دال و مدلول

قدیم قدیما

[...]یادم می‌آید اولین باری که نوشته‌ام [در چاردیواری] چاپ شد، چندین نسخه روزنامه را گرفتم و به دوستان دادم اما آنچه مرا روزبه‌روز وادار به نوشتن می‌کرد ارتباطی بود که با پاسخگو داشتم. نظرات و انتقادها و پیشنهادهای پاسخگو دربارة مطالب ارسالی این حقیر و سایر عزیزان که همیشه همراه با طنز شیرین خاص خودش بود انگیزه‌ام را صد چندان می‌کرد. خیلی چیزها یاد گرفتم. هر چند، در چند مورد با هم کل‌کل هم کردیم و گاهی انتقادهای تندی به هم داشتیم اما هیچ‌گاه باعث بریدن من از چاردیواری و صفحة مخصوصش نشد. هنوزم هر وقت نوشته‌های خودم را که بایگانی و به یادگار دارم مطالعه می‌کنم حس خوبی به من دست می‌دهد و این فقط حاکی از داشتن معلمی خوب و دوستدار پیشرفت دیگران است. اما تلخترین لحظه‌ها برمی‌گردد به جدایی حسامی عزیز از این صفحة دوست‌داشتنی. قطع ارتباط ایشان همراه شد با قطع ارتباط این حقیر و شاید خیلی از دوستان همراه برای همیشه از این صفحه[...].

گاهی فکر می‌کردم ممکن است اسم من در ذهن و خاطرتان نمانده باشد اما در هفتة اول خرداد وقتی در پستخانه از چند نفر از دوستان یاد کرده بودید و نام این حقیر هم بود باور کن آن‌قدر خوشحال شدم که [...]باعث شد دوباره برای شما این چند خط را بنویسم و از شما تشکر کنم؛ تشکر کنم بابت آن‌همه بده [و] بستان در زمینة ادبیات و شعر و دلنوشته‌ها و این‌که هنوز هستند انسانهایی در این روزگار که سرشار از معرفت و وفا هستند[...]. واقعاً می‌بینم دوستانی را که نوشته‌هایشان روزبه‌روز در اثر ارتباط با شما بهتر شده و همچنین عزیزانی که تشنة آن هستند تا حداقل یک خط به آنها جواب بدهی[...].

حسن جعفری باکلانی از اراک

«حقیر» چیه؟ خودت یه پا مردِ کَلانی حسن جانِ باکلانی! خ تو که الان با این تعاریف و تماجید! کُشتی ما رو رف که! (هان چه خبره؟ ژانر کشت‌وکشتار و خین‌وخینریزی مُد شدهههه؟! هیییممم؟!) تعداد صفحات دست من نیس عزیز مادر؛ وگرنه حداقل همون یه خط رو به همه جواب می‌دادم یه خط هم از نوشته‌هاشون کم نمی‌کردم. سواد و معرفتی چندان زیاد هم ندارم، دوس دارم هر کی یه استعدادی داره، بتونه بروز بده و پیشرفت کنه، همین.