وقتی گفتگو به جایی نمی رسد

نادر با خودش فکر می‌کند شاید زیادی به زنش میدان داده است و سبب شده او فکر کند در این زندگی برتری دارد. او نمی‌تواند حرفهای همسرش را تحمل کند و خیلی زود هر درددلی تبدیل به مشاجره و خشونت کلامی می‌شود. هریک دیگری را متهم می‌کند و سعی می‌کند تقصیر او را اثبات کند و او را بی‌تدبیر نشان دهد. هر یک سعی می‌کند به دیگری تا جایی که می‌تواند ضربه بزند. اما مدتی بعد نادر پشیمان می‌شود. همسرش هم همینطور اما حتی هیچ‌کدام پشیمانی خود را نیز نمی‌توانند به نحو موثری بروز دهند.

زهرا نیز کمابیش مثل او فکر می‌کند. زهرا معتقد است همسرش می‌خواهد با قلدری حرف خودش را به کرسی بنشاند و جلوی اظهارنظر او را بگیرد. با او مشورت می‌کند فقط برای این‌که تایید بگیرد و اگر اظهارنظر مخالفی بکند سریع مورد شماتت قرار می‌گیرد و به بی‌تدبیری متهم می‌شود. این زوج 5 سال است که با هم ازدواج کرده‌اند و چنین سردی در روابط کم‌کم پیش آمده است. گرچه هردو معتقدند از همان ابتدا نشانه‌هایی از آن در زندگی‌شان وجود داشته است که نتوانسته‌اند آن را محو کنند.

آنچه این زوج از آن رنج می‌برند ناتوانی در برقراری یک رابطه موثر و سالم است.

صالح کریمی روان‌شناس اعتقاد دارد اگر زوج توانسته باشند یک ارتباط سالم مبتنی بر رشد و بالندگی هردو برقرار کنند باید احساس خوشایندی نسبت به خود و یکدیگر داشته باشند و احساس دوستی و کششی که نسبت به هم دارند تنها به یک رابطه فیزیکی خلاصه نشود.

وی می‌افزاید: در یک رابطه سالم و بالنده زن و شوهر پیش از هر چیز باید حقوق یکدیگر را به عنوان یک انسان به رسمیت بشناسند و برای این کار رعایت حرمت طرفین و حریم‌های معمول و فرصت ابراز عقیده دادن به دیگری و پذیرش عقاید همسر از مهم‌ترین نکات به شمار می‌رود.

مشاوران خانواده نیز اعتقاد دارند زن و شوهر تنها وقتی می‌توانند رابطه‌ای سالم و توام با احترام برقرار کنند که برای یکدیگر سهم برابری از قدرت و کنترل قائل باشند و به محض این‌که یکی از زوجین در امری خواست ابتکار عمل را به دست بگیرد کار را به سرکوب و مشاجره نکشانند و تحمل کنترل دیگری را نیز داشته باشند همانطور که در بسیاری از امور خود کنترل را به دست می‌گیرند.

این یکی از مواردی است که نادیا زن 25 ساله‌ای را که خانه‌دار و صاحب یک فرزند است به تنگ آورده است.

او می‌گوید همسرم می‌خواهد برتری خود را در همه چیز نشان دهد. از غذا پختن من ایراد می‌گیرد و در حالی که یک دستم بچه است و دست دیگرم ملاقه به آشپزخانه می‌آید و رفتاری شبیه یک صاحبکار را دارد.

می‌گوید: چرا از فلان ادویه استفاده کرده‌ای؟ در کجای دنیا به این غذا فلان چاشنی را می‌زنند اما هرگز تعارف نمی‌کند که می‌خواهی کمی بچه را نگه دارم.

اگر خودم به زبان بیایم نیز می‌گوید: ‌بچه‌داری کار تو است نه من.

در یک رابطه مناسب میان زوجین هریک از زن و شوهر خود برای مذاکره و پی بردن به نظر دیگری باید پیشقدم شوند.

حمید ن مرد جوانی است که خود را مدیون تلاش‌ها و فکر خلاقانه همسرش می‌داند که در زندگی منجر به پیشرفت آنان شده اما او می‌گوید:‌ درست است که همسرم فکر اقتصادی خوبی دارد ولی دلیل نمی‌شود که من هیچ فکری نداشته باشم. هروقت در مورد سرمایه‌گذاری نظری می‌دهم او با پیشداوری شروع به انتقاد می‌کند و بعد به دستاوردهای خود در هدایت سرمایه اندکمان اشاره می‌کند که همان‌طور که تا حالا خوب پیش رفته‌ایم اگر به حرف او گوش کنم باز هم پیشرفت می‌کنیم. خوب من هم حق دارم در زندگی مشترک سرمایه‌گذاری کنم. شاید ریسک باشد ولی شاید حق با من باشد.

از دید کارشناسان در یک رابطه درست زن و شوهر باید مسوولیت اعمال و تصمیمات خود را بپذیرند و به اظهارات یکدیگر واکنش منفی نشان ندهند زیرا چنین برخوردهایی سبب می‌شود زوجین هنگام بیان حقایق احساس امنیت نداشته باشند و رفته‌رفته در زندگی به کتمان حقایق و خود سانسوری و اظهار نکردن قصد و نیات و گذاشتن طرف مقابل در مقابل عمل انجام شده و حتی پنهان کردن خطا‌های کودکان از یکی از والدین رو بیاورند.

همسران باید از پیشداوری و قضاوت در مورد یکدیگر بپرهیزند و سعی در تغییر دیگری نداشته باشند.

خانواده‌ای که قادر به ایجاد آرامش و کاهش خشم و تنش نیست نمی‌تواند رشد و پیشرفت برای خانواده و فرزندان و شادابی و لذت را تجربه کند.

گاهی در خانواده برخوردها به حد هشدار می‌رسد و حداقل حقوق همسران نیز رعایت نمی‌شود. آنچه هرگز در زندگی مشترک نباید زیر پا گذاشته شود عبارت است از:

حق بیان عقاید و احترام به آن از سوی همسر

مشارکت در رابطه طبق تمایل دو طرف

محترم شمرده شدن عقاید و خواسته‌های هر دو نفر

احترام به حریم‌هایی که برایتان باارزش است. مثل خانواده پدری، مقدسات و...

ماندانا ملاعلی