یک جشنواره برای دیده شدن

و دهمین جشنواره بینالمللی رادیو و دومین اجلاس سراسری صدا مسوولیتی بود که حتی مجال ایستادن و نفس گرفتن هم نمیداد. تنها یک چیز قطعی بود فردا.فردایی که از لحظه اختتامیه جشنواره سال گذشته شروع شد، من با همین اعتماد به نفس شروع کردم درست از همان لحظه. جشنواره دو رقمی میشد. کارویژهها، فرآیندها، آرمانها و پیشقراولها ماموریتهای تازه و هشدار تاریخ که موفقیت هر سیستم مدیون دانش و نیروی انسانی باانگیزه است. مستندسازی آنچه انجام شده بود و تعیین آنچه انتظار میرفت، انجام شد.تبادلات بینالمللی و تلاش برای تغییر رویکرد جشنواره از فضای عاطفی به فضایی کاملا دانشگاهی و آکادمیک.ایجاد محیط همآموزی در دهمین جشنواره عمده فعالیتها را دربرگرفت. کمیتهها بسرعت شکل گرفت و مدیریت زمان در همان حیاط مصفای هتل عباسی اصفهان آغاز شد.بعد از گذشت 9 سال انتظار میرفت جشنواره به پیشینهای ارزشمند برای حیاط فکری رادیو تبدیل شود. این رویای من بود که جشنواره مرکز فعال، آزاد، پرتنوع و مطابق استانداردهای دانشگاهی باشد و بدین منظور از تمام عناصر ارتباطی اعم از بستر وب تا گفتگوهای رودرروی تلفنی، کتبی و شفاهی بهرهمند شدم و در این سیر 4 دانشگاه بزرگ کشور و دانشکده صداوسیما همراه با دهها استاد بینالمللی حوزه ارتباطات همت خود را یار کردند.شهریور تمام مفاهیم عینیت یافتند و با تشکیل کمیتهها و تعیین داوران و ترسیم مسیر جشنواره دهم و اجلاس دوم شاخصههای خویش را یافتند.این گونه بود که همافزایی نیروها از حرکت عقربهها هم پیشی گرفتند و حضور 40 کشور جهان، دهها رادیوی ملی و فراملی، شبکههای شهری، انتظارات ABU تعامل با دانشگاهها تخیل نظمدهندهای میطلبید تا دهمین جشنواره رادیو با اقتدار و شکوه متبلور شود، آن چنان که شأن صدای جمهوری اسلامی است.بیشک زندگی رسانهای همواره بر دانش فرمانرواست. این همه تکاپو باید قلهای از جنس زندگی و احساس میداشت و تفاهمنامه ایجاد موزه رادیو حلقه پایانی زنجیر ارزشمندی بود که تعاملات را هویت میبخشید و عواطف و عقول را به هم پیوند میداد. از اردیبهشت دیروز تا اردیبهشت امروز آمیختن دانش، توانش و عشقی شورانگیز که برکت لحظههای من و همکارانم بود.و فردا همچنان هست. گرچه قبول مسوولیتها فردا را نمیسازند. آنچه فردا به قضاوت گذاشته میشود، احساس مسوولیتها و ادعای وظیفههاست. *دبیر دهمین جشنواره رادیو