زائر بقیع

می‌خواهم به زیارت حسن‌بن علی (ع)‌ بروم، همو که وقتی پا به عرصه وجود گذاشت، شادترین لحظه‌های زندگی پیامبر کنار قنداقه‌اش سپری شد و حضرتش به تماشای چهره دل‌آرای او نشست.

وه که علی و فاطمه چه شادمان شدند وقتی قنداقه حسن‌مجتبی (ع)‌ در دست و آغوش پیامبر معطر به عطر اذان و اقامه شد.

کودکی که در آغوش جبرئیل امین هم قرار گرفت و به گردش آسمان رفت و نام دل‌انگیزش در زیباترین لوح آسمان، ماندگار شجره طیبه طوبی شد.

می‌خواهم زائر بقیع باشم، زائر مزار خاکی حسن مجتبی، حضرت زین‌العابدین، حضرت باقرالعلوم و امام‌جعفر‌صادق(ع)‌؛ زائر آنان که نام بلندشان در آسمان‌ها آذین بسته شد و ذکر و ورد اهل زمین. می‌خواهم در غربت غمبار بقیع گریه کنم؛ مثل زائرانی که چشمانی اشکبار دارند.

بقیع بهشت گمشده من در زمین است، بهشت پاکانی که در اشک زائران فروخفته‌اند. می‌خواهم بوی عطر خاک را استشمام و نسیم مهربانی را طلب کنم. می‌خواهم تصویر غریبانه بقیع را از نزدیک نظاره کنم و بهای عشق به ولایت را با قطره قطره اشک بپردازم.

می‌خواهم بنشینم، گریه کنم، مویه کنم، کنار مزار ام‌البنین و در غم بی‌کسی او ناله زنم؛ می‌گویند هرچند دیگر از بیت‌الاحزان خبری نیست اما بیت‌الاحزان ام‌البنین دیدنی است؛ بیت‌الاحزانی که برای مادر ادب هیچ فرزندی نمانده است و چه سخت است که او را ام‌البنین خطاب می‌کنند!

بقیع غریبستانی است در طول تاریخ تشیع.

محمد خامه‌یار - جام‌جم