سال به سال دریغ از پارسال

روزهای تعطیل و عصرهای پنجشنبه که می‌شد اغلب اعضای فامیل، منزل مادربزرگ و پدربزرگ جمع می‌شدند. با این که وسایل نقلیه به فراوانی امروزه نبود، در طول هفته هم هر موقع فرصتی پیش می‌آمد، راهی خانه عمو و دایی و عمه بودند. آخر شب که می‌شد بچه‌ها به زور دل از هم می‎کندند.

بزرگ‌ترها هم کلی حرف‌هایشان برای ملاقات‌های بعدی باقی می‌ماند. خیلی وقت‌ها هم اعضای فامیل رسمی را دایر می‌کردند با عنوان «مهمانی دوره‌ای»؛ یعنی هر هفته کل فامیل خانه یکی از اقوام جمع می‌شدند. همه چیز هم اغلب ساده و با کمک هم برگزار می‌شد. در این میان پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها هم از دیدن صمیمیت بین بچه‌ها و نوه‌هایشان لذت می‌بردند. در طول سال هم هر موقع تعطیلی چند روزه‌ای پیش می‌آمد، در یک مسافرت دسته‌جمعی ممکن بود همه دوباره دور هم جمع شوند. قهرها و آشتی‌ها و دلخوری‌ها هم بود، اما همه کوتاه‌مدت و گذرا؛ چراکه ملاقات‌های هر روزه اجازه نمی‌داد دلخوری‌ها عمیق و به کینه و قهرهای طولانی‌مدت تبدیل شود.

اما حالا همه چیز به کلی فرق کرده است. انگار دیگر کسی حوصله و دل و دماغ شب‌نشینی و دور هم جمع شدن را ندارد. دیدن عمو و خاله و دایی که هیچ دیدار، پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها هم بندرت اتفاق می‌افتد. از این عید به آن عید اعضای فامیل شاید کوچک‌ترین سراغی از هم نگیرند تا این که موضوع و خبر جدیدی پیش بیاید. اگر خبر شادی باشد که با یک تبریک خشک و خالی یا فرستادن یک دسته گل موضوع را فیصله می‌دهند، اما اگر خبر ناگواری مثل مرگ باشد، تازه ممکن است برای چند ساعت یا حتی چند دقیقه‌ای کمی وجدان‌‌ها درد بگیرد که چرا در این همه مدت سراغی از هم نگرفته‌اند.

در دنیای پرمشغله و در زندگی شهرنشینی امروز دید و بازدید و شب‌نشینی و گردهمایی‌های فامیلی دیگر معنایی ندارد. مشغله‌های کاری، گرفتاری‌های شخصی و دغدغه‌های مالی یا چشم و همچشمی‌هایی که همه را درگیر شغل دوم و سوم کرده از یک طرف، شلوغی و ترافیک و دوری راه هم از طرف دیگر بهانه‌ای شده برای خانواده‌های امروزی که دایره رفت و آمدشان را محدود و محدودتر کنند. نهایتش خیلی بامعرفت باشند، بچه‌ها از پدر و مادرشان و پدر و مادرها هم از بچه‌هایشان سراغ می‌گیرند.

دیگر کمتر کسی از عمو و دایی و خاله و عمه سراغ می‌گیرد. تازه بعضی وقت‌ها پدربزرگ و مادربزرگ‌ها هم فراموش می‌شوند.

مریم بابایی - جام‌جم