پرخوری از نوع عصبی!

این بیماری از بسیاری جهات نمایانگر شکست تلاش‌های بیمار در دستیابی به وضعیت بی‌اشتهایی عصبی است؛ هدف بیماران در هر دو اختلال لاغری است، اما در پراشتهایی عصبی بیمار کمتر می‌تواند حالت نیمه گرسنگی یا گرسنگی شدید را به طور پیوسته حفظ کند و در مواردی به پرخوری دست می‌زند. این پرخوری‌ها سبب حالت وحشت‌زدگی در فرد می‌شود، چون بیمار احساس می‌کند که خوردن وی از کنترل خارج شده است. پرخوری‌‌های ناخواسته منجر به اقدامات ثانویه‌ای برای اجتناب از افزایش وزن بیمار می‌شود که برای این منظور رفتارهای جبرانی مختلفی از جمله پاکسازی (استفراغ عمدی، استفاده از مسهل)‌ یا ورزش‌‌های مفرط انجام می‌شود.

مشخصه پراشتهایی عصبی این است که در مقایسه با بی‌اشتهایی عصبی میزان بهبود نسبی یا کامل آن بالاست. افرادی که تحت درمان قرار می‌گیرند به مراتب نسبت به بیماران درمان نشده وضع بهتری دارند.

درمان: اکثر بیماران مبتلا به پراشتهایی عصبی بدون عارضه، نیازی به بستری شدن ندارند. به‌طور کلی بیماران مبتلا به پراشتهایی عصبی به اندازه مبتلایان به بی‌اشتهایی عصبی پنهان‌کار و تودار نیستند. به همین دلیل درمان سرپایی اغلب چندان دشوار نیست، معهذا روان‌‌درمانی اغلب پرتب و تاب است و ممکن است طول بکشد. برخی بیماران چاق مبتلا به پراشتهایی عصبی که تحت روان‌درمانی طولانی مدت قرار گرفته‌اند، به طور شگفت‌‌آوری بهبود می‌یابند. در برخی موارد که پرخوری خارج از کنترل است، درمان سرپایی موثر نیست یا بیمار علائم روانی دیگر مانند میل به خودکشی و سوءمصرف مواد دارد، ممکن است بستری کردن بیمار ضروری باشد. به‌علاوه در موارد پاکسازی شدید که به اختلالات شدید اکترولیتی و متابولیک می‌انجامد، بستری کردن لازم است. بهترین نوع روان‌درمانی برای این اختلال درمان شناختی رفتاری (CBT)‌ است و شامل حدود 18 تا 20 جلسه طی 5 تا 6 ماه می‌باشد. همچنین در کنار ‌روان‌ درمانی گاهی از داروهای ضدافسردگی نیز استفاده می‌شود.

دکتر آزاده شیروانی