بنا: در هر 6 وزن چشم به کسب مدال داریم

بنا که در سال 1983 کی‌یف از سکوی نایب‌قهرمانی کشتی فرنگی جهان در وزن 68 کیلوگرم صعود کرد تا اولین مدال جهانی کشتی فرنگی ایران پس از انقلاب را رقم زده باشد، در بازگشت به ایران پس از چند سال اقامت در اروپا، تجارب خود را در راه سرافرازی جوانان کشتی فرنگی به کار گرفت تا با نوع تفکر و تمریناتش، رنسانسی بزرگ را در کشتی فرنگی ایجاد کند. رشته‌ای که تا پیش از آن تصور می‌شد، ظرفیت رشد و شکوفایی‌اش محدود است و صرفا می‌توان روی تک‌مدال‌ها در آن حساب کرد و جرقه‌هایی که چند سال یکبار در کشتی فرنگی ایران زده می‌شود.

اما محمد بنا با کاری هدفمند و بدون توقف، این باور را رفته‌رفته در بین جماعت کشتی فرنگی جا انداخت که می‌توان در این عرصه نیز تنه به تنه بزرگان این رشته سایید و همپا با آنان در عرصه آسیا و جهان مدال‌آوری کرد و از سکوهای افتخار بالا رفت. قهرمانی در عرصه جهانی و صعود از سکوهای سومی و دومی جهان و قهرمانی در جام جهانی، همه و همه در سایه تفکرات بزرگ محمد بنا و همکاران فنی‌اش در تیم ملی به دست آمده است تا موفقیت و مدال‌آوری در بازی‌های المپیک، تنها جای خالی افتخارات محمد بنا را تشکیل دهد. شاید اگر به این مربی کارآمد این اجازه داده می‌شد که تیم ملی را در المپیک 2008 پکن هدایت و همراهی کند، حمید سوریان بعد از کسب سه طلای جهان در سال‌های 2005، 2006 و 2007،‌ زحماتش در راه کسب مدال المپیک راحت از دست نمی‌رفت. اما واقعیت این است که وقتی بدون دلیل رشته پیوند شاگرد اول کشتی فرنگی ایران با معلم و مربی‌اش قطع شد، سوریان بدون بنا، دیگر آن کشتی‌گیر ششدانگی که باید باشد نبود، تا طلا مفت از چنگ قهرمان ارزنده کشتی فرنگی ایران خارج شود. خوشبختانه مسئولان وقت کشتی اشتباه بزرگ خود در کنار گذاشتن بنا را خیلی زود تصحیح کردند تا معمار موفقیت‌های کشتی فرنگی با بازگشت خود در فردای المپیک پکن، واگن خارج شده از ریل کشتی فرنگی را از نو در مسیر موفقیت و پیروزی قرار دهد. این مربی بزرگ در رقابت‌های جهانی سال 2009 با یک طلا و سه برنز، تیم ملی کشتی فرنگی را به مقام نایب‌قهرمانی جهان رساند و سال 2010 نیز در چارچوب رقابت‌های جام جهانی ارمنستان، تیم ایران را برای نخستین بار بالاتر از روس‌ها، ‌قهرمان جام‌جهانی کرد. در بازی‌های آسیایی گوانگجو چین نیز کشتی فرنگی با چهار طلا و یک برنز به مقام قهرمانی این بازی‌ها رسید تا این پیروزی‌ها همچنان در سایه همبستگی و اتحاد اعضای تیم سال 2011 نیز تکرار شده و محمد بنا به عنوان بهترین مربی جهان در این سال انتخاب شود.

حالا این مربی شایسته تنها یک هدف دارد، موفقیت و مدال‌آوری در المپیک لندن که احتمالش بالاست، طلسم 40 ساله بی‌مدالی کشتی فرنگی در عرصه بازی‌های المپیک شکسته خواهد شد. در حقیقت بنا با موفقیت در لندن 2012 ماموریت خود را در این رشته به فرجامی خوب خواهد رساند و شاید در آن زمان با فراغ خاطر، از مسئولیت خود کنار برود.

بنا هر چند تاکنون حضور در بازی‌های المپیک را تجربه نکرده، اما به شرایط خاص و بزرگی مسابقه‌های آن باور دارد و تصریح می‌کند:‌ با تمام اینها، ما در لندن به دنبال بهترین نتیجه ممکن هستیم و برای همین نیز در هر شش وزن چشم به کسب مدال داریم و از این هدف بزرگ خود نیز تا سرحد وجود صیانت می‌کنیم.

وی در عین حال با اشاره به این‌که از آخرین مدالی که کشتی فرنگی در عرصه بازی‌های المپیک گرفته 40 سال می‌گذرد، اضافه می‌کند: اگر معقولانه و معمولی بخواهیم فکر کنیم با یک مدال هم برنده‌ایم، اما با این تیم بزرگ و با این زحمات زیادی که کشیده شده، حیف است تنها به کسب یک مدال فکر کنیم. اگر حمید سوریان با آن همه افتخار را در وزن 55 کیلو شانس مدال بدانیم پس امید نوروزی و سعید عبدولی که قهرمان جهان در وزن 60 و 66 کیلوگرم هستند چه؟ حتی حبیب اخلاقی در 84، قاسم رضایی در 96 و بشیر باباجان​زاده در 120 کیلو نیز شانس مدال هستند و گرچه برای جهان کشتی سخت است که ما در هر شش وزن صاحب مدال شویم، اما ما به قدرت و شجاعت قهرمانان خود ایمان داریم و معتقدیم اگر حادثه غیرمترقبه‌ای روی ندهد، در هر شش وزن شانس کسب مدال هستیم. ان‌شاءالله در المپیک لندن کشتی‌گیران تیم ملی با کسب مدال مزد سال‌ها زحمت و مرارت خود را خواهند گرفت و من آرزویی جز این ندارم که در لندن شاگردانم را بر سکوی افتخار ببینم.