نوجوانان فراری بد نیستند؛ تصمیم شان بد است

بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی ، سالانه بیش از یک میلیون نوجوان 13 تا19 ساله از خانه فرار می کنند

کد خبر: ۳۹۸۳

بیشتر نوجوانان فراری ، میان 14 و17 سال سن دارند که از این میان هفتادو چهار درصد دختر وبیست وشش درصد پسر هستند در ایران تعداد دختران فراری به گونه نگران کننده ای در حال افزایش است ؛ به طوری که در سال گذشته 900 دختر فراری فقط در تهران به وسیله پلیس به مراکز نگهداری معرفی شدند.نوجوانان با انگیزه کنجکاوی ، کسب شهرت ، خوشبختی و ماجراجویی فرار نمی کنند؛ بلکه از شرایط غیر قابل تحمل فرار می کنند. متارکه ، طلاق و اعتیاد والدین ، مشاجره های خانوادگی ، آزار و اذیت های والدین ناتنی ، فقر و مهاجرت ، فشارهایی را بر اعضای خانواده وارد می کند که انطباق با تغییرات را با مشکل مواجه می سازد. مطالعات نشان میدهد که بیش از90 درصد از نوجوانان به دلیل آزارهای جسمی ، جنسی و روحی از خانه فرار می کنند و به دلیل ترسی که از آزار دهندگان دارند، جرات نمی کنند مشکلات خود را با کسی در میان بگذارند.بسیاری از نوجوانان فراری ، از طرد شدن و بی توجهی به احساسات و نظرات آنها به وسیله والدین شکایت می کنند.وقتی بچه ای وارد مرحله نوجوانی می شود، به دنبال آزادی بیشتر است ؛ اما برخی از والدین به خاطر نگرانی از این که بچه ها ممکن است اشتباه کنند و تصمیم های خطرناکی بگیرند، اجازه رشد و ابراز وجود به آنها نمی دهند و سختگیری های زیادی را نسبت به فرزندان خود اعمال می کنند. نوجوانان سعی می کنند این محبت را در خارج از خانه به دست آورند. می توان گفت : فرار بچه ها از خانه ؛ فریاد کمک خواهی و رهایی از شرایط نامطلوب خانواده است.با ذهنیت به برخی نشانه ها، می توان به قصد فرار آنها پی برد: تهدید به فرار، برداشتن و مخفی کردن کیف شخصی ، تقاضای پول به بهانه خرید اقلام ضروری و سپس مخفی و جمع کردن پول.دو پژوهشگر امریکایی به نامهای فنویک و اسمیس به والدین توصیه می کنند که در صورت فرار بچه ها از خانه ، کارهای زیر را انجام دهند: از اقوام و دوستانی که فرزندشان رابطه نزدیکی با فرزندانشان دارند، سراغ آنها را بگیرند و دلیل فرار را جویا شوند به پلیس اطلاع دهند. چنانچه نوجوان به خانه برگشت ، به جای عصبانیت و پرخاشگری ، با مهربانی با وی برخورد کنند و با ابراز محبت و ایجاد رابطه عاطفی ، محیط امن و مطمئنی در کانون خانواده به وجود آورند. به فرزند خود نشان دهند که نگران سلامت او هستند و دوستش دارند از طریق گوش دادن به حرفهای نوجوان و درک نگرانی هایش ، اعتماد او را جلب کنند. از افراد دیگری که با فرزندشان رابطه خوبی دارند، کمک بگیرند این دو پژوهشگر معتقدند که والدین باید تهدید بچه ها به فرار از خانه را جدی بگیرند؛ به نگرانی هایش گوش دهند و روشهای سازگاری با مشکلات را پیدا کنند. به بچه ها اطمینان دهند که دوستشان دارند و فرصتی را فراهم کنند تا بچه ها به طور صمیمی با آنها صحبت کنند و در مورد عواقب و خطرات فرار آگاهی بدهند.باید توجه کرد که نوجوانانی که از خانه فرار می کنند، بد نیستند؛ فقط تصمیم بدی گرفته اند و آنقدر تحت فشارند که چاره ای جز فرار پیدا نکرده اند وظیفه ما این است که راههای برخورد با مشکلات را به آنها یاد بدهیم.