شکستی که مقاومم کرد

او به ما می‌گوید: «من زندگی آرامی را پشت سر گذاشته‌ام. در خانواده ورزشکاری متولد شدم و از کودکی با شطرنج آشنا شده‌ام. بیشتر وقتم را در این حالت گذراندم، پس قاعدتا نباید مشکل زیادی برایم به‌وجود می‌آمد فقط یک اتفاق است که همیشه ذهنم را به خودش مشغول کرده است. این اتفاق آسیب جسمی به من نزد اما تمام زندگی ام را تحت تاثیر قرار داد.»

با این مقدمه سراغ بازی‌های آسیایی دوحه می‌رود: «تا روز آخر مسابقه‌‌ها خیلی خوب پیش رفته بودم. مدالم در بازی‌های آسیایی قطعی بود. آنقدر در آن مسابقه‌ها خوب بودم که باور نمی‌کردم ببازم. قرار بود برای مدال برنز با شطرنج‌باز ترکمنستان مسابقه بدهم. از او خیلی قوی‌تر بودم و او هم رده‌ای داشت که نه پیروزی برایش تاثیر داشت و نه شکست. قبل از این‌که پشت میز بنشینم، ایمان داشتم که برنده مسابقه من هستم. مدال برنز را برای خودم کنار گذاشته بودم اما باختم. از لحظه‌ای که پشت میز نشستم تا لحظه‌ای که بلند شدم، اصلا نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد. هنوز هم نمی‌دانم چه شرایطی پیش آمد که در طول مسابقه نتوانستم هیچ عکس‌العملی از خودم نشان بدهم. اما بعد از آن شب خیلی به شرایطی که برایم پیش آمد، فکر کردم. الان باور دارم که باید آن اتفاق می‌افتاد تا من راهی را که در پیش گرفته بودم تغییر دهم. الان می‌دانم که نباید خیلی به خودم مطمئن باشم. چون بعضی چیزها از دست من خارج است.» آتوسا حرف‌هایش را با این جمله تمام می‌کند:« شاید در طول زندگی مشکل جدی را تجربه نکرده باشم اما همین باخت و مدالی که از دستم در آمد، مرا برای خیلی از اتفاق‌های بزرگ‌تر آماده کرد.»