عقایدم را با پول معامله نمی‌کنم

به هیچ وجه! من آثار هنری‌ام را تنها بر اساس عقاید خودم طراحی می‌کنم و حاضر نیستم عقایدم را با پول معامله کنم. من از سال 1990 برای رسانه‌های اتحادیه‌های کارگری چپ‌گرا کار می‌کنم و راه امرار معاش من همین است. رسانه‌های جریان اصلی هرگز برای خلق کردن کاریکاتورهای ضدسرمایه‌داری و ضدامپریالیستی، پولی به من پرداخت نمی‌کنند. اما من به فلسفه عملیات هنری اعتقاد دارم و براساس همین باور، کاریکاتورهایم را می‌کشم و به صورت رایگان برای دسترسی عموم روی اینترنت قرار می‌دهم. این آثار، کاریکاتورهایی هستند که دیدگاهی متفاوت با نگاه رسانه‌های مسلط غربی ارائه می‌کنند. کاریکاتورهای من به عقیده مایکل مور حقایقی ترسناک را آشکار می‌سازند. من در گذشته هم از دریافت مبالغی که در ازای کاریکاتورهایم به من پیشنهاد می‌شد، خودداری می‌کردم. همدلی و همبستگی را نمی‌توان با دلار اندازه‌گیری کرد.

در سال 2006، یک سایت اینترنتی وابسته به حزب لیکود به نام لیکودنیک، مقاله‌ای طولانی درباره من، هنر من و حمایت من از مردم فلسطین منتشر ساخت و مرا به عنوان نماینده آنچه که آنان ماشین تبلیغاتی ایران می‌خواندند، معرفی کرد. در پایان نیز مرا با تبلیغات‌چی‌های آلمان نازی مقایسه کرد. نویسنده مقاله این سوال را به میان آورد که چرا اسرائیل پیشتر به من توجه نکرده بود. او از خوانندگان مقاله درخواست کرد که علیه من دست به اقدامی بزنند. بگذارید صادقانه بگویم. من اصلا به این تهدیدها اهمیتی نمی‌دهم. همزمان با دفاع از آرمان ملت فلسطین، من با سازمان‌های حقوق بشری در اعتراض به خشونت نیروهای پلیس در برزیل نیز همکاری می‌کنم. این نوع فعالیت‌ها به خودی خود می‌توانند زندگی من را در معرض خطر قرار دهند، اما همان‌طور که گفتم، من اصلا اهمیتی نمی‌دهم. من به پشتیبانی هنری خود از ملت فلسطین ادامه می‌دهم چراکه اگر صهیونیست‌ها در سراسر جهان از بابت کاریکاتورهای من خشمگین هستند، این نشان می‌دهد که من کار خود را به درستی انجام می‌دهم. درست است که مرگ می‌تواند مرا متوقف کند، اما کاریکاتورهایم هرگز متوقف نمی‌شوند. به همین دلیل است که من کاریکاتورهایم را به رایگان روی اینترنت قرار می‌دهم تا در سراسر جهان مورد استفاده قرار بگیرند.

من در حومه ریو دو ژانیرو رشد کردم و والدینم به سختی تلاش می‌کردند تا برای من امکان تحصیل و یک زندگی ساده، اما شرافتمندانه فراهم کنند. هشتمین قدرت اقتصادی جهان بودن، تفاوتی برای مردم عادی برزیل نمی‌کند. ما با فقر، فساد، جنایت و خشونت پلیس، زمین‌داران متنفذ و قدرتمند در ییلاقات، مردمی که از تب مالت و مالاریا جان خود را از دست می‌دهند و رسانه‌هایی مواجه هستیم که همواره در تلاشند تا افکار عمومی را قانع کنند که سرمایه‌داری، مناسب و بجاست. به عنوان کسی که در یک کشور جهان سومی زندگی می‌کند، من نمی‌توانم چشم خود را روی واقعیات سرزمین خودم و سایر نقاط جهان ببندم. سال گذشته من در اردوگاه پناهندگان فلسطینی در اردن و لبنان بودم که فضاهایی بسیار مشابه زاغه‌های برزیل داشتند. خیلی سخت نبود که درک کنم زبان فقر یک زبان جهانی است و در نتیجه همبستگی با مردم نیازمند نیز باید یک آرمان جهانی و فراگیر باشد.

حتی تا امروز هم من را به دلیل اثری که برای مسابقه بین‌المللی کاریکاتور هولوکاست در ایران ارسال کردم، متهم به نفی هولوکاست می‌کنند. این موضوع خیلی خنده‌دار است، چرا که کاریکاتور من، یک پیرمرد فلسطینی را نشان می‌دهد که لباس زندانیان اردوگاه‌های نظامی را پوشیده و این نه‌تنها وجود هولوکاست را تایید می‌کند، بلکه مقایسه‌ای بین هولوکاست و رنج امروز مردم فلسطین است. من معتقدم که این مسابقه، دوگانه‌گرایی‌های غرب را بر همگان آشکار کرد. وقتی که آنها به پیامبر اسلام حضرت محمد(ص) اهانت و توهین یا مسلمانان را تمسخر می‌کنند، نام طنز، شوخی و آزادی بیان بر آن می‌گذارند. در نتیجه زیر سوال بردن مسلمانان و توهین کردن به آنها، کاملا قابل قبول است. اسلام‌هراسی به طور کامل در ایالات متحده و اروپا، بویژه پس از حوادث 11 سپتامبر 2001 محبوب شده است. اما هرگز شما این آزادی که برای اهانت به مسلمانان و پیامبر آنها وجود دارد را در مورد هولوکاست و اسرائیل نخواهید داشت. اگر شما جرات کنید و یک سرباز اسرائیلی را به تصویر بکشید که در حال کشتن یک فلسطینی است، به طور خودکار عنوان ضدیهود را به شما خواهند داد. آیا کشته‌شدن فلسطینیان به دست سربازان اسرائیل، یک واقعیت نیست؟ در حالی که کاریکاتورهای اهانت‌آمیز به حضرت محمد(ص) در سراسر اروپا منتشر شدند و کاریکاتورهای هولوکاست در هیچ مجله اروپایی به چاپ نرسیدند.