سیاه و سفیدهای دوست داشتنی

وقتی سال 1913، آرتور وین ، دبیر ضمیمه 8 صفحه ای سرگرمی در هفته نامه «NewYork World» برای شماره مخصوص کریسمس ، یک پازل جدید طراحی کرد و اسمش را گذاشت «Word - cross»، فکرش را نمی کرد که این ایده جدیدش ، روزی این همه جهانی شود. او در ضمیمه خودش ، خیلی از انواع بازیها را با حروف و کلمات قبلا آورده بود.
تصمیم گرفت این شماره کار جدیدی بکند. یک شبکه هرمی شکل کشید، در مربعهای بالایی اش نوشت (Fun) که اسم صفحه بود.
بقیه مربعها را شماره گذاری کرد و برای لغتهایی که در هر شماره باید قرار می گرفتند، یک تعریف نوشت و این طور بود که جدول کلمات متقاطع به دنیا آمد.
این سرگرمی جدید، بین مردم زود جاافتاد. هر هفته چاپ می شد و اگر یک هفته تعطیل می شد، سیل نامه های اعتراض به دفتر هفته نامه می رسید. اسمش از Word - cross به Cross - word تغییر کرد.
انواع شکلهای آن آزمایش شد و بالاخره آرتور تصمیم گرفت شکل مستطیلی اش از همه بهتر است و مدتها روی همان ماند. تا سال 1924، فقط همین هفته نامه بود که جدول چاپ می کرد، ولی در این سال ، وقتی مجموعه ای از جدولهای چاپ شده در هفته نامه به صورت کتابی منتشر شد، ناگهان این جدول ها مثل سیلی به تمام جهان رسیدند.
انگلیس ها ولی معتقدند اولین جدولها قرن نوزدهم و در انگلیس به دنیا آمده اند. این جداول انگلیسی خیلی ساده بودند و در مجلات کودکان استفاده می شدند.
به هر حال سال 1922 جدول دوباره به انگلیس آمد و روزنامه تایمز هم مثل روزنامه های امریکایی ، به استفاده از این سرگرمی روی آورد.
انگلیس ها خیلی زود مدل و نوع خاص خودشان را به این شبکه مستطیلی دادند. آنها سوالات را سخت تر کردند و ترکیبی متفاوت تر به وجود آوردند. بزرگترین جدول جهان هم سال 1960 در روزنامه انگلیسی لندن آبزرور چاپ شد.

مربعها را جدی بگیریم

همه این مقدمه چینی بلندتر از اصل موضوع ، بهانه این بود که بگوییم وقتی چیزی این همه دامنه پذیرش مردمی دارد، باید آن را جدی گرفت.
حالا که هنوز این سرگرمی در بین مردم ما این همه محبوب است ، می شود آن را بهانه بالا کشیدن سطح معلومات و هوش و فرهنگ جمعی کشور کرد.
روی آوردن شدید هفته نامه ها و ماهنامه های جدول به ستاره بازی ، زندگی و حرکات ستاره ها و سوال های پیش پا افتاده نشانه خوبی نیست.

نفیسه مرشد زاده