هنوز هم با رسیدن 14 خرداد، زندگی‌ام مختل می‌شود

مخصوصا وقتی که ایشان نه به نقل از من بلکه به نقل از افرادی که از سرگذشت من در زندان مطلع بودند متوجه شدند که آنجا فقط تحمل صبر بوده است و شاید بتوان کلمه شجاعت در مقابل ساواکی‌ها را نیز به کار برد، اعتماد زیادی نسبت به من پیدا کرده بودند و این اعتماد به حدی بود که وقتی امام می‌خواستند نامه‌ای به گورباچف بفرستند از میان خانم‌ها بنده را انتخاب کردند. از میان آقایان هم حضرت آیت‌الله جوادی آملی که ذیحق هم بودند انتخاب شدند. منتها انتخاب بنده برای این نبود که من خانم دباغ هستم، بلکه بیشتر به خاطر شناختی بود که حضرت امام نسبت به صبر، تحمل و ایستادگی در برابر فشارها از من داشتند و به همین دلیل این عنایت را کرده بودند و بعدها حاج احمد آقا نیز یک اشاره‌ای به این قضیه داشتند. وقتی من به ایشان عرض کردم که این همه خانم‌های دکتر و امثالهم هستند، چرا بنده را انتخاب کرده‌اند، فرمودند شما یک خصوصیاتی دارید که دیگران ندارند.

شاید چنین چیزی به نظر هیچ‌کس نمی‌آمد. این نامه یک نامه توحیدی بود و دیدگاه شخص حضرت امام بود که احساس می‌کردند زمان آن رسیده است گوشزدی به آقای گورباچف داشته باشند. امام با به کار بردن تعبیر شنیده شدن صدای خرد شدن استخوان‌های مارکسیسم به آقای گورباچف توصیه کرده بودند حالا که او یک تکانی در مسائل کمونیست‌ها ایجاد کرده است خودش هم بیاید سردمدار قضیه باشد. البته گورباچف نفهمید و واقعا نتوانست متن نامه را درک کند. خودش هم چند سال پیش در مصاحبه‌ای با صداوسیما گفته بود من تاسف می‌خورم و اگر شناختی که امروز نسبت به نامه امام و اشارات امام دارم آن روز داشتم، شوروی این طور تکه‌تکه به دست غربی‌ها و کشورهای مختلف نمی‌افتاد. حالا می‌خواهم این را عرض کنم که ما خودمان نمی‌توانستیم خیلی در این زمینه نظری داشته باشیم. ولی چون حرف، حرف خدا بود و از قلم امام برخاسته بود دقیقا آن اثری را گذاشت که ظرف حدود 6 ماه خبر آوردند که کشورهای اسلامی که تحت سیطره کمونیست بوده‌اند مساجدشان را برای ماه مبارک رمضان راه انداخته‌اند و درخواست قرآن کرده‌اند. آقای موسوی اردبیلی ـ که خداوند ان‌شاءالله سلامتش بدارد ـ در مصاحبه‌ای تلویزیونی اعلام کرد تا ما بخواهیم قرآن چاپ کنیم خیلی طول می‌کشد و اگر در این کار عجله شود ممکن است غلط‌هایی در قرآن‌ها وجود داشته باشد و ما این کار را درست نمی‌دانیم، بنابراین هر کسی که قرآن اضافی در خانه‌اش دارد به ارشاد تحویل دهد تا برای کشورهای اسلامی بفرستیم. یادم هست که چقدر قرآن در آن زمان از منازل جمع‌آوری و برای کشورهای اطراف ایران که مردمشان مسلمان و تحت سیطره کمونیست‌ها بودند، فرستاده شد. آن وقت تازه داخلی‌ها و خارجی‌ها به هوش آمدند. خارجی‌ها مخصوصا آمریکا و اسرائیل متوجه شدند که عجب چوبی خورده‌اند و داخلی‌ها نیز متوجه شدند که امام را هنوز نشناخته‌اند و برای شناخت امام، دقت‌ها و عمیق‌نگری‌های زیادی لازم است.

خیر.

من اوایل سال 53 از ایران فرار کردم و بهمن 57 به ایران برگشتم.

ساواک خیلی آنها را اذیت می‌کرد. منزل ما آن وقت در نارمک بود و ساواک از طریق کنترل تلفن و دیده‌بانی، همه رفت و آمدهای خانواده ما را کنترل می‌کرد. یکی دو بار هم آمده بودند از بچه‌ها سوالاتی پرسیده بودند ولی به هر حال وضع همین طور ادامه داشت تا این که انقلاب پیروز شد.

حضرت امام 12 بهمن تشریف آوردند ولی به ما دستور دادند بمانیم و ما 27 بهمن به ایران برگشتیم. ایشان به ما فرمودند که آن خانه را به هم نزنید، اگر پیروز شدیم بیایید و اگرنه حداقل یک جایی باشد که صدای مظلومیت ملت و مردم را به دنیا برساند.

امام رضوان‌الله تعالی علیه، خلق رسول اکرم(ص)‌ را برای خودشان مبنا قرار داده بودند و تا برایشان حجت تمام نمی‌شد و بد بودن کسی صددرصد برایشان مشخص نمی‌شد، برخورد نمی‌کردند. احتیاط می‌کردند ولی برخورد نمی‌کردند. مثلا من یادم هست یک نفر بود به نام تهرانی که شاه او را جای خودش گذاشت و در رفت. او مثلا سرپرست حکومت شده بود و ریاست شورای نیابت سلطنت را برعهده داشت، اما وقتی متوجه شده بود که چه کلاهی به سرش رفته است به فرانسه آمده بود و می‌خواست به خدمت امام برسد و استعفا کند، اما حضرت امام فرمودند که او قبل از این که بیاید استعفایش را بنویسد تا من ببینم اگر مورد رضایت ما و ملتمان بود آن وقت آن را بیاورد و تحویل دهد. او هم همین کار را کرد و حاج احمدآقا متن استعفا را خدمت حضرت امام آوردند. ایشان متن استعفا را خواندند و یکی دو نکته را گفتند که باید عوض شود. این متن برگردانده شد و پس از اصلاح توسط خود این فرد برای امام آورده شد. امام هم آن را گرفتند و مطلبی با این مضمون فرمودند که خداوند ان‌شاءالله شما را هدایت کند. کل این ماجرا که این فرد استعفانامه‌اش را به امام تحویل داد و ایشان هم پذیرفتند حدود دو سه دقیقه طول کشید و بعد هم امام بلند شدند و آن فرد هم بلند شد و رفت. منظورم این است که امام اجازه ندادند که حالا این فرد بیاید برای مدت زیادی بنشیند و صحبت کند. با خیلی‌های دیگر هم امام چنین برخوردهایی داشتند و حتی به آنها اجازه ملاقات هم نمی‌دادند ولی بعضی از بچه‌های منافقین که از زندان آزاد شده بودند و به آنجا آمده بود امام اجازه می‌دادند که بیایند و پشت سرشان نماز بخوانند. بنابراین افراد مختلف بودند. بنی‌صدر و قطب‌زاده که اعدام شد دائم آنجا پلاس بودند و شاید امام از موقعیت‌های خاص این افراد هم مطلع بودند. چون امام راجع به افراد، اطلاعات مختلفی از افراد مختلف می‌گرفتند. بچه‌هایشان تعریف می‌کردند که یک شب باران می‌آمد و ما خدمت حضرت امام رسیدیم، هر یک از ما که داخل می‌شدیم امام می‌پرسیدند باران می‌آید؟ عرض می‌کردیم بله. امام می‌پرسیدند چقدر و هر یک از بچه‌ها نظر خود را در مورد میزان باران بیان می‌کرد. بعد امام فرمودند من که اینها را می‌پرسم به خاطر این است که شما متوجه شوید و بدانید که یک مطلب را که از یک نفر گرفتید، سریع آن را تایید نکنید. این نشان می‌دهد که حضرت امام همین طوری ساده با قضایا برخورد نمی‌کردند. شاید امام خیلی چیزها از بنی‌صدر می‌دانستند، اما بنی‌صدر از همان روز اولی که وارد ایران شد خدعه و نیرنگ عجیبی به کار برد. اولا اکثرا به روستاها و شهرستان‌های کوچک و بزرگ می‌رفت و به شکلی صحبت می‌کرد که گویا صحبت‌های امام را به مردم منتقل می‌کند. از طرفی هم پدر ایشان یک روحانی خیلی سرشناس در همدان و اطراف همدان و کرمانشاه بود. بنی‌صدر چند رفیق هم داشت که از ایلات مرزنشین بودند که با بنی‌صدر در فرانسه رفیق بودند و راه افتاده بودند این طرف و آن طرف از بنی‌صدر تعریف می‌کردند. خود بنی‌صدر هم هر کجا می‌رفت واقعا از امام مایه می‌گذاشت و خیلی راحت توانست خودش را در دل مردم جا کند. حضرت امام به این باور رسیدند که اگر بگویند نه مسلما مردم به راحتی نمی‌توانند بپذیرند، پس باید گذاشت که بیاید و مردم او را بشناسند. او هم آمد و واقعا خودش هم شروع کرد به تخریب‌کردن. امام کوچک‌ترین اشاره‌ای در این مسائل نداشتند و همچون بقیه حکمش را به دستش دادند. منتها بعد از قضایای دانشگاه و دستگیری و ضرب و شتم بچه‌ها و قصه مهم طبس و مدارکی که گیر آمد امام این تکلیف را احساس کردند که باید مسائل را مطرح کنند. این بود که به مجلس واگذار کردند و الحمدلله مجلس هوشیار بود. در مورد قطب‌زاده هم واقعا خیانتش علنی شد. کسی که خاکروبه‌های جماران را جمع می‌کرد می‌آید و می‌گوید که هر روز دو سه کیسه خاک از این خانه (خانه قطب‌زاده)‌ خارج می‌شود و مشخص است که این خاک‌ها را از جایی می‌کنند. بعد که رفتند دیدند که بله او مشغول کندن نقبی از خانه خود به خانه حضرت امام است. وقتی او را گرفتند مقدار زیادی پرونده هم از وزارت خارجه بار زده بود و مشخص نشد که آنها را سوزانده بودند یا خیر. ولی به هر حال این پرونده‌ها که پرونده خود او نیز در میان آنها بود دیگر به دست ما نرسید و برنگشت و الحمدلله او را اعدام کردند.

من حجابم همیشه همین‌طور بود منتها در فرانسه بدون چادر و با یک مانتوی آزاد و گشاد بودم ولی در ایران چادر هم سرم می‌کردم. حضرت امام هم خیلی معمولی با قضیه برخورد می‌کردند. اگر کاری و امری داشتند دستور می‌دادند و انجام می‌دادیم. مثلا صبح که می‌‌خواستم برای خرید بروم، خدمتشان می‌رسیدم و اقلامی را که نیاز داشتیم خدمتشان عرض می‌کردم. می‌خواهم این را بگویم که مشکلی نداشتیم و حضرت امام واقعا به این موضوع اعتقاد نداشتند که خانم‌ها باید در صندوقخانه باشند، البته اعتقاد هم نداشتند که کسی حق دارد هر طور دلش می‌خواهد لباس بپوشد. حتی یادم هست بعد از این که در جبهه پای من مشکل پیدا کرده بود، بعد از مرخص شدن از بیمارستان، ایشان فرمودند دیگر حالا که نمی‌خواهی بالای کوه بروی یا تیر بار به دوش بکشی، آیا بهتر نیست چادرتان را سر کنید. یعنی اعتقاد داشتند چادر بهترین حجاب است، اما نه این‌که اگر کسی چادر ندارد پس لابد حجاب ندارد. ایشان معتقد بودند حد و حدود باید مراعات شود.

من دوره‌های چریکی و نظامی را قبل از انقلاب دیده بودم. متاسفانه پس از انقلاب تمام نیروهایی که مجهز بودند در همدان کمپ داشتند. آن منطقه، گلوگاه کردستان هم بود و از آنجا می‌شد براحتی از مرزها به سمت عراق و سایر کشورها رفت و آمد کرد. آنجا گلوگاهی برای حرکت‌های خائنانه به سمت شهرستان‌های مختلف بود. توسط آیت‌‌الله مدنی،‌ شهید محراب رضوان‌الله تعالی علیه، حکمی به من داده شد و قرار شد تا زمانی که احساس ناامنی می‌شود مسوولیت سپاه را بنده برعهده داشته باشم تا به این طرف و آن طرف نغلتد که الحمدالله برادران خوبی همچون شهید شاه حسینی و بقیه عزیزانی که بعدها آمدند، شناسایی شدند و اواخر سال 60 و اوایل 61 این عزیزان آمدند و مسوولیت را به دوش گرفتند و ما هم آمدیم و مسوولیت‌های دیگری را برعهده گرفتیم.

به خانواده که خیلی توصیه می‌‌کردند تا وقتی حضرتشان زنده هستند مسوولیتی نگیرند. می‌فرمودند اگر مسوولیتی بگیرید و بعد کلامی بگویید آن را به حساب من می‌گذارند و اگر کلامی نگویید می‌گویند کم‌کاری شده است. بنابراین اگر مسوولیت نپذیرید بهتر است تا این‌که خدای ناخواسته به صورت غیرعمد مشکلی در این ارتباط پیش بیاید. بعد از رحلت ایشان هم دیدیم که وقتی رهبر معظم انقلاب می‌خواستند مسوولیت حج را به حاج احمد آقا بدهند ایشان ابتدا زیربار نرفته بودند و بعد گفته بودند که باید فکر کنم. وقتی مادرشان فرموده بودند که من راضی نیستم براحتی زنگ زدند خدمت رهبری و فرمودند چون والده رضایت نمی‌دهند من مسوولیت نمی‌پذیرم.

دقیقا. با خود حضرت امام و طبیعتا با خانم و خانواده ایشان هم ارتباط داشتیم. چون من زمانی که فرماندهی سپاه همدان را برعهده داشتم هفته‌ای یک روز به تهران می‌آمدم و به حضرت امام گزارش کار می‌دادم و عملکردها و عملیات‌های مختلف را برای ایشان توضیح می‌دادم. بعد از زمان نمایندگی مجلس هم، ماهی یک دفعه یا 40 روز یکبار برای انرژی گرفتن و کسب تکلیف خدمت ایشان می‌رفتم.

من شیراز سخنرانی داشتم. می‌دانستم که ایشان حالشان خوب نیست، اما نه به این شکل که آن شب از دنیا بروند. وقتی خبردار شدم اصلا نمی‌دانید چه حالی پیدا کرده بودم. خلاصه هر طور بود من را به تهران رساندند. عصب هر دو پای من از زانو از کار افتاد و تقریبا نزدیک به 3 ماه روی ویلچر بودم و نمی‌توانستم راه بروم. ایام خیلی سختی بود و هنوز هم سخت است. هنوز هم بعد از گذشت این همه سال هر وقت 14 و 15 خرداد می‌رسد زندگی‌هایمان مختل می‌شود. شاید کسی باورش نشود.