ترس، قاتل ایتالیا

آتزوری پنجشنبه شب 3 تیر در واپسین مسابقات گروه ششم جام جهانی 2010 در برابر اسلواکی که اولین مرتبه حضورش در مراحل نهایی جام‌های جهانی را تجربه می‌کرد 2 ـ 3 شکست خورد و فقط در یک ربع آخر خوب نمایش داد و در سایر دقایق اسباب تاسف شد. شاید نقطه ضعف اصلی‌اش در این مسابقات در خط دفاعی‌اش بود که هدایت آن با همین کاناوارو بود که 38 ساله شده و حتی در طول فصل اخیر لیگ ایتالیا نیز مشخص بود که شرایط خوب گذشته خود را ندارد. عجیب‌تر از نمایش‌های ضعیف کاناوارو و یارانش (شامل کیه‌لینی)‌ در آن مسابقات و با پیراهن یووه، شاید این نکته بوده باشد که چرا مارچلو لیپی سرمربی ایتالیا این همه اصرار بر استفاده از این خط دفاعی محبوب در تیم خود در یک‌سال اخیر داشت.

کاناوارو که طبق قرارهای قبلی از بازی در تیم ملی ایتالیا کنار می‌کشد و در این سطح بازنشسته می‌شود، با توجه به عدم تمایل یووه به تمدید قرارداد وی به احتمال قوی به الاهلی در امارات خواهد پیوست. او درباره دلایل ناکامی نه‌چندان غیرمنتظره تیم پیر و فاقد نشاط آتزوری در جام نوزدهم می‌گوید: «نمی‌دانم چرا، اما وقتی مسابقات شروع شد، شهامت هم از اردوی ما رخت بر بست. در اردو و تمرینات اثری از ترس دیده نمی‌شد، اما در میدان عمل به بن‌بست می‌خوردیم و هیچ‌کس به اندازه کافی ریسک نمی‌کرد. منظورم از واژه ترس این است که شما سابقه 4 بار فتح جام‌جهانی را داشته باشید و به نشانه آن 4 ستاره روی پیراهن‌تان حک شده باشد و از شما بخواهند که باز بجنگید و مثل گذشته برنده شوید و حس کنید که توان و شرایط آن را ندارید. بله، فشار روحی زیادی به ما وارد می‌شد. به تیمی که به خودی خود نیز از بازی کردن می‌ترسید و جربزه لازم را نداشت.

نگاهی به صورت یارانم انداختم و دیدم بسیار عصبی و نگرانند. در چنین شرایطی نباید احساس استرس و دغدغه کنید وگرنه به اهداف‌تان نخواهید رسید.»

اما مرد سال 2006 فوتبال اروپا و جهان که آن افتخار بزرگ انفرادی را به خاطر فتح خود و یارانش در جام جهانی آن سال در خاک آلمان در شرایطی کاملا متفاوت با امروز تجربه کرد، قبول دارد که فاکتور ترس و احتیاط تنها مساله‌ای نبوده که وی و یارانش را در اولین جام جهانی برگزار شده در خاک آفریقا به ورطه سقوط کشانده است. به اعتراف وی سطح فوتبال در ایتالیا پایین آمده و بهترین‌‌های نسل کنونی با ستاره‌های قبلی برابری نمی‌کنند و دلیل رویکرد مجدد به پیرها و ستاره‌های قبلی نیز همین مساله است. کاناوارو که 3 سال هم عضو رئال مادرید بود و در بازگشت به تورین نتوانست دوره موفقیت‌‌آمیز قبلی‌اش در آنجا را تکرار کند و با این تیم در فصل گذشته فقط به رتبه هفتم «سری A» رسید، می‌گوید: «نسل فوق ستاره‌ها در فوتبال ایتالیا رو به خشک شدن رفته است. مدتی است بازیکنی تازه در سطح دل‌پیه‌رو و توتی در فوتبال ما ظهور نکرده و اگر سر بر می‌آورد، طبعا وی را هم به آفریقا می‌بردیم. ما باید این حقیقت را بپذیریم که اینک نسلی مانند نسل گذشته را در فوتبال خود عرضه نمی‌کنیم و سپس براساس این واقعیت به کار و تلاش خود در راهی تازه ادامه بدهیم. ما پیشتر ستاره‌هایی را داشتیم که می‌‌توانستند یک تنه سرنوشت مسابقات را عوض کنند و امروزه چنان کسانی را نداریم تا آن کارها را برای ما تکرار نمایند».

به نظر کاناوارو باشگاه‌های ایتالیا وظایف خود را در بازیکن‌سازی و پرورش نسل جدید جدی‌تر بگیرند و در این زمینه فعال‌تر باشند. او اظهار می‌دارد: «تنها راه نجات ما و تنها مسیر مناسب برای آینده رویکرد به جوانان و حساب باز کردن روی آنهاست. فقط از این طریق است که می‌توان پایه آینده را گذاشت و به وضعیت سست فعلی استحکام بخشید. باشگاه‌ها باید بپذیرند که اگر در جام جهانی آفریقای جنوبی ناکام شده‌ایم فقط به خاطر جواب ندادن تاکتیک‌های تیم ملی نیست بلکه به سبب کار ضعیف پرورشی و آموزشی در نزد آنها (باشگاه‌ها)‌ هم هست. قهرمانی اینترمیلان در مسابقات امسال جام باشگاه‌های اروپا را به ایتالیا ربط ندهید. زیرا این تیم باشگاهی سرشار از مهره‌های خارجی است. کل فضای فوتبال ایتالیا باید تغییر یابد و حتی شرایط و نوع برخوردها روی سکوهای ورزشگاه‌ها هم باید عوض شود».

کاناوارو به این هم اعتراف می‌کند که نمایش او و یارانش در برابر اسلواکی که باعث حذف تیم ملی کشور چکمه‌ای اروپا از پیکارهای جام جهانی امسال و به تبع آن عدم تکرار قهرمانی دوره پیش این کشور شد، اسفبار بوده است. کاناوارو که پیشینه بازی در پارما و اینتر را هم دارد، می‌گوید: «این از بدترین تجربیات من در این ورزش بود. با وجود تمام نقصان‌های روحی و روانی که شرحش را آوردم اصلا انتظار نداشتم که این چنین بازی کنیم و باور نمی‌کردم که در همان مرحله گروهی حذف شویم. درست است که در ته دلمان به تکرار قهرمانی دوره قبلی امید زیادی نداشتیم، اما متوقع هم نبودیم که در همان مرحله اول حاشیه‌نشین شویم و اصلا از گروهمان صعود نکنیم. لااقل باید به جمع 8 تیم آخر می‌رسیدیم. حتی وقتی در بازی اولمان با پاراگوئه فقط به تساوی یک ـ یک رسیدیم، چندان ناامید نبودیم. مساوی با نتیجه‌ای مشابه نیوزیلند نیز با توجه به این که بخت‌های گلزنی زیادی را از دست دادیم و نوعی پیشرفت در شکل و روال بازی‌مان رویت شد، یک عقبگرد نبود بلکه برعکس نوعی پیشروی بود، اما بازی با اسلواکی همه چیز را خراب کرد و آن ریتم پیشرفت را از بین برد. ترس و عدم اطمینان و فرار از مسوولیت در نزد اعضای تیم در 70 دقیقه اول بازی،‌ تیم ما را کشت و بازیابی و جبران نقایص قبلی در دقایق اندک باقیمانده غیرممکن شد. متاسفانه آن همه تجربه موجود در تیم ما و نفراتش که باید سبب‌ساز پیروزی و صعود ما می‌شد، چنین اثری را بر جا نگذاشت و تیم را ترسوتر کرد.»

با این همه کاپیتان تازه کنار رفته تیم ملی ایتالیا و بازنشسته شده در این سطح هیچ چیز جز تعریف از مارچلو لیپی برای گفتن درباره سرمربی کشورش ـ که او نیز جایش را به چزاره پراندلی داده است ـ ندارد.

این بازیکن سرسخت‌ زاده ناپل که برای تیم اول این شهر (ناپولی)‌ هم توپ زده است، می‌گوید: «لیپی یک بار دیگر بزرگی خودش را نشان داد. او با به عهده گرفتن تمامی مسوولیت‌های این ناکامی، در حالی که دلیل اصلی شکست ما بازیکنان بودیم، نشان داد چقدر هوای ما را دارد. این که می‌گویند این شکست بیشتر تقصیر لیپی است زیرا باید امثال لوکاتونی، فرانچسکوتوتی و آنتونیو کاسانو را به جام جهانی امسال می‌آورد،‌ حرف بیهوده‌‌‌ای است. ما با این نفرات در دو دوره جام‌ ملت‌های اروپا شرکت کردیم و هیچ‌یک را نبردیم. ما باختیم چون جرات و توان روحی لازم را نداشتیم و موضوع به غیبت این و آن ربطی نداشت. در یک شکست، بازیکنان به اندازه مربی مقصرند و در این مورد خاص،‌ ما از مربی هم مقصرتر بوده‌ایم.»

سایت Channel 4/ مترجم: وصال روحانی