معنای دوم زیبایی

زبان شعر، بار عاطفی واژگان مورد استخدام شاعر، تجارب او، نگاه هوشمندانه‌اش به اشیاء و کائنات پیرامونش، حساسیت شاعر نسبت به رویدادهای جامعه، عواطفش، مطالعاتش و علائقش به زندگی و مردم مولفه‌های ارزشمند کار شاعرند. شاعر باید زنده، پویا، دورنگر و ژرف‌‌بین، حساس، دانا و بینا و به طور مشخص هنرمند باشد.

انتقال هنری آفریده‌های ذهنی خود به صورت «شعر» وظیفه مهم شاعر است. «مشیت الهی‌/‌ در تو حلول کرد‌/‌ و جمهوری‌/‌ از لب‌های تو آغاز شد.» این برش آغازین شعر کوتاه اعتراف (ص 55)‌ وجه تسمیه زیبای کتاب است. عنوان کتاب به ما می‌باوراند که با شاعری عاشق مواجهیم. عاشقی زیبایی‌شناس و زیبا دوست. این خصیصه، خود یکی از بهترین مکانیسم‌های سازنده شعر است. شعر اگر از زیبایی نگوید و اگر زیبایی‌ها را تعمیق و توسعه ندهد شعر نیست. شعر معنای دوم زیبایی است. عباس عبادی شاعر امروز است. بیانی روز آمد و مدرن دارد. مطالعات پیوسته‌اش و سر و کار حرفه‌اش با ادبیات گرانسنگ منظوم و منثور ایران باعث نشده که در آن فضاهای دیرینه سال گم شود: لطفا کانال عوض کنید‌/‌ این تصاویر قابل پخش نیست‌/‌ با اندکی صبر‌/‌ آسمان دستی تکان می‌‌دهد برایتان‌/‌ همان جا که ایستاده‌اید‌/‌ از جناحین‌/‌ به زاویه بالا (ص 12)‌ کانال عوض کردن که کار هر روزی ما مردم امروز است با واژه «جناحین» (مثنای جناح به معنای بال و نیز از اصطلاحات جنگی سابق)‌ تلفیق غریب دلنشینی دارند.

او در همین شعر حتی از «سید حسن نصرالله» (چهره مشهور انقلابی لبنان)‌ سخن می‌گوید که سخنور فصیحی است‌/‌ که کلامش از سکوی شبکه‌ها‌/‌ شلیک می‌شود...

شاعر که شاعری امروزین است و به جهان پیرامون خود می‌نگرد ، شخصیت‌ها و سیاست‌ها را می‌پاید و هرگز مردی بی‌طرف و منزوی و خودنگر نبوده، از عصای پوسیده‌ای که ذکر آن در قرآن هم آمده و ستاره داوود که صهیونیسم بین‌المللی آن را به «ستاره شکسته‌ای» تبدیل کرد ... یکی از نمودهای بعد سیاسی منتقدانه کار شاعر است.

بازی با کلمات مثل گاوان توس و پیراهن طوسی... در ‌‌شعرهای عبادی نقشی آشکار دارند ولی برای خود من که توس همیشه برایم با نام بزرگ و درخشان فردوسی آمیخته بوده، آوردن این عبارت کمی ناخوشایند بود. شعر بعدی آن هم با عنوان چند روایت کهن که با عبارت مشهور «نقالانه ناقلان اخبار‌/‌ و طوطیان شکرشکن، شیرین‌گفتار روایت کنند.» شروع می‌شود از شخص بخصوصی نام می‌برد که گونه‌ای کمیاب از آغازیان است (اصطلاحی زیست‌شناسانه)‌ که در اقیانوسی! زندگی می‌کند که این اقیانوس، جلبک و صخره مرجانی هم دارد! از اشخاص و جاهایی نام می‌برد که در شهر محل سکنای او ـ دزفول ـ هستند (در همین شعر مثلا کتابخونه شماره 2 و ایستگاه «پل قدیم»)‌ که برای خواننده غیردزفولی شاید آشنا نباشند یا محل‌هایی به نام «سبزآباد» و «نفتون» که در مناطق بختیاری خوزستان هستند. از اسطوره کاملا آشنای اسفندیار و رویین‌تن بودن او که برای همه ما آشناست سخن می‌گوید و در عین حال از شنیدن دهل چپ که در مراسم و مجالس سوگواری ایل بزرگ بختیاری به نحوی بسیار اندوهناک نواخته می‌شود و این مولفه دومی برای همه مخاطبان آشنا نیست و شاید جا داشت شاعر در ذیل شعر توضیحی بدهد تا تاثیر آن در خواننده و استفهام او بیشتر شود.

محمود سجادی / جام‌جم