هنوز هم دیر نیست

ماجرای انحصار چاپ آگهی ‌های دستگاه‌های دولتی در روزنامه ایران به دنبال ابلاغیه اجرایی بودجه سال 89 شکل گرفت؛ اتفاقی که شاید در هیچ جای دنیا نتوان مانند آن را سراغ گرفت .

در رد این ایده همان بس که رسانه‌های موافق با سیاست‌های دولت را نیز برآشفته است.

اما ماجرایی که اکنون باید در مورد آن کمی تامل شود، چندگویی در مورد این طرح است.

از سویی در روزهای اول ابلاغ این ایده که برخی از مطلعان معتقدند یک‌شبه و بدون کارشناسی مطرح شده است، معاون مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از اصلاح این ابلاغیه خبر داد؛ اما در عمل اتفاق دیگری می‌افتد و این موضوع در تعلیق می‌ماند.

رئیس‌جمهور نیز این موضوع را رد می‌کند؛ اما در عمل باز ابلاغیه محکم به دیوار وزارتخانه‌ها چسبیده است. در تازه‌ترین واکنش‌ها روز گذشته نیز معاون اول رئیس‌جمهور و رئیس مجلس شورای اسلامی، هریک به دید خود نسبت به این موضوع واکنش نشان دادند؛ اما انگار همه این حرف‌ها و قول‌ها و دستورها چون لازمه اجرایی ندارند، همچنان باید معلق‌بماند.

راستی این موضوع که چرا تمامی دستگاه‌های دولتی یک‌شبه موظف می‌شوند تمام آگهی‌های خود را که درصد بالایی از حجم آگهی روزنامه‌ها را به خود اختصاص می‌داد، به یک رسانه اختصاص دهند، در نگاه کارشناسی کدام دوستدار رسانه می‌نشیند؟

امروز دیگر دنبال آن نیستیم که این موضوع در کجا و توسط چه کسانی کار‌سازی و پوست موز دیگری زیر پای دولت رها شد.

امروز برآنیم که به دولتمردان بگوییم گره‌ای که با دست باز می‌شود را نباید به دندان گرفت و کور کرد.

هنوز هم دیر نشده، هیأت دولت نیز می‌تواند در کنار مجلس لغو انحصار آگهی‌ها را اعلام نماید. حتما مطبوعات قدرشناس این ا قدام هرچند دیر، خواهند بود.