بیلاردو: مارادونا محکوم به رفتن بود

فکر می‌کنم مدیریت فنی سخت‌تر است زیرا نمی‌توانید گریبان کسی را بگیرید. حال آن که به عنوان مربی حق دارید بر سر کم کارها فریاد بکشید و خودتان را خالی کنید. به واقع مدیران فنی را برای این ساخته‌اند که به خاطر ضعف مجموعه محول شده به آنان رنج ببرند و هیچ نگویند ولی مربیان معترض می‌شوند و دعوا می‌کنند و راحت می‌شوند. در عین حال باید متذکر شوم که برای مربیان نیز کار بسیار سخت است بخصوص وقتی که می‌بازند زیرا باید جواب خیلی‌ها را بدهند و حتی نزد فامیل خود نیز شرمنده می‌شوند. خود من وقتی تیم ملی آرژانتین می‌باخت مدتی در خانه‌ام پنهان می‌شدم.

به صلاحدید من تعدادی مراکز جدید تمرینی برای تیم‌های ملی آرژانتین در رده‌های مختلف سنی به راه افتاده و این کاری است که من مشابه آن را وقتی در باشگاه استودیانت آرژانتین و تیم ملی کلمبیا بودم نیز انجام داده بودم. بر اثر کار گسترده در آن مراکز تمرینی، تیم ملی کلمبیا بسیار بهتر از گذشته شد و امیدوارم همین اتفاق برای تیم ملی کشورم نیز بیفتد. مسوولیت اصلی من فراهم آوردن هر وسیله و امکانی برای اعتلای فنی تیم‌های ملی کشورم است.

فکر نمی‌کنم. با مسوولیت جدید و دنیای آن خو گرفته و با فدراسیون هماهنگ شده‌ام و دلیلی برای قطع همکاری با آن نمی‌بینم.

فکر می‌کنم دلیل اصلی آن، این نکته باشد که مدافعان قوی و لازم برای اجرای این روش این روزها کمتر یافت می‌شوند و یا بهتر بگویم مربیان در طلیعه سال 2011 کمتر توان و حوصله یافت آنها را در خود می‌بینند. برای این سیستم باید3 مدافع وسط دلاور و توانا و چرخشی داشته باشید که هر 3 نفر هم پوششی باشند و هم یارکوب و چون مربیان نمی‌خواهند روی این قضیه وقت بگذارند، به سراغ سیستم راحت‌تر «4 مدافع» و به روایتی خط دفاعی «خطی» می‌روند. از طرف دیگر چون اینک 95 درصد تیم‌های باشگاهی با خطوط دفاعی 4 نفره بازی می‌کنند حتی اگر مربیان ملی بخواهند از خطوط دفاعی 3 نفره بهره گیرند وقت برای پیاده کردن این سیستم و اجرای موفق آن و تمرین وکار روی آن در اردوهای کوتاه ملی ندارند و در نتیجه از خیر آن می‌گذرند. البته قبول دارم که بازی‌ با خطوط دفاعی 3 نفره کاری بسیار سخت و ریسکی است و اگر آن را بلد نباشید دنیا روی سرتان آوار خواهد شد. آسان‌گیری‌‌ها و رفاه طلبی‌هایی از همین دست و محافظه‌کاری افراطی مربیان در سطح جهان است که سبب شده فوتبال دیگر زیبایی گذشته را نداشته باشد و بسته‌تر و کم حادثه‌تر و زشت‌تر از همیشه شود.

شرایط 1986 با 1990 زمین تا آسمان فرق می‌کرد. در سال نخست واقعا بهتر از حریفان بودیم و با قدرت بازی کردیم و سزاوارانه حریفان را بردیم و قهرمان شدیم. اما در سال 90 بهترین نبودیم و مشکل مصدومیت‌ها و تقابل‌های دردسرساز با رقبای قدرتمند هر لحظه ما را بیشتر تحلیل برد و مجبور شدیم با سلاح‌های منفی و کنترلی و برخی بازی‌های دفاعی راه رسیدن مجدد به فینال را هموار کنیم. از همه بدتر بردمان در برابر میزبان (ایتالیا)‌ در نیمه نهایی بود.

متاسفانه صحت دارد. این کار را برای این کردم که مطمئن بودم 4 سال بعد از آن در ایتالیا هم قهرمان می‌شویم، اما می‌دانید که چنین نشد و تازه وقتی فینال 90 را با یک گل به آلمان باختیم و جام را در دست کاپیتان آنها (لوتار ماتیوس)‌ دیدم، فهمیدم چه اشتباهی کرده‌ام! دو سه بار به فکرم رسید به ماتیوس بگویم جام را برای چند ثانیه به من بدهد اما خجالت کشیدم بگویم. از هر دوره جام جهانی عکس‌هایی به جای مانده که در آن مربیان تیم‌های فاتح با جام قهرمانی مشاهده می‌شوند، اما در مورد من چنین نیست. من حتی مدال قهرمانی سال 1986 خود را نیز دیگر در اختیار ندارم، زیرا به یکی از همکارانم در کادر فنی تیم ملی آرژانتین دادم و دیگر درست نبود که آن را بعدا پس بگیرم.

فکر نمی‌کنم این طور بوده باشد. ما در فدراسیون فوتبال آرژانتین خوب و عمیق روی این قضیه فکر کردیم و سرفرصت به این جمع‌بندی رسیدیم که باتیستا بماند بهتر است.

امیدوارم بوده باشد. نام‌های زیاد دیگری هم مطرح بودند، اما او به سبب هدایت موفقیت‌آمیز تیم ملی امید آرژانتین در سال‌های اخیر از همه «به روز»تر و مدرن‌تر و جوان‌تر بود.