اگر آنها توان حرف زدن داشتند...

اتاق، یکپارچه دود و شعله شد. کسی کمک نخواست، فقط میان دود، صداهایی خش‌دار آمد،‌ گنگ و بی‌معنا و در هم و بعد آتش، دیوانه‌وار و وحشی، رسید تا میله‌های حصار تخت‌های فلزی و گداختشان و بعد خیز برداشت طرف تن‌هایی که بی‌حرکت بودند و در هر تن، قلبی بود که از ترس سوختن به سرعت می‌زد و خون را می‌رساند تا چشم‌هایی که از نور شعله‌ها سرخ شده بودند.

معلولان مرکز آل‌یاسین بوشهر، آن روز زنده زنده سوختند و حالا 3 تا از آنها، با تن‌هایی سرخ و سیاه شده از جدالی نابرابر با آتش، زیر خاک آرمیده‌اند و 18 نفر دیگر، زخمی و سوخته در بیمارستان هستند. آنها معلولان 14 سال به بالایی بودند که درصد معلولیت بالا، توان حرف زدن و حرکت کردن‌شان را گرفته بود.

معلولان مرکز آل‌یاسین شکایتی ندارند، حرفی ندارند، توانی ندارند که حرفی یا شکایتی داشته باشند، ذهن‌شان یاری نمی‌کند که خیال‌های‌شان را جمع‌و‌جور کنند و نتیجه‌اش را با فریاد از گلو بیرون بریزند اما درد زنده زنده کباب شدن را به اندازه آدم‌های سالم حس می‌کنند و اگر می‌توانستند مثل همه ما فکر کنند، اگر زبانی برای حرف زدن داشتند شاید خیلی چیزها بود که دل‌شان می‌خواست از آن روز بگویند، مثلا شاید پیش از همه پاسخ اظهارات یحیی سخنگویی، معاون توانبحشی بهزیستی را می‌دادند که دیروز می‌گفت آن مرکز، پیش تر هم تا مرز تعطیلی رفته بود، اما تغییراتی ایجاد کرده بود و به بهانه همان‌ها باز مانده بود.

صاحبان آن تن‌های سوخته، اگر می‌توانستند از حق‌شان دفاع کنند شاید می‌پرسیدند که اگر آن تغییرات در مرکز واقعا اساسی بودند، حادثه‌ای اینچنینی در آن رخ نمی‌داد و اگر درست و کافی نبودند، چه شد که بهزیستی رای بر تعطیلی مرکز نداد؟ آن وقت شاید خیلی از مدافعان حقوق معلولان یادشان می‌افتاد که مراکزی غیر استاندارد و نامناسب از این دست در کشور کم نیستند و در هر لحظه امکان تکرار فاجعه در آنها وجود دارد.

صاحبان آن تن‌های سوخته اگر می‌توانستند حرف بزنند شاید گله می‌کردند که چرا نباید امکانات نگهداری از معلولان رایگان باشد، چرا بیشتر مراکز بهزیستی به بخش خصوصی واگذار شده‌اند و آنها در ازای ارائه خدماتی ناچیز و ناقص از خانواده‌های معلولان هزینه‌های کلان می‌گیرند و...

صاحبان آن تن‌های سوخته اگر توان حرف زدن داشتند، شاید حرف‌های‌شان دل خیلی‌ها را آتش می‌زد، آتشی که خاموش نمی‌شد، آتشی که آرام نمی‌گرفت، آتشی، درست مثل همان که آن روز در آسایشگاه‌شان غوغا کرده بود.

مریم یوشی‌زاده ‌/‌ گروه جامعه