می‌بیند، تصویری ثبت می‌کند و تصاویر ثبت شده از طریق یک کامپیوتر جیبی کوچک پردازش می‌شود. تصاویر روی یک نمایشگر LCD کوچک به نمایش درمی‌آید. تصویری که روی نمایشگر ظاهر می‌شود، به آینه‌ای که روی عدسی عینک نصب شده، منتقل می‌شود. آینه امواج نوری دریافتی را به پشت چشم یا به عبارتی محل استقرار چشم بیونیک منتقل می‌کند. ایمپلنت چشمی که به اندازه نوک مداد است، از دیود‌های تصویری تشکیل شده که برخی از آنها تحت تاثیر نوری که به چشم وارد شده، قرار می‌گیرد و بعضی دیگر همچنان در حالت غیر فعال باقی می‌ماند. به این ترتیب، الگویی برای نمایش تصاویر ایجاد می‌شود. در آخرین مرحله دیودهای تصویری فعال شده امواج الکتریکی منتشر کرده که سلول‌های عصبی شبکیه را تحریک می‌کند و در نهایت پیام عصبی دریافتی به مغز مخابره می‌شود.