گفتار دیروز و امروز دادکان

او که در دوره ریاست صفایی فراهانی به عنوان مشاور رئیس در ساختمان محقر فدراسیون مشغول به کار شد و البته خیلی زود و پس از کنار رفتن فراهانی، خود را به میز ریاست رساند، همواره خود را در قالب یک منتقد به جامعه فوتبال معرفی کرد، اما همین منتقد (که البته بیش از 3 سال روزه سکوت گرفته بود) امروز بر مسند جوابگویی گذشته و مدیریت قبلی، سازمان ورزش را به باد انتقاد می‌گیرد.

در اینجا این ابهام شکل می‌گیرد که آیا محمد دادکان، همان مردی است که خود را سوای از سیاست و غرق شده در مدیریت ورزشی و مدیریت آموزشی معرفی می‌کرد؟ آیا محمد دادکان که خود را برخاسته از اصول اعتقادی پایین شهر می‌داند، اصول گفتاری‌اش را از یاد برده است؟ مردی که روزهای خود را طی 3 سال سکوت سنگینش در دانشگاه به تدریس برای آینده‌سازان این کشور گذراند، چه طرز فکری را مقابل دانشجویانش قرار می‌دهد؟

بازخوانی اتفاقاتی که بر محمد دادکان گذشت، نشانه‌هایی واضح از عمیق بودن زخم‌های او دارد. او را پیش از سفر به جام جهانی زیر فشار اخراج برانکو قرار دادند. دادکان هرگز اعتمادی به فردای کاری‌اش نداشت و این که کوچک‌ترین عضوهای تازه وارد سازمان تربیت بدنی، او را پس از کنار رفتنش از ساختمان تصمیم‌گیری فوتبال، با اتهامات سنگینی روبه‌رو کردند، نه‌تنها از ذهن او که از یاد فوتبال ایران نخواهد رفت. شکی نیست پاسخ تمامی کارهای زیربنایی و اعتباری که دادکان در کارنامه فوتبال ایران ثبت کرد، آنچه بر او گذشت نبود.

امروز دادکان مقابل موجی که برای بازگشت او به فوتبال راه افتاده و البته با رضایت و لبخند مسوولان رده اول دولت نیز همراه شده است، نه تنها واکنش مثبتی نشان نمی‌دهد که سعی می‌کند موجی از تبلیغات در مورد عملکرد خود و مدیران سابق سازمان یا رئوس کنونی فدراسیون را پیش بکشد. آفتاب نمونه‌ای بر آفتاب نیست اگر او بر عملکرد خود اعتقاد دارد، چه نیازی به واگویی این حقایق است که در دوره او تا مرز شکست دادن مکزیک رفتیم و انتظار رسیدن به مرحله حذفی جام جهانی را داشتیم، اما در دوره فعلی، با مدیریت کنونی و در حالی که راهی هموارتر از قبل برای جهانی شدن داشتیم، حتی به پلی‌آف هم نرسیدیم!

دادکان چه چیزی را با دست پس می‌زند؟ آنچه خودش همواره خدمت به میهن نامیده و از عرق ملی حرف زده است، کجا و چگونه در حرف‌ها و رفتار دادکان خودنمایی می‌کند؟ اویی که 3 سال سکوت کرد و هیچ نگفت تا جو فوتبال ملی ایران پریشان نشود، چرا امروز که زمان خدمتی دوباره است این چنین در پی احقاق حق خود می‌گردد؟ آیا غیر از این است که همین سکوت او، همه چیز را به قیاس کشید؟ قیاسی میان او و کفاشیان، قیاسی میان‌تیم او و کفاشیان، قیاسی میان عملکرد تیم ملی در سال‌های زندگی دادکان و آنچه در سال‌های اخیر بر تیم ملی گذشت! او روزه سکوتش را می‌شکند، در حالی که هیچ نیازی به آن نبود

دادکان، شخصیتی است با ویژگی‌های خاص که او را از سایرین تمیز می‌داد. مهم‌ترین ویژگی‌اش ایستادگی روی گفتار بود. او امروز گفتار پیشین خود را زیر پا می‌گذارد.