گره زدن سکه به المپیک

خب مسلما ملت ما نیز از این قاعده مستثنا نیست، بخصوص که بیش از همه ملل جهان اهل شعر و احساس است و حاضر است برای کسب هر مدالی یک شعر پرشور و نوستالژیک بگوید؛ شعرهایی که برای هر بیتش اهل فن حاضرند یک سکه بدهند.

آخ جون... سکه!... بد نیست از همینجا زلف مطلب را گره بزنیم به همین سکه که ذکر خیرش رفت. نمی‌دانم چرا هر جایی که برای امر خیری می‌رویم، به نحوی از انحاء، پای سکه در میان است.

همین چند روز پیش، یکی از آشنایان برای امر خیری رفته بود جایی که خانواده دختر، او را با این پرسش فلسفی تنها گذاشته بودند که شما چقدر بیشتر از تاریخ تولد دخترمان می‌توانید سکه مهریه‌اش کنید؟

فلذا حق دارد وزیر ورزش و جوانان ما که چون مثل سایر ملت خواهان مدال‌آوردن ورزشکاران ماست، حاضر است برای این امر خیر، هر کاری بکند.

وی که پیشتر در یک برنامه تلویزیونی زنده از استودیو لندن ، میزان پاداش طلایی‌های المپیک را 90 سکه اعلام کرده بود، در پایان هفته گذشته در حاشیه جلسه دولت در جمع خبرنگاران همیشه در صحنه با یک تجدیدنظر قابل توجه در تعداد سکه گفت: «به هر ورزشکاری که بتواند مدال طلا بیاورد، 200 سکه و همچنین به هر ورزشکاری که بتواند مدال نقره یا مدال برنز بیاورد، به ترتیب 150 و 100 سکه اهدا خواهد شد.»

بسته پیشنهادی: برای تشویق ورزشکاران المپیکی هر کاری که بشود کرد، باید کرد. حالا هرکس به قدر وسع و توانش. به دمی یا درمی یا قدمی یا قلمی. این وسط، قرعه قلمش به نام ما افتاده است. ماهم اگر مثل وزیر ورزش و جوانان سکه می‌داشتیم، قطعا دریغ نمی‌داشتیم. به هر حال، تشویق‌های قلمی هم روی دیگر سکه است، بخصوص اگر با رهنمودهای ارزنده ما همراه باشد:

1ـ شفاف‌سازی بیشتر: ورزشکاران المپیکی ما الان از مملکت خودشان فرسنگ‌ها دورند، فلذا وقتی از راه دور می‌شنوند که اگر مدال بیاورند، سکه می‌گیرند؛ دلشان به هزار جا می‌رود که آیا این سکه مورد نظر، کامل است، نیم است، ربع است، کمتر از ربع است؛ چی هست؟.... فلذا قبل از آن‌که ذهن این عزیزان مغشوش و مشوش شود، بهتر است که هرچه سریع‌تر از این قضیه ابهام‌زدایی گردد. آنها تمامی هوش و حواسشان باید به ورزشی که می‌کنند، باشد.

2ـ واریز پیشاپیش: برای نشان دادن حسن نیت و شدت علاقه به مدال‌آوری ورزشکاران، می‌شود که در حدود مثلا یک‌سوم سکه‌های اعلام شده را پیشاپیش به حساب ورزشکاران، کارت به کارت کنیم. این جوری شاید دل آنها بیشتر گرم شود. در ثانی بیعانه دادن، خیلی دور از عرف ورزش و اقتصاد و فرهنگ نیست. بعضی از ورزشکاران فوتبالیست، گاهی بخشی از دستمزد قرارداد میلیاردی ناچیز خود را پیشاپیش می‌گیرند.

3ـ اهدای تندیس: برای تشویق به آوردن مدال از المپیک، فقط به سکه که جنبه مادی دارد، نباید اکتفا کرد. گاهی نفس اهدای یک لوح تقدیر یا تندیس می‌تواند بسیار اثرگذار باشد. به من اگر می‌بود، با توجه به فضای احساسی و رمانتیک مربوط به مرغ موجود، تندیس مرغ طلایی یا مرغ تخم طلا را در نظر می‌گرفتم. در نظر بازی ما بی‌خبران حیرانند.

4ـ هدایای ارزنده دیگر: علاوه بر اهدای مسکوکات و لوح و تندیس، می‌توان به فکر هدایای نفیس دیگری هم بود. مثلا اعلام شود که اگر ورزشکاران المپیک، مدال زیادی بیاورند، بزودی مشکلات اطرافیان آنها و نزدیکانشان درخصوص مسکن و اشتغال و ازدواج و... امثالهم، خارج از آمار و نمودار، بشدت حل و‌فصل خواهد شد. باور کنید با این مژده، اگر حقیر نیز که جز برداشتن قلم، ورزش سنگین دیگری را به شکل تخصصی‌اش دنبال نکرده است؛ بالاخره یک مدالی چیزی از المپیک با خودش می‌آورد. ولو به زور!