عزیزی که 20 ساله‌ رفت

 شروع زود هنگام فوتبالش او را به یکی از چهره‌هایی تبدیل کرده که فوتبال را در رده‌های مختلف ملی تجربه کرده است تا جایی که تیم ملی جوانان، امید و زیر 23 سال را پشت سر گذاشت و حالا هم از بازیکنان مورد اعتماد مرد پرتغالی تیم ملی فوتبال است. مهرداد پولادی هنوز روزهای تلخ و شیرین زیادی را به نسبت قدیمی ترهای تیم پشت سر نگذاشته، به همین دلیل وقتی قرار می‌شود با او دفترچه خاطراتش را ورق بزنیم وبه صفحه حوادثش برسیم، تعداد این برگه‌ها معدود است اما برای او تاثیرگذار.

شاید همین مساله باعث می‌شود تا در گشت کوتاهی که بین خاطراتش می‌زنیم، مقابل صفحه‌ای که مربوط به حذف تیم جوانان است، مکث کند: «وقتی از بازی‌های آسیایی جوانان حذف شدیم، خیلی برایم سخت بود. آن زمان مربی تیم اولیویرا برزیلی بود. تلاش زیادی کرده بودیم تا نتیجه بگیریم اما با در نظر گرفتن تفاضل گل حذف شدیم.»

مکث پولادی روی این حادثه کوتاه است چون خاطره تلخ‌تری به یادش می‌آید: « در طول زندگی‌ام اتفاق‌های تلخ وشیرین زیادی را پشت سرگذاشتم؛ اما در کنار حذف با تیم جوانان، دو حادثه است که هنوز نتوانسته‌ام هضمش کنم. دو دایی داشتم که درفاصله زمانی کمی از دستشان دادم. یکی از دایی‌هایم 20 ساله بود که سرطان گرفت و بعد از مدت کوتاهی فوت کرد. دایی دیگرم هم در اثر تصادف فوت کرد.»پولادی صفحه حوادثش را با این جمله‌ها می‌بندد: «پذیرش مرگ دو عزیز در فاصله کوتاهی آنقدر برایم سخت بوده که هنوز نتوانسته‌ام هضمش کنم.»