جونم رو بگیر، ولی خوشگلم کن!

مَحکمه

(درباره [شعرِ] «زوج تازه»: [...]حالا ووووغ؟! طلاقت‌ نمی‌دم تا با احساسات پاک شاعری که از بس این و اون رو هَجو کرده و تحت تعقیب بین‌المللیه بازی نکنی. می‌گی نه؟ پس بشنو:)

رو لبات مُهر سکوته واسه من حرفی نداری/ چرا هر وقت روبروتم، تو می‌شی ازم فراری؟/ تازگیا بد شدی تو، واسه من خیلی عجیبه/ منِ آشنا چه جوری پیش تو شدم غریبه؟/ مایی که یه روح بودیم، اونو به دو تن سپردیم/ با یه دنیا مهربونی، واسه همدیگه می‌مُردیم/ یهو روزگار ورق خورد، دست ما از هم جدا شد/ با وجود این شراکت، فاصله قسمت ما شد/ مگه می‌شه دو کبوتر باشن و با هم نخونن؟/ خنده داره واسه مردم، بشنون می‌گن: دیوونن!/ بی‌تو من اسیر بادم، با تو سرتر از ستاره/ با سکوتت منو نشکن، این دیگه شُگون نداره/ اگه تو مَحکمة تو، جُرم من خیلی زیاده/ می‌تونی منو ببخشی، با دوسِت دارم، چه ساده!/ حرف بزن با من خسته، با رضایت نه با اجبار/ این نشه رسم من و تو، از من اصرار، از تو انکار/ بعدِ تو، بعدی محاله، اینو من بگم به کی؟/ بیخودی نبود که گفتن: زن یکی، خدا یکی!

علیرضا ماهری

«هَجو»یِ خودم، سامبیلی‌بلیکُم!/ ای مجرمِ خاطی ، بگو: «علیکُم»!!/ بابا مردِ حساب! رووووتُ بِرَم من!/ با جُرمِ زیاااادت... ببخشه‌ت اون زن؟!! آخه... تو «ماهری»! ...یه چی می‌گی‌یاااا!/ بَهَع! «علیرضاااا»؟ گاااافیییی دادیییی‌یاااا!/ [فووووت‌تِی‌نا بابا! اینم برگ طلاقش! دیدی حالا؟ هی بهت گفتم حداقل جورابات رو، خودت بشور! گوش ندادی! (واه‌واه‌واه! بلا به دوووور... چه ادکلن جنگلی‌ای هم زده بهشون...! ووووع!)]