رویکرد درمانی در افسردگی

خانواده‌های مختلفی از داروهای ضدافسردگی وجود دارند که مکانیسم اثر آنها متفاوت است. مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز و ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای، نخستین و قدیمی‌ترین داروهای ضدافسردگی هستند و هنوز هم از آنها استفاده می‌شود، اما ترکیبات دارویی جدیدتر سبب شده‌اند درمان افسردگی برای بالینگر و بیمار راحت‌تر شود.

شایع‌ترین اشتباه بالینی که باعث می‌شود امتحان یک ضدافسردگی با شکست روبه‌رو شود، مصرف دارو به مقدار ناکافی و به مدت ناکافی است. درمان ضدافسردگی را حداقل به مدت 6 ماه یا اگر دوره قبلی طولانی‌تر بود، به اندازه طول مدت آن باید ادامه داد. گاهی اوقات درمان پیشگیرانه نیز طبق نظر پزشک لازم می‌شود.داروهای ضدافسردگی موجود از نظر اثربخشی کلی، سرعت تاثیر یا اثربخشی طولانی‌مدت، تفاوتی با همدیگر ندارند. وجوه افتراق این داروها عبارتند از: خصوصیات دارویی، تداخلات دارویی، عوارض کوتاه مدت و بلندمدت، احتمال بروز علائم قطع دارو و سهولت تنظیم مقدار مصرفی، عدم پاسخ به یک داروی بخصوص یا عدم تحمل آن به معنای عدم اثربخشی داروهای دیگر نیست.

باید بدانید به طور کلی حدود 45 تا 60 درصد تمام بیماران سرپایی غیر روانپریش دچار اختلال افسردگی اساسی غیرمزمن بدون عارضه که درمان آنها با درمان دارویی شروع می‌شود به درمان، پاسخ می‌دهند (منظور از پاسخ به درمان کاهش دست‌کم 50 درصد در علائم پایه است)‌، اما تنها 35 تا 50 درصد به فروکش کامل می‌رسند (فقدان کامل علائم افسردگی)‌.

وجود همزمان یک اختلال دیگر می‌تواند بر انتخاب درمان اولیه تاثیرگذار باشد، برای مثال درمان موفقیت‌‌آمیز اختلال وسواسی جبری همراه با علائم افسردگی معمولا منجر به فروکش افسردگی می‌شود. به همین ترتیب در مواردی که اختلال هول همراه با افسردگی اساسی بروز می‌کند، داروهایی که در هر دو اختلال موثر هستند ارجحیت دارند. اغلب در کار بالینی دارودرمانی و روان‌درمانی با هم تلفیق می‌شوند.

چندین کارآزمایی تلفیق دارودرمانی و روان‌درمانی در بیماران سرپایی دچار افسردگی مزمن نشان داده‌اند، درمان تلفیقی نسبت به هر یک از این دو درمان به تنهایی با پاسخ و میزان فروکش بالاتری همراهند.