داستان پیرمرد

هوم... صحنه جالبی بود. ایده بدی برای نوشتن یک داستانک نبود: پیرمردی قبل از آن‌که فرزندانش از او بخواهند، خودش سراغ خانه سالمندان می‌رود. سریع رفتم و یک کاغذ و مداد برداشتم و شروع کردم به نوشتن. حسابی وارد حس و حال داستان پیرمردی شده بودم که بچه‌ها و نوه‌هایش دوستش داشتند اما پس از مرگ همسرش طاقت نیاورده و خودش به خانه سالمندان رفته بود.

سرم را بالا گرفتم و از پنجره به پیرمرد نگاه کردم. به نظرم آمد مدام به شکل مشکوکی این‌طرف و آن‌طرف را نگاه می‌کند! ذهنم بلافاصله نظریه جدیدی تولید کرد. نکند... دزدی، قاتلی چیزی بود؟! به فکر فرو رفتم. این هم ایده بامزه‌ای بود. پیرمردی که به خانه سالمندان می‌رود و همه را گروگان می‌گیرد و تهدید می‌کند که بچه‌ها بیایند پدر و مادرشان را ببرند...! بله! خودش بود! آن دو،سه پاراگرافی را که نوشته بودم خط زدم و دوباره شروع به نوشتن کردم. نوشتم و نوشتم و بار دیگر به پنجره و پیرمرد نگریستم. ربع ساعتی می‌شد که همان‌طور در حال قدم زدن بود. مداد و کاغذ را به طرفی انداختم و دستم را زیر چانه‌ام زدم: با کسی قرار داشت؟ باید قبل از این‌که از کنجکاوی می‌مردم، می‌رفتم و از خودش می‌پرسیدم. هنوز قدم برنداشته بودم که دیدم پیرمرد بالاخره ایستاد. بی‌اختیار پنجره را باز کردم و به بیرون خم شدم. حس کردم قرار است اتفاقی بیفتد. پیرمرد چندین بار دور و برش را نگاه کرد و من یکدفعه متوجه شدم که دیگر کسی هم در خیابان نیست. تا اطرافش را خالی دید جلو رفت و انگشتش را روی زنگ خانه سالمندان گذاشت. شاید 20 ثانیه تمام، انگشتش روی زنگ بود و سرانجام در حالی که می‌خندید قامت راست کرد و شروع کرد به دویدن و پشت یکی از ماشینهای کنار پیاده‌رو مخفی شد.من در آن لحظه، دیگر درست نفهمیدم که پرستار خانه سالمندان زمانی که بیرون آمد و شروع کرد به داد و بیداد، چه گفت یا پیرمرد کجا غیبش زد. فقط با ناباوری ایستاده بودم و به داستانکم فکر می‌کردم: «داستان پیرمرد». یعنی این پیرمرد، همان قهرمان داستان من بود؟!