روزبهانی: می‌خواستم طلسم جهانی بوکس را بشکنم

من قبل از این که به باکو بروم هم گفته بودم سهمیه می‌گیرم. حتی گفتم برای نخستین بار روی سکو می‌روم. اگر یک روز بعد از مبارزه با بوکسور ایرلندی استراحت می‌کردم حتما روی سکو بودم. صد درصد می‌توانستم حریف ازبک را ببرم، اما نشد. خسته بودم. واقعا حیف شد. در توان خودم می‌دیدم ازبک را ببرم، ولی انرژی نداشتم.

نمی‌دانم آنها چه برنامه‌ای داشتند. من نه‌تنها به روی سکو رفتن فکر می‌کردم بلکه دنبال این هم بودم که فینالیست شوم. موقع رفتن به مسابقات جهانی هیچ‌گونه حمایتی نشدیم. به لحاظ مالی هیچ کمکی صورت نگرفت. فقط یک حقوق ماهانه دادند. به هر حال مشکلاتی وجود داشت، اما می‌شد مدال کسب کرد که متاسفانه این‌طور نشد.

حرف شما را کاملا قبول دارم. کسب سهمیه واقعا افتخار بزرگی است، ولی خودم دوست داشتم مقام کسب کنم. آنجا که رفتیم، وقتی قرعه‌کشی انجام گرفت هیچ کدام از مربیان امیدی به کسب سهمیه در وزن من نداشتند. آنها برای یک درصد هم تصور شکست حریف ایرلندی را نداشتند که 2 مدال طلای جهان را در اختیار داشت و قهرمان اروپا هم بود. ولی من او را دور سوم بردم و سهمیه گرفتم.

من بازی اولم با ارمنستان بود که 12 بر 7 برنده شدم. در مبارزه بعدی، حریفم یک لهستانی بود که 8 امتیاز از او پیش بودم و البته این بوکسور در راند سوم ناک اوت شد. سومین حریفم از ایرلند بود که خیلی نامدار بود و قهرمانی جهان را در کارنامه داشت. من در پایان راند دوم 12 بر 8 پیش افتادم، اما داوری‌ها یکباره در راند سوم جهت‌دار شد، طوری که 7 امتیاز متوالی به حریفم دادند. در نهایت 15 - 15 مساوی شدیم و من به خاطر مشت بیشتری که زدم برنده شدم. این مبارزه واقعا سخت بود و تمام انرژی‌ام را گرفت. بازی چهارم من هم با ارشاد رسول اف ازبکستانی بود که نایب قهرمانی جهان را کسب کرده است. من به او 15 بر 10 باختم. در گوانگجو هم با حق خوری، مرا برده بود، ولی اینجا دیگر انرژی نداشتم وگرنه می‌توانستم او را ببرم. در گوانگجو 3 بر یک مرا طوری بازنده کردند که همه می‌گفتند حقم را خوردند.

مشتزن کوبایی کولاک کرد. او واقعا پدیده بود. مقابل روس که عنوان اول جهان را داشت، استثنایی مبارزه کرد. بوکسور قزاق را هم برد و اول شد. البته این را بگویم امسال کلا سطح مسابقات خیلی بالا بود. همه بوکسورهای سرشناس جهان آمده بودند تا سهمیه المپیک کسب کنند. اصلا نمی‌توان مبارزات باکو را با گوانگجو یا مسابقات قاره‌ای مقایسه کرد.

به نظرم بوکسورهای ایران نسبت به بهترین‌ها چیزی کم ندارند. ما بهترین مربیان را داریم که تجربیات خیلی خوبی هم دارند. اگر ورزشکاران و مربیان از نظر روحی و فکری ‌آرامش داشته باشند مقام‌های خیلی خوبی می‌توانیم کسب کنیم. من خودم اگر هنگام تمرینات و اردوها دغدغه مالی نداشته باشم، صد درصد آماده‌تر می‌شوم. بوکسورهای خارجی دغدغه‌های اینچنینی ندارند و کاملا حرفه‌ای تمرین می‌کنند. ما مسابقه تدارکاتی هم کم داریم. کلا پنج مسابقه خارجی داشتم، ولی آنها حداقل 10 تورنمنت دارند و براحتی برای شرکت در یک مسابقه بزرگ آماده می‌شوند.

من این موضوع را قبول ندارم. به نظرم بهترین مربیان را داریم. آنها هیچ چیزی نسبت به مربیان خارجی کم ندارند. تمام سبک‌های روز دنیا را مربیان ما دنبال می‌کنند. آنها فقط به رسیدگی و توجه بیشتری احتیاج دارند. اگر اسپانسر خوبی برای بوکس وجود داشته باشد، مطمئن هستم که می‌توانیم در سطح دنیا حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشیم.

کار خیلی سخت است. فروردین ماه در قزاقستان مسابقات انتخابی برگزار می‌شود. نمی‌شود از حالا صد درصد راجع به این موضوع صحبت کرد. اکثر بوکسورهای خوب آسیایی هم نتوانستند در جهانی سهمیه کسب کنند، بنابراین در فروردین ماه به روی رینگ می‌روند و این، کار ما را سخت‌تر می‌کند.

امسال تصمیم گرفتم در لیگ نباشم. در کل هفت هشت میلیون می‌دهند که باید برای همین هم کلی دوندگی کنیم تا به این پول برسیم. من قول می‌دهم اگر شرایط مالی و امکاناتی بوکسورها بهتر شود، می‌توان طلسم نگرفتن مدال جهانی را شکست.