پُستخانه

سرور، 15 ساله از اهواز: مثل این‌که من رو کلاً فراموش کردید... درسته؟ گفتید توی شماره‌های بعدی نوشته‌م رو چاپ می‌کنید. این شمارة بعدی هنوز نرسیده؟ یعنی نوشتة من انقدر بده که حتی یه گوشه‌ای از این صفحه هم جایی واسه‌ش نیست؟ این اولین نوشته‌ای بود که من برای شما فرستادم. یه جورایی تازه‌واردم. خواهش می‌کنم ناامیدم نکنید. من مشتاقانه منتظرم.

هانی اسدی: ناز شستت داداش. نقد مروّت آوردی و دل، منزل خویش کردی [...] حرفت رو قبول دارم اما هر چی شعر نو می‌خونم، احساس خاصی بهم نمی‌ده. جون داداش گاهی شده سعدی که می‌خونم، نگاهم به زندگی تغییر می‌کنه، اصلاً عوضم می‌کنه. خودت بهتر می‌دونی چی می‌گم. اینم یه شعر واسه رفقای بامرام: «ای دل به سحر کوش مگر رخ بنماید/ وین خرقه به تن پوش مگر در بگشاید/ هر چند در این دیر به تقوی بنشستی/ صد جامة تهذیب به یک غمزه نپاید/ بر خلوت خوبان در این حلقة مستی/ شمع رخ پر مهر تو دانش بفزاید/ دیری‌ست که بر کوی تو آواز من این‌ست/ زلف تو زر از حقّة رندان برباید/ ما فهم در و حلقه و زلف تو نداریم/ از بیخردان دفتر پر مغز نیاید».

احسان 87: سنگ ببار... آری سنگ ببار آسمان [...] ببار که شهر نفس نمی‌کشد، ببار که نبض آن نمی‌زند. ببار که مردی از راز و رمزهای گذشته می‌گرید. ببار که هر چند بار بیشتر بباری، من هم بیشتر می‌گریم. نور امیدم را برداشته بودم تا با خودم به همه جا ببرم و به همه نشان دهم کودکیهایم را... اما کسی کودکی را باور ندارد... باور کن.

رفیق: وقتی که مطلب «جیک جیک مستون» رو[...] خوندم، حسابی به غیرتم در مورد پاییز برخورد و گفتم که حتماً باید یه جوابیه بنویسم. پاییز و زمستون با همة سردی و بیمهری و نامهربونیشون، بالاخره قسمتی از سرگذشت سال هستند. اگر این بدیها هم نباشن، دیگه لذت بردن از زیباییهای بهار بیمعنی می‌شود. اگر برگها خود را در مقابل بیمهری شاخه تسلیم نکنند، دیگر سبزی بهار نخواهد بود.

علیرضا ماهری: توی عطر دلخوشیها، نقش تو مثل غمه/ چرا گردن نمی‌گیری، سرتو پیش همه؟/ نامه‌هات، چه بی‌سر و ته، همه‌شون تو دستِ بادن/ اشکای مصلحتی رم یاد چشمای تو دادن/ هر چی سبز و تازه باشی واسه من مثل کویری/ ته و توشو درمی‌یارم بگو از کی خط می‌گیری؟/ آینه که دروغ نمی‌گه، این حقیقت، منم یا تو؟/ روی شونه‌هات نشسته شنلی به رنگ نارو/ غروب کنار ساحل، یاد تو می‌کشه به نیش/ سرخ و زرد عجب می‌رقصن رنگ عکسات توی آتیش/ هر چی سبز و تازه باشی واسه من مثل کویری/ ته و توشو درمی‌یارم بگو از کی خط می‌گیری؟/ مُزد دست مهربونی قفس تنگ بدی بود/ تو مزار سینة تو مردن من ابدی بود/ گوش کری می‌دی به حرفام حرف حق به صرف تو نیس/ کفتر جلد دل من حرف رفتن، حرف تو نیس/ هر چی سبز و تازه باشی واسه من مثل کویری/ ته و توشو درمی‌یارم بگو از کی خط می‌گیری؟ فردا کی لباس عشقُ می‌پوشونه به تن تو/ سینه‌ریزُ کی با دستاش میندازه به گردن تو؟/ زخمی از دشنة قهرت کوله‌باری پرِ دردم/ توی شعرای سپیدت پیِ قافیه می‌گردم!/ ساده بوده با تو موندم جای پای معذرت نیس/ توی برف تنهات می‌ذارم با تو بودن مصلحت نیس...