ملانین رنگدانه‌ای است که در سلول‌های ملانوسیت تولید می‌شود و رنگ پوست، مو و چشم‌ها را تعیین می‌کند. لذا مرگ این سلول‌ها باعث ایجاد پوستی روشن و یا کاملا سفید رنگ در فرد می‌شود. تراکم ملانوسیت‌ها در پوست بین نژادهای مختلف یکسان است، اما تفاوت رنگ پوست در نژادهای مختلف به علت تفاوت درمیزان تولید رنگدانه‌ توسط ملانوسیت‌ها است. بیماری ویتیلیگو، هر چند سنین مختلف را درگیر می‌کند، اما در بین افراد گروه سنی 10 تا 30 سال، بیشترین شیوع را دارد و بندرت در نوزادان و افراد مسن بروز پیدا می‌کند. واکنش‌های خود ایمنی، مشکلات عصبی و استعداد ژنتیکی را می‌توان از سازوکارهای بروز و پیشرفت بیماری دانست، ولی با این حال هیچ‌کدام از این دلایل به تنهایی مسوول ایجاد بیماری نیستند و به نظر می‌رسد مجموعه‌ای از این عوامل در ایجاد بیماری دخالت دارند. اگر چه این بیماری غیر از تغییر رنگ پوست و آثار ناشی از حساسیت پوست به نور آفتاب، آسیب دیگری را متوجه فرد نمی‌کند، اما وجود ضایعات غیرطبیعی و بخصوص در نواحی معرض دید می‌تواند مشکلات روحی و روانی جدی در فرد ایجاد و زندگی طبیعی و کار او را مختل کند. علاوه بر آن برای مداوا در برخی موارد پوشاندن ضایعات، هزینه نسبتا زیادی نیاز است.
کد خبر: ۲۵۶۹۸۳

به رغم شیوع بالا و سابقه طولانی بیماری ویتیلیگو و درمان‌های به کار گرفته شده، این بیماری هنوز به عنوان یک مشکل پوستی غیرقابل درمان مطرح است. روش‌های متداول از جمله تجویز داروهای موضعی و سیستمیک، جراحی با لیزر و پیوندهای پوستی با درجاتی از موفقیت به کار گرفته شده‌اند، اما لکه‌هایی که پشت دست‌ها، پاها، نواحی انتهای اعضا، پلک و اطراف دهان است، نسبت به این درمان‌ها، واکنش ضعیفی نشان می‌دهند. عدم موفقیت درمان‌های محافظتی در این نواحی از بدن به علت تعداد کم فولیکول‌های مو است که منبع سلول‌های رنگدانه‌ای هستند.

مشکل اینجاست که راهی برای پیش‌بینی احتمال انتشار لکه‌های ویتیلیگو وجود ندارد. در برخی افراد لکه‌های فاقد رنگ گسترش نمی‌یابد، ولی این اختلال معمولاً پیشرونده است و به مرور زمان این لکه‌های سفید به دیگر نواحی بدن گسترش می‌‌یابد. در بعضی افراد ویتیلیگو به آهستگی طی چند سال گسترش می‌یابد و در برخی دیگر انتشار سریعاً رخ می‌دهد. برخی افراد گزارش کرده‌اند که متعاقب دوره‌هایی از استرس فیزیکی یا روحی، لکه‌های فاقد رنگدانه اضافه شده است.

از سوی دیگرتغییراتی که ویتیلیگو در ظاهر افراد به وجود می‌آورد، می‌تواند سلامت روحی و روانی آنها را تحت‌تأثیر قرار دهد و مشکلاتی در زمینه پیدا کردن شغل یا ادامه کار ایجاد کند. افراد مبتلا، استرس‌های روحی را تجربه خواهند کرد مخصوصاً اگر ویتیلیگو در نواحی قابل رویت بدن از قبیل صورت، دست‌ها، بازوها، پاها یا در نواحی تناسلی باشد.

نوجوانانی که به طور مشخص نگران ظاهر خود هستند ممکن است با ویتیلیگوی منتشر شدیداً تحت‌تأثیر روحی قرار گیرند. بعضی افراد مبتلا به ویتیلیگو احساس پریشانی، شرمندگی، افسردگی یا نگرانی در مورد واکنش دیگر افراد می‌کنند.

هدف از درمان ویتیلیگو بازگرداندن عملکرد پوست و بهبود بخشیدن به ظاهر بیمار است. درمان ویتیلیگو زمان طولانی می‌طلبد (6 الی 18 ماه.) درمان انتخابی بستگی به تعداد لکه‌های سفید و نحوه توزیع آنها روی بدن و نیز انتخاب بیمار دارد. بیماران به اشکال مختلف به درمان پاسخ می‌دهند و یک درمان معین برای تمامی بیماران توصیه نمی‌شود. انتخاب‌های درمانی متداول ویتیلیگو شامل درمان طبی، جراحی و درمان‌های کمکی هستند.

از آنجا که مشکل اصلی در این بیماران ناکارآمدی سلو‌ل‌های ملانوسیت است، به نظر می‌رسد انتقال این سلول‌ها از نقاط دیگر بدن بتواند به عنوان روش درمانی کارآمد در آنها مطرح شود.

در همین راستا یافته‌های محققان پژوهشکده رویان نشان می‌دهد پیوند خودی (اتولوگ) سلول‌های ملانوسیت در این بیماران می‌تواند به طور موثری لکه‌های پوستی در این بیماران را درمان کند.

در این شیوه درمانی، ابتدا سلول‌های ملانوسیت به دست آمده از بیوپسی‌های نواحی سالم پوست آن دسته از بیماران مبتلا به ویتیلیگو که پاسخ قابل قبولی برای درمان‌های متداول نداده‌اند، به روش آنزیمی تحت شرایط کاملا استریل جدا و به صورت داخل اپیدرمی به خودشان تزریق می‌شود. نتایج این شیوه درمانی جدید روی مبتلایان به لک و پیس کاملا بی‌خطر و بسیار رضایت‌بخش بوده است.

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها