وزیر ورزش به مشاوران خبره نیاز دارد

ناطق نوری برای این کار یک توجیه همیشگی هم دارد؛ در این سال‌ها که در بوکس بودم هیچ گاه یک مصدومیت دردناک و تاسف‌آور در این ورزش ندیده‌ام، اما در فوتبال شاهد انواع و اقسام مصدومیت‌ها هستیم.

البته این مدیر باتجربه یک وجه شخصیتی دیگر دارد. او ازجمله چهره‌های شناخته شده سیاسی کشورمان است که حدود سه دهه در کسوت نمایندگی مجلس به انجام وظیفه پرداخته است.

به طور طبیعی این دو مورد بهانه خوبی بود که به گفت‌وگو با او پرداخته و دیدگاه او را هم در زمینه بعد کلان ورزش و هم در مورد چالش‌ها و فرصت‌های فراروی بوکس ایران جویا شویم.

به نظر می‌رسد پس از چندین دوره حضور توام شما در راس فدراسیون بوکس و نمایندگی مجلس، حالا و با پایان حضورتان در مجلس این فرصت را دارید که به صورت تمام وقت در خدمت بوکس باشید.

به طور طبیعی در این سال‌ها فعالیت زیادی در مجلس برای حوزه‌های مختلف ورزش صورت گرفت و این امر بر کسی پوشیده نیست، اما راستش را بخواهید به نظر خودم مهم‌ترین دستاوردی که در این سال‌ها عاید ورزش کشور شد ابتدا بحث اختصاص یک درصد حاصل از فروش سیگار به ورزش بود. بحثی که به همین جا ختم نشد و در ادامه به اختصاص یک درصد کل بودجه دستگاه‌های اجرایی به ورزش منجر شد. در شرایطی که ورزش ایران در حوزه‌های مختلف از تنگنای مالی رنج می‌برد، این قانون فرصت ارزشمند و توفیق بزرگی برای ورزش بود.

البته قانون اختصاص یک درصد اعتبارات دستگاه‌های اجرایی به امر ورزش در سال نخست اجباری بود، اما در سال دوم به صورت اختیاری درآمد. با وجود این اختصاص رقم قابل توجهی از بودجه دستگاه‌های اجرایی که درخصوص ورزش در هر بعدی هزینه شود خود یک گام رو به جلو تلقی می‌شود.

به هر حال خیلی نمی‌خواهم وارد جزئیات قوانینی که در این سال‌ها برای ورزش تصویب شده بشوم، اما به هر ترتیب در این سال‌ها علاوه بر وظیفه نمایندگی در بخش‌های مختلف و تلاشی که در این زمینه صورت گرفت همواره سعی کردم به بهترین شکل ممکن از ورزش حمایت کنم و تا جایی که امکان داشت همراهی دیگر نمایندگان را در این مسیر جلب کنم.

در این رابطه یک واقعیت فرهنگی در جامعه ما وجود دارد که نمود آن را در همه بخش‌ها ازجمله ورزش بخوبی مشاهده می‌کنیم که آن هم روحیه بسیار بد گریز از کار جمعی است. برخلاف ژاپنی‌ها که اساسا همه زندگی‌شان را براساس کار جمعی پیش می‌برند. مثالی می‌زنم حتی وقتی در خیابان از آنها یک آدرس را بپرسید بلافاصله به شما پاسخ نمی‌دهند و حتی اگر مطمئن باشند، دو، سه نفر دیگر را صدا کرده و بعد از مشورت کردن با همدیگر، بهترین مسیر را به شما یاد می‌دهند، اما متاسفانه ما نمی‌خواهیم با همفکری و مشورت کار کنیم چون اساسا روح جمعی در ما ایرانی‌ها وجود ندارد.

به عنوان مثال در همین والیبال و بسکتبال نگاه کنید. با وجود همه زحماتی که فدراسیون بسکتبال و والیبال متحمل می‌شوند باز هم یک جاهایی به مشکل برمی‌خورند. مثل همین عدم راهیابی آنها به المپیک که بی‌شک در کنار همه مسائل فنی اگر به دقت مورد آسیب‌شناسی قرار بگیرد، ریشه گریز از کار جمعی را در آن خواهید یافت. فوتبال هم همین طور است، با وجود همه بازیکنان طراز اولی که در اختیار داریم کمتر موفقیت در این حوزه نصیب ورزش ایران شده است. به خاطر چنین فرهنگی بود که حضرت امام(ره) همواره ملت را بر وحدت کلمه و اتحاد فرامی‌خواندند. بنابراین در حوزه ورزش هم این موضوع صدق می‌کند، واقعیت این است که خشت اول ورزش از همان روز اول یعنی از زمان طاغوت کج گذاشته شد. طوری که از همان زمان اگر می‌خواستند کسی را خراب کنند، او را مدیر ورزش کشور می‌کردند. چون ورزش برخلاف ظاهر آن، مدیریت فوق‌العاده خطرناکی دارد و ریزه‌کاری‌های خاص خودش را دارد.

اگر بخواهیم همه این شرایط و مباحث را کنار بگذاریم در مقطع فعلی شرایط ورزش، چیز دیگری است. با توجه به جدیدالتاسیس بودن وزارت ورزش، حداقل دو سال زمان لازم است تا دو سازمان کاملا جدا از هم یعنی سازمان ملی جوانان و سازمان تربیت بدنی در هم ادغام شده و قوانین و آیین‌نامه مشخص و واحدی برای این وزارت نوشته شود.

هنوز هم بر این عقیده هستم که وزارت شدن ورزش توفیق بزرگی برای این بخش بود، اما فراموش نکنید که نظر من تاسیس وزارت ورزش بود نه وزارت ورزش و جوانان. چراکه معتقد بوده و هستم اگر فقط سازمان تربیت بدنی به وزارت تبدیل می‌شد خیلی زودتر و راحت‌تر آیین‌نامه و مباحث قانونی آن پیش می‌رفت، اما در شرایط فعلی دو حوزه متفاوت با هم ادغام شده‌اند و تلفیق آنها به این سادگی صورت نمی‌گیرد.

اینجا برمی‌گردم به سوال قبلی شما. به هر حال وقتی خود وزارت به معنی واقعی شکل نگرفته، طبیعی است که بحث مجامع فدراسیون‌ها و چگونه انتخاب کردن رییس فدراسیون، حواشی‌ای به دنبال داشته باشد، مثل همین حواشی ناشی از تغییر چند رئیس فدراسیون که خود شما به آن اشاره کردید.

البته واضح و مبرهن است که خود کمیته ملی المپیک هم گرچه یک نهاد غیردولتی محسوب می‌شود، اما به هر شکل افراد مجمع این کمیته را هم روسای فدراسیون‌های ورزشی و نمایندگان برخی ارگان‌های دولتی مثل وزارت علوم، وزارت کار، آموزش و پرورش و نیروهای مسلح تشکیل می‌دهند و منبع اصلی پول این کمیته، کمک‌های مالی دولت است. در نتیجه نمی‌توان به دولت گفت هم پول کمیته را بدهید و هم کاری به کار فدراسیون‌ها نداشته باشید.

از طرفی با تشکیل وزارت ورزش، ورزش هم در نوع خود با جوانان سر و کار دارد و از این حیث هم وزارت ورزش و جوانان‌می‌تواند در امور فدراسیون‌ها نقش ایفا کند، اما اجازه بدهید بر‌گردم به اول صحبت‌هایم که وزارت ورزش هنوز جانیفتاده است و آنها به کم و کیف ورزش مسلط نشده‌ و آشنایی چندانی با مقررات بین‌المللی ورزش و ازجمله کنفدراسیون‌ها ندارند که به این زودی توقع داشته باشیم مبحث مجمع فدراسیون‌ها را به مسیر درست خود هدایت کنند.

ابتدا لازم می‌دانم درباره کمیته المپیک این نکته را یادآور شوم که انصافا کمیته ملی المپیک در چهار سال اخیر عملکرد خوبی داشته است، اما همه اهل فن می‌دانند که در دنیا کمیته‌های ملی المپیک به رسمیت شناخته می‌شوند و ارتباطات بین‌المللی ورزش ما از این طریق معنا پیدا می‌کند.

متاسفانه برخی در کشور ما فکر می‌کنند کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش به نوعی رقیب هم هستند در حالی این ذهنیت اشتباهی است و این دو نهاد در کنار هم قرار دارند و نباید چنین ذهنیتی وجود داشته باشد. معتقدم این دو در کنار هم می‌توانند ورزش را بخوبی مدیریت و هدایت کنند، به نظر من محمد عباسی وزیر ورزش فرد مثبت و با حسن‌نیتی است.

خود من به او گفتم: «از چند مشاور خوب بهره ببرید چیزی که الان از آن بی‌نصیب هستید، شما با مقررات بین‌المللی آشنایی لازم را ندارید و برای این‌که به سوارکار ماهری تبدیل شوید نیاز به مشاوران خوب دارید.» اضافه بر آن که معتقدم وزارت ورزش و جوانان به لحاظ نیروی انسانی نیاز به یک خانه تکانی اساسی دارد تا با ورود متخصصان امر به حوزه ورزش، کارها به بهترین شکل به اجرا درآمده و دست‌اندازی جلوی پیشبرد امور ایجاد نشود.

در رابطه با بحث مدال ذکر یک نکته ضروری است. قبل از انقلاب همه امکانات در اختیار بوکس بود، در آن زمان هم، بوکس مدالی در المپیک کسب نکرد. اگر بخواهیم بررسی کنیم ما از قبل از انقلاب موفق‌تر بوده‌ایم. همین المپیک را بررسی کنید در وزن 91ـ کیلوگرم علی مظاهری با ناداوری در حالی که 6 بر 4 از حریف کوبایی خود جلو بود سه اخطار پیاپی از داور گرفت و دیسکالیفه شد.

داوران خیلی نامردی کردند، در حالی که مظاهری راند اول را بخوبی پایان برده بود، در راند دوم به یکباره در یک دقیقه سه بار اخطار دادند که این اصلا درست نیست، در موقع اخطار دادن داوران باید زمان را در نظر بگیرند و از سوی دیگر قانون می‌گوید که برای اخطار سوم باید حداقل سه بار به بوکسور مورد نظر با دست اشاره کرد و به او گفت که در حال گرفتن اخطار است.

من تا به حال چنین داوری ضعیفی ندیده بودم، اما کار از کار گذشت و مظاهری این گونه حذف شد هر چند ما در این رابطه اعتراض خود را به اطلاع فدراسیون جهانی رساندیم.

احسان روزبهانی هم قربانی ناداوری شد، مبارزه روزبهانی با حریف قزاقستانی هم مثل مبارزه علی مظاهری با ناداوری همراه بود و حق احسان روزبهانی را به او ندادند. متاسفانه ما باید با قدرت‌های جهان بجنگیم اما با ناداوری براحتی حق ورزشکاران ما را ضایع می‌کنند.

با وجود این ‌که نتوانستیم مدال کسب کنیم اما از عملکرد هر چهار بوکسور ایران راضی هستم چرا که بوکس ما به جایگاه جهانی رسیده و می‌تواند با رقبای جهانی مبارزه کند. هیچ کدام از بچه‌های ما در المپیک کم نیاوردند. بوی‍ژه روزبهانی عملکرد بسیار خوبی داشت و نشان داد اگر به بوکس توجه شود می‌تواند مدال‌های درخشانی بگیرد.

حالا دیگر باید به ما امکانات بدهند، باید بوکس را در شهرستان‌ها راه بیندازیم. معتقدم اگر در زاهدان پایگاه بوکس داشته باشیم، می‌توانیم شاهد بروز و ظهور قهرمانان زیادی از این خطه باشیم. این که می‌گویم باید به بوکس توجه شود منظورم این است که باید به همه شهرستان‌ها نگاه ویژه‌ای شود تا بتوانیم در مسابقات بعدی مدال‌های درخشانی را کسب کنیم.

برنامه‌هایی در این رابطه هم داریم. چون نداشتن تجربه کافی یکی از دلایل مهم شکست بوکسورهای ایران مقابل حریفان بود و در حالی که بوکسورهای خارجی برای حضور در بازی‌های المپیک هر کدام شاید 30 مبارزه بین‌المللی و سنگین را تجربه کرده بودند، اما بوکسورهای ما تنها سه یا چهار مبارزه سنگین را سپری کرده بودند.

در این رابطه برنامه‌ریزی کرده‌ایم که نگاهمان را فراتر از قاره آسیا گسترش دهیم و با توسعه مناسبات بین‌المللی با کشورهای غیر آسیایی و بویژه اروپایی‌ها، زمینه افزایش تجربه بوکسورهایمان را فراهم کنیم. این کار را پیش از اعزام تیم ملی به المپیک انجام دادیم و یک اردوی تدارکاتی مشترک را با تیم ملی ایتالیا بر پا کردیم.

اردویی که در آن ایتالیایی‌ها از سطح فنی بوکس ایران ابراز تعجب کردند و نسبت به ادامه مراودات ورزشی استقبال کردند. به هر ترتیب یکی از ابزارهای رشد و ترقی هر ورزش، مناسبات بین‌المللی آن است تا در پرتو آن ورزشکاران آن رشته به بلوغ فنی و تجربی برسند.

یکی از برنامه‌هایی را که به اجرا گذاشتیم و نتیجه خوبی از آن حاصل شد، بحث استعدادیابی در نقاط مختلف کشور بود و این سیاست را با جدیت ادامه خواهیم داد. به عنوان مثال استان‌هایی را که هیچ وقت اسمی از آنها در بوکس مطرح نبود، شناسایی کردیم ازجمله استان سیستان و بلوچستان که در صورت تامین بودجه و اعتبارات لازم از دل آن قهرمانان ارزشمندی کشف می‌شوند.

این استان با اندکی توجه حالا در رده‌های اول تا سوم بوکس ایران قرار دارد. همین طور قم، هرمزگان، یزد و بوشهر که به دلیل همین نگاه توسعه‌ای ما به تدریج پا به پای استان‌های از قبل مدعی این ورزش پیش می‌آیند.

این در حالی است که بوکس قبلا در چند استان ازجمله مازندران، گیلان و خوزستان خلاصه می‌شد، اما امروز کرمانشاه و لرستان هم مدعی هستند. البته در این باره یک برنامه دیگر داریم و در تلاش هستم بوکس بانوان را هم راه‌اندازی کنیم. ما در ووشو، تکواندو و... در رقابت‌های بین‌المللی بانوان ورزشکار را شرکت می‌دهیم. برای بوکس تنها یک مشکل داریم که در مسابقات حضور داشته ‌باشند، آن هم مشکل حجاب است که در تلاش هستیم این مشکل را برطرف کرده و بانوان هم مثل تکواندوکاران و ووشوکاران وارد میادین بین‌المللی شوند.

خب تا زمانی که بودجه کافی در اختیارمان نیست ناگزیریم با رایزنی کار را پیش ببریم. ما به استانداران اعلام کرده‌ایم که در مراکز استان‌ها یک سالن اختصاصی برای بوکس در نظر بگیرند که در این صورت ما به لحاظ سخت‌افزاری این سالن‌ها را تجهیز می‌کنیم. به این ترتیب رینگ، کیسه‌بوکس و دستکش‌های مورد نیاز را در اختیار آنها می‌گذاریم تا حداقل‌های توسعه بوکس در استان‌های مختلف فراهم شود.

جالب است بدانید با توجه به برخی مشکلات در حال حاضر ما خودمان رینگ می‌سازیم و درصددیم زمینه تولید دستکش و کلاه را هم در کشور فراهم کنیم که این کار را هم با جذب متخصصان خارجی در ایران انجام دادیم. متخصصانی که همزمان با تولید این تجهیزات، آموزش‌های لازم را به نیروهای خودمان هم بدهند. به هر ترتیب همه سعی و تلاش ما بر این است که هیچ محدودیتی سد توسعه بوکس ایران نشود.

گرچه سازمان تربیت بدنی سابق به ما وعده داده بود 50 رینگ را در اختیار ما بگذارد که هنوز این اتفاق نیفتاده است. رینگ‌هایی که بین شش تا هفت میلیون تومان هزینه دارند. اگر بتوانیم همه مراکز استانی را به رینگ مجهز کرده و 240 هزار دستکش در اختیار آنها بگذاریم، حرکت خوبی در جهت توسعه این ورزش صورت خواهد گرفت و آینده روشنی در انتظار بوکس ایران خواهد بود.